24 marca 1859 r. czołowy mąż stanu, który wkrótce walczył w wojnie domowej, wygłosił przemówienie zatytułowane ” prawa państwowe.,”Ostrzegał w nim przed federalną „uzurpacją” suwerenności państwa w kwestii niewolnictwa i wzywał Państwa do unieważnienia praw narodowych, które zagrażały ich autonomii. Nakłaniając swoich słuchaczy, aby stali stanowczo przeciwko apodyktycznemu Waszyngtonowi, oświadczył: „Oto pole bitwy, każdy do swojej broni!”
mówcą nie był Robert E. Lee, Jefferson Davis, czy jakiś inny Skonfederowany mąż stanu, ale Carl Schurz, czołowy abolicjonista XIX wieku. Schurz służył jako oficer związkowy podczas wojny secesyjnej, po której cieszył się zasłużoną karierą jako dziennikarz, USA., senator I sekretarz spraw wewnętrznych. Na Upper East Side na Manhattanie znajduje się park nazwany jego imieniem.
fakt, że Schurz był namiętnie oddany zarówno abolicji, jak i prawom państw, stoi w obliczu większości wszystkiego, czego uczono nas o przyczynach wojny domowej. Zgodnie ze standardową wersją historii, prawa państw były doktryną wymyśloną przez polityków Południa w celu utrwalenia niewolnictwa., Na przykład jeden z podręczników szkolnych opisuje termin „prawa państw” jako eufemizm antebellum dla ” prawa państw do utrzymania niewolnictwa i prawa jednostek do posiadania własności w niewolnikach. W 2011 roku Adam Goodhart, autor książki 1861: the Civil War Awakening, stwierdził, że ” jedynym znaczącym prawem państwowym, o którym ludzie się kłócili w 1860 roku, było prawo do posiadania czegoś, co było znane jako własność niewolników.,”The 2013 New York Times op-ed oświadczył ,że” od momentu powstania narodu, „prawa państw” były krzykiem mobilizującym dla tych, którzy chcieli systematycznie pozbawiać praw wyborczych i wykorzystywać duże segmenty swojej populacji.”Tablica w Smithsonian' s National Portrait Gallery opisuje prawa państw jako doktrynę, która „chroniła instytucję niewolnictwa.”
ta konwencjonalna historia stanowi przydatną Broń retoryczną dla liberalnych komentatorów, którzy oskarżają konserwatystów praw państw o przyjęcie doktryny historycznie utożsamianej z ” ideologiami pro-niewolniczymi i . . ., pozbawienie praw wyborczych Afroamerykanów”, jak to ujął naród. Teraz, gdy kampania prezydencka w 2016 r. zaczyna się-z niektórymi nadziejami GOP opowiadającymi się za powrotem do praw państw-oczekują, że wielu w mediach ostrzega nas, że Tea Party zapomina o lekcjach historii.
ale co, jeśli lekcje historii są błędne, a doktryna praw państw była w rzeczywistości ideologią antyklerykalną?
rozważ logikę. Jeśli prawa państw były doktryną, która „chroniła” niewolnictwo—jak twierdzi Smithsonian—to słuszne jest pytanie: chroniła je przed czym?, Prawdopodobnie przeciwko zagrożonemu prawu federalnemu, które narzuciłoby zniesienie niechętnym Stanom południowym. Ale rząd federalny nigdy nie zbliżył się do uchwalenia takiego prawa przed wojną domową; Proklamacja emancypacji miała nastąpić dopiero w połowie wojny (1863), a nawet wtedy miała zastosowanie tylko do państw będących w stanie buntu. Wcześniej niewiele propozycji federalnych ingerowało w autonomię istniejących państw niewolniczych, a te propozycje nie poszły nigdzie., W 1818 i 1839 r. wprowadzono poprawki konstytucyjne dotyczące zniesienia niewolnictwa, które nie trafiły do głosowania.
w pierwszej połowie XIX wieku zwolennicy niewolnictwa częściej polegali na władzy federalnej niż na prawach państw. Konstytucja Stanów Zjednoczonych w sposób dorozumiany zezwalała na niewolnictwo, podczas gdy „klauzula trzy piąte” wzmocniła delegacje Kongresu i głosy Kolegium Elektorów Stanów niewolniczych. Prawo federalne gwarantowało powrót zbiegłych niewolników do swoich panów., W Dystrykcie Kolumbii—nad którym władzę sprawował Kongres federalny—niewolnictwo pozostało legalne do 1850 roku, kiedy zostało ostatecznie zniesione, ale tylko w zamian za rozszerzenie niewolnictwa gdzie indziej. Kongres zakazał międzynarodowego handlu niewolnikami w 1808 roku, ale do tego czasu wszystkie Południowe stany z wyjątkiem Karoliny Południowej już uchwaliły ustawy zakazujące lub ograniczające handel niewolnikami.
w 1882 roku Henry Adams—historyk Harvardu, potomek prezydentów Johna Adamsa i Johna Quincy' ego Adamsa oraz Bostonu, bronił praw państw jako „zdrowej i prawdziwej doktryny . . ., tak samo droga dla Nowej Anglii jak dla Wirginii.”Między niewolnictwem A prawami państwowymi nie było, jak pisał, żadnego koniecznego związku.”Wręcz przeciwnie”, kiedy pojawiało się pytanie o rozszerzenie lub ochronę niewolnictwa, dzierżawcy niewolników stali się przyjaciółmi scentralizowanej władzy i używali tej niebezpiecznej broni z pewnego rodzaju szaleństwem.”W 1830 roku, na przykład, zwolennicy niewolnictwa politycy wezwali rząd federalny do wykorzystania swoich uprawnień pocztowych, aby utrzymać abolicjonistyczne broszury z dala od poczty., W 1835 roku prezydent Andrew Jackson zobowiązał się, proponując Kongresowi ustawodawstwo, aby zakazać poczcie dostarczania” zapalającej ” literatury, która mogłaby wywołać powstanie niewolników.
ustawa o ochronie poczty została skierowana do Komisji pod przewodnictwem Johna Calhouna, najbardziej znanego rzecznika praw państw antebellum South. Calhoun sprzeciwił się tej propozycji ze względu na suwerenność państwa: nie mógł znieść federalnego wtrącania się w debatę na szczeblu stanowym., Calhoun osłabił ustawodawstwo administracji, dając postmasters uprawnienia tylko do egzekwowania preferencji stanowych: jeśli Karolina Południowa chciała zablokować traktaty abolicjonistyczne, poczta byłaby zgodna, ale inne państwa byłyby wolne, aby zezwolić na takie materiały. Wersja Calhouna nie była dokładnie oświeconym aktem prawnym, ale była znacznie mniej opresyjna niż oryginalna propozycja Jacksona. Ustawa, w każdym razie, została pokonana.
główna kwestia praw państw poprzedzających wojnę dotyczyła prawa wolnych państw i terytoriów do wyłączenia niewolnictwa w ich granicach., Klauzula o zbiegłym niewolniku Konstytucji przewiduje, że niewolnik, który ucieka do innego państwa „zostanie wydany na żądanie .”Chociaż klauzula dawała właścicielom niewolników federalne prawo do przejęcia ich „własności”, nie zapewniała im żadnej konkretnej maszyny do dochodzenia tego prawa. W 1793 roku Kongres wypełnił szczegóły Ustawą Fugitive Slave Act, która nałożyła na sędziów federalnych i stanowych obowiązek egzekwowania roszczeń właścicieli niewolników domagających się zwrotu zbiegłych niewolników.,
niezależnie od ustawy z 1793 r., różne północne stany przyjęły „ustawy o wolności osobistej”, które ograniczały wydawanie zbiegłych niewolników i chroniły wolnych czarnych przed porwaniem. Na przykład Pensylwania stworzyła domniemanie wolności dla czarnoskórych mieszkańców, które nie mogło być przezwyciężone, chyba że właściciel niewolników zarejestrował swojego niewolnika w określonych ramach czasowych. Nawet jeśli właściciel niewolników schwytał zbiegłego niewolnika zgodnie z Prawem Federalnym, może być zaangażowany w porwanie, jeśli chodzi o prawo Pensylwanii.,
konflikty między federalnymi i stanowymi ustawami o uciekaniu niewolników ostatecznie dotarły do Sądu Najwyższego w 1842 roku w sprawie z udziałem Edwarda Prigga, łapacza niewolników z Maryland, który został skazany w sądzie stanowym Pensylwanii za usunięcie czarnej kobiety i jej dzieci ze Wspólnoty Narodów z naruszeniem lokalnego prawa. Prigg odwołał się od wyroku do Sądu Najwyższego, twierdząc, że zastosował się do federalnego Fugitive Slave Act, który, jak twierdził, podważył prawo Pensylwanii., Sąd Najwyższy zgodził się, podtrzymując konstytucyjność ustawy federalnej i odrzucając sprzeczne przepisy prawa Pensylwanii. Co więcej, Prigg V. Pennsylvania ustanowiła szerokie dyktando, że Stany nie mogą ingerować w urzędników federalnych oskarżonych o wdrażanie prawa federalnego, w tym ustawy o Fugitive Slave Act.
, Tak więc, choć Państwo nie może powstrzymać agentów federalnych od egzekwowania ustawy, może powstrzymać swoich własnych urzędników od tego. W istocie Trybunał poparł koncepcję interpelacji Państwowej: prawo państwa do odmowy udziału we wdrażaniu prawa federalnego. Doktryna ta ma swoje korzenie w uchwałach Wirginii i Kentucky z 1798 roku, napisanych przez Jamesa Madisona i Thomasa Jeffersona, odpowiednio, i została utrzymana w czasach współczesnych przez Sąd Najwyższy jako „reguła antykomandażowa” (Printz V.United States, 1997).,
w odpowiedzi na Prigga, Pensylwania przyjęła nową ustawę o wolności osobistej, wycofując wszelkie poparcie państwa dla ustawy o zbiegłych niewolnikach. Zgodnie z tym prawem sędziowie stanowi nie mogli kiwnąć palcem, aby wyegzekwować prawo federalne, a więzienia stanowe nie mogły trzymać zbiegłych niewolników. Inne państwa wprowadziły silniejsze prawa wolności osobistej, znacznie komplikując możliwość łapania zbiegłych niewolników przez właścicieli niewolników.
stany południowe nie świętowały tych twierdzeń o prawach państw. Wręcz przeciwnie: wezwali rząd federalny do rozbicia krnąbrnych Stanów., Legislatura Gruzji, w typowym przykładzie, przyjęła rezolucję uznającą ją za „imperatywny obowiązek Kongresu” do egzekwowania praw właścicieli niewolników. Kwestia zbiegłych niewolników szybko stała się częścią szerszej kwestii ekspansji niewolnictwa na nowe państwa i terytoria. Na mocy kompromisu z 1850 roku Kalifornia zyskała status wolnego państwa, podczas gdy Nowy Meksyk i Utah zostały zorganizowane jako Terytoria niewolnicze. Dystrykt Kolumbii zniósł niewolnictwo, podczas gdy Kongres uchwalił nową ustawę o zbiegłych niewolnikach.,
Fugitive Slave Act z 1850 roku wzywał do mianowania federalnych komisarzy w każdym stanie z uprawnieniami do wydawania i wykonywania nakazów schwytania zbiegłych niewolników. Ustawa upoważniła komisarzy do wezwania posse comitatus (po angielsku: a lynch mob), a „wszyscy dobrzy obywatele „zostali” niniejszym poleceni ” do przyłączenia się do posse. Schwytani Czarni zostali pozbawieni korzyści z procesu ławy przysięgłych—komisarze i sędziowie zostali nakazani, aby wytoczyć sprawę zbiegłego niewolnika ” w sposób zbiorczy.,”Komisarze otrzymywali dziesięć dolarów, jeśli rządzili na rzecz właściciela niewolników, ale tylko pięć dolarów, jeśli rządzili przeciwko niemu. Podsumowując, było to jedno z najbardziej brutalnych praw okresu antebellum-uchwalone przez rząd federalny na polecenie państw niewolniczych, aby uchylić prawa wolnych państw.
W 1854 roku marszałek federalny schwytał Anthony ' ego Burnsa, zbiegłego niewolnika pracującego w Bostonie, i postawił go przed zbiegłym komisarzem niewolników., Choć Burnsa reprezentował znany prawnik Richard Henry Dana, Jr. – autor klasyki żeglarskiej dwa lata przed masztem-powrócił do niewoli. Wśród protestów na ulicach Bostonu, abolicjonista kaznodzieja Theodore Parker wezwał do ” spokojnego, celowego, systematycznego działania . . . za obronę wolności osobistej i praw państwowych północy” (podkreślenie dodane).,
Po sprawie Burnsa i ustawie Kansas-Nebraska z 1854 roku, która ponownie otworzyła kwestię niewolnictwa na obszarach, gdzie była zamknięta przez lata, co najmniej siedem północnych stanów uchwaliło nowe prawa dotyczące wolności osobistej mające na celu negację nowej ustawy o zbiegłych niewolnikach. Jednym z tych stanów był Wisconsin, gdzie lokalny wydawca, Sherman Booth, został aresztowany w 1854 roku za wtrącanie się w próby schwytania zbiegłego niewolnika o imieniu Joshua Glover. Sąd Najwyższy w Wisconsin nakazał Boothowi wypuszczenie go na wolność z powodu niekonstytucyjności ustawy o Fugitive Slave Act., Marszałek odwołał się do Sądu Najwyższego USA i odwołał Bootha. Ponownie Sąd Najwyższy Wisconsin zwolnił Bootha. Sądy stanowe i federalne wydały sprzeczne decyzje, dopóki Sąd Najwyższy nie miał ostatniego słowa w swojej decyzji Ableman V. Booth: 7 marca 1859 r.Sąd jednomyślnie orzekł, że Stany nie mają prawa sprzeciwić się Warunkom, w których ich obywatele są uwięzieni przez władze federalne. Ta zdecydowanie pro-Narodowa decyzja została napisana przez szefa Sprawiedliwości Rogera Taneya, głównego autora decyzji Dreda Scotta.,
przemawiając w Milwaukee, Carl Schurz wygłosił przemówienie „o prawach Państwa” w odpowiedzi na decyzję Ablemana. Władze stanu Wisconsin zareagowały na sprawę Bootha, przyjmując zbiór rezolucji unieważniających ustawę o Fugitive Slave Act. W słowach zapożyczonych z rezolucji Wirginii i Kentucky legislatura Wisconsin oświadczyła, że każdy stan ma suwerenne prawo do samodzielnego orzekania, czy prawo federalne narusza konstytucję. A kiedy Kongres uchwalił niekonstytucyjną ustawę, ustawodawca wezwał do ” pozytywnego buntu.,”
pokrewną kwestią był”tranzyt niewolników” —czyli możliwość odwiedzania lub podróżowania przez wolne państwa i terytoria ze swoimi niewolnikami bez obawy o emancypację niewolników. Była to kwestia krytyczna, ponieważ nawet tymczasowe niewolnictwo było odrażające dla wolnych państw. Wielu prawników z północy cytowało politykę ustanowioną przez brytyjskie sądy w XVIII wieku: niewolnik jest emancypowany w momencie, gdy postawi stopę na wolnej ziemi. I przytaczali niebezpieczeństwo śliskiego zbocza: jeśli mistrz może sprowadzić jednego niewolnika do wolnego państwa, dlaczego nie 100 niewolników?, Jeśli niewolnik może zostać na tydzień, dlaczego nie na rok?XX wieku większość północnych stanów przyjęła coraz bardziej restrykcyjne przepisy dotyczące tranzytu niewolników, niektóre zakazywały panom sprowadzania niewolników na swoje terytorium na dowolny czas. Państwa Północne miały pełne prawo do przyjęcia takiej polityki, ale siły pro-niewolnicze nie zwracały uwagi na prawa państw w tej dziedzinie. Zamiast tego wielu właścicieli niewolników domagało się federalnego prawa do podróżowania ze swoimi niewolnikami, które zastąpiłoby sprzeczne prawa stanowe.
rzekome federalne prawo do tranzytu niewolników było naciągane., Południowcy powoływali się na różne przepisy konstytucyjne, w tym na polecenie artykułu IV, aby przyznać” pełną wiarę i kredyt „Urzędowym aktom każdego państwa, a także na jego gwarancję „przywilejów i immunitetów”, ale nic w tekście nie odnosi się bezpośrednio do tej kwestii. Niewolnicy wykorzystali sympatyczne sądownictwo federalne, aby ustanowić prawo do eksportowania niewolnictwa „tymczasowo” do innych państw. W 1841 roku sędzia Sądu Najwyższego Henry Baldwin stwierdził, że stanowe przepisy ograniczające tranzyt niewolników naruszają konstytucję, uzurpując federalną supremację nad handlem międzypaństwowym., Baldwin przemawiał tylko za siebie—większość Trybunału nie zgadzała się z nim—ale jego poglądy przewidywały i prawdopodobnie wpłynęły na późniejsze decyzje sądów federalnych, które sprzeciwiały się prawom pro-wolnościowym w północnych stanach.
kampania federalnego sądownictwa przeciwko stanowym prawom emancypacyjnym osiągnęła swój zenit w niesławnej opinii sędziego głównego Taneya w Dred Scott V.Sandford (1857). Dred Scott był niewolnikiem Johna Emersona, chirurga wojskowego., Przez lata Scott mieszkał z Emersonem w Illinois, wolnym stanie i na terytorium górnej Luizjany (obecnie Minnesota), gdzie niewolnictwo było „na zawsze zakazane” na mocy kompromisu Missouri z 1820 roku. Po śmierci Emersona Scott pozwał zarządcę posiadłości Emersona, Johna Sandforda, aby odzyskał wolność, opierając się na jego przedłużającym się pobycie na wolnej ziemi. Będąc legalnie wolnym w tych miejscach, kłótnia poszła, Scott nie mógł zostać zmuszony do powrotu do swojego dawnego statusu.
, Sąd Najwyższy z pomocą antyslawistycznego prawnika, który zgodził się wziąć sprawę pro bono. Pomimo dobrej reprezentacji Scott przegrał. Pisząc dla większości 7-2, Taney stwierdził, że Scott, jako czarny mężczyzna, nie miał prawa wnieść pozwu – żadnego pozwu—w sądzie federalnym. Prawo do pozwu w sądzie federalnym należy do obywateli, Taney orzekł, i to było prawnie niemożliwe, aby Czarni stali się obywatelami. Nawet jeśli niektóre błędne Państwa uważały, że mogą nadać obywatelstwo emancypowanym niewolnikom, nawet wolni czarni nie mogą stać się „obywatelami Stanów Zjednoczonych.,”
przed Dredem Scottem niewiele osób uważało obywatelstwo federalne za odrębną kategorię. Raczej przyjęty pogląd polegał na tym, że jeśli dana osoba jest obywatelem na mocy prawa stanowego, będzie również obywatelem na mocy prawa federalnego. Decyzja Taney ' a narzuciła narodowościową zasadę obywatelstwa wyłącznie białych, podważając długoletnią Północną tradycję wolnych czarnoskórych obywateli. Chociaż czarny może teoretycznie mieć prawo do wolności na mocy prawa stanowego, po Dredzie Scotcie nie mógł dochodzić tego prawa w sądzie federalnym. Nie mógł też głosować w wyborach federalnych ani wykonywać innych praw federalnych.,
wraz z ustanowieniem nowej definicji obywatelstwa federalnego, sprawa powinna być zakończona. Ale sąd zdecydował, że nawet gdyby Scott miał prawo wnieść pozew, i tak by przegrał. W szczególności Taney odrzucił twierdzenie Scotta, że uzyskał wolność na Terytorium Luizjany na warunkach kompromisu Missouri. Aby osiągnąć ten wynik, Taney stwierdził, że kompromis Missouri był niekonstytucyjnym pozbawieniem „własności” bez należytego procesu.,
ściśle mówiąc, Taney wypowiadał się tylko na temat ważności prawa federalnego, ale uzasadnienie Trybunału – że emancypacja przebywającego niewolnika równa się niekonstytucyjnej inwazji praw własności-może być również stosowane do praw stanowych rzekomo w celu uwolnienia niewolników w tranzycie. Takie prawa rozprzestrzeniały się na północy. Na przykład w Nowym Jorku Sąd Najwyższy niedawno orzekł, że zgodnie z prawem stanowym niewolnicy stali się wolni w chwili, gdy weszli do stanu.,
politycy północy obawiali się, że Dred Scott napisał koniec ich wysiłków na rzecz emancypacji czarnych—nie na szczeblu krajowym, ale w obrębie własnych stanów i terytoriów. To właśnie ten strach tkwi w sercu przemówienia Abrahama Lincolna „House Divided”, które zapoczątkowało jego w 1858 r.przetarg na wybory do Senatu Stanów Zjednoczonych. Lincoln uznał decyzję sądu za niebezpieczną ingerencję w prawa państw., Kolejnym logicznym krokiem Sądu Najwyższego, ostrzegł Lincoln, będzie stwierdzenie, że konstytucja ” nie pozwala Państwu na wyłączenie niewolnictwa z jego granic.”
” położymy się przyjemnie śniąc, że mieszkańcy Missouri są na skraju uczynienia ich stanu wolnym”, powiedział Lincoln, ” i obudzimy się do rzeczywistości, zamiast tego, że Sąd Najwyższy uczynił Illinois Państwem niewolniczym.”Lincoln nie był sam w swojej obronie suwerenności państwa przed ingerencją rządu centralnego., Sama Partia Republikańska została „zorganizowana w proteście przeciwko naruszaniu praw państwowych”, jak napisał dziennikarz Edward Payson Powell w 1897 roku. W szczególności, partia została ożywiona oburzeniem wywołanym przez użycie wojsk federalnych w nowym stanie Kansas do egzekwowania pro-niewolniczej konstytucji wbrew życzeniom wielu Kanansów. W świetle Dreda Scotta, Republikanie obawiali się spisku rządu federalnego w celu umożliwienia „slawiokracji” rozszerzenia niewolnictwa na stany i terytoria.
, Lincoln pozostał na wiadomości—ale wiadomość nie była wezwanie do rządu federalnego do zniesienia niewolnictwa. Było to raczej Ostrzeżenie przed wykorzystywaniem władzy federalnej do nacjonalizacji niewolnictwa. W co najmniej 16 publicznych wystąpieniach Lincoln przewidział ewentualną „nacjonalizację niewolnictwa”, jeśli sędzia główny Taney i jego współpracownicy nie zostaną sprawdzeni przez Partię Republikańską. Po śmierci Dreda Scotta dziennik „The New York Daily Times” ostrzegł, że ” niewolnictwo nie jest już lokalne, lecz Narodowe.,”Profesor prawa Paul Finkelman zauważa w niedoskonałej Unii, że w latach poprzedzających wojnę domową, „filozofia praw państw lub suwerenności państwa została przyjęta przez wielu ludzi z północy” starających się powstrzymać rozprzestrzenianie się niewolnictwa.
W eseju dla PBS, profesor prawa Jeffrey Rosen opisuje przypadek jako zwycięstwo dla ” najbardziej radykalnych państw praw Demokratów.,”Tymczasem strona internetowa” Exploring Constitutional Law „prowadzona przez law school of the University of Missouri–Kansas City opisuje Dreda Scotta jako „ekstremalny przykład „”konserwatywnego sądu” promującego prawa państw. To trochę jak nazywanie Roe v. Wade skrajnym przykładem prawoznawstwa pro-life.
groźby secesji pojawiły się w ciągu dziesięcioleci poprzedzających wojnę—ale były one równie prawdopodobne, że pochodzą od północnych abolicjonistów, jak południowi niewolnicy. Wielu Amerykanów podzielało pogląd Lincolna, że Unia nie może ” wytrzymać, trwale, pół niewolnika i pół wolnego.,”Lincoln nie starał się zerwać Unii, ale niektórzy na północy to zrobili. Abolicjonista William Lloyd Garrison, na przykład, wykorzystał swoje stanowisko redaktora „Liberator”, aby wezwać do „uchylenia Unii między Północą i Południem”, jak napisał w 1842 roku. Dwa lata później Amerykańskie Stowarzyszenie anty-niewolnicze na swoim dorocznym spotkaniu uchwaliło: „że secesja od obecnego rządu Stanów Zjednoczonych jest obowiązkiem każdego abolicjonisty.”Logika Północnej secesji była dwojaka., Po pierwsze, wolna Północ mogłaby odłączyć się od niemoralnej instytucji; po drugie, hipotetyczna Republika Północna nie miałaby klauzuli uciekających niewolników, a zatem mogłaby być przystanią dla zbiegłych niewolników.
tymczasem na południu ci, którzy chcieli rozbić Unię, zwani „pożeraczami ognia”, stanowili odrębną mniejszość. W 1850 r. pożarnicy naciskali na popularnie wybrane konwencje stanowe, aby rozważyły secesję, ale wycofały się po tym, jak konwencje Georgii i Missisipi przegłosowały w przeważającej mierze pozostanie w Unii., Mississippi (macierzysty stan Jeffersona Davisa) oświadczyło, że Secesja ” jest całkowicie niezatwierdzona przez Konstytucję Federalną.”
do czasu oddania pierwszych strzałów w Fort Sumter obrońcy niewolnictwa nie byli znani z oporu przeciwko władzy federalnej. Wręcz przeciwnie, wykorzystywali władzę federalną: aby rozszerzyć zasięg niewolnictwa, aby wyegzekwować rzekome prawa federalne do podróżowania z niewolnikami (lub pojmania) i uciszyć abolicjonistów. Przez dziesięciolecia interesy niewolników zdominowały Kongres i Sąd Najwyższy. Ostatnią rzeczą, której chcieli, były prawa Stanów-byli właścicielami Waszyngtonu., Kiedy Południe objęło secesję, to nie dlatego, że rząd federalny zrobił wszystko, aby znieść niewolnictwo; raczej wybór Abrahama Lincolna i powstanie Republikanów oznaczało, że północne stany będą mogły uciec z tym, co południe uznało za nielegalne unieważnienie.
rozważmy deklarację secesji Missisipi, która dowodzi, że Missisipi zostało zmuszone do opuszczenia Unii, ponieważ północne stany „unieważniły prawo uciekinierów” (podkreślenie dodane)., Podobnie, deklaracja Karoliny Południowej skarży się, że północne stany „wprowadziły prawa, które albo unieważniają akty Kongresu, albo czynią bezużytecznymi wszelkie próby ich wykonania” (podkreślenie dodane). Deklaracja Gruzji potępiła Kongres za to, że nie tłumił antyslawistycznych przemówień—choć wolność słowa była uważana za kwestię jurysdykcji państwa-ponieważ abolicjoniści popełniali ” wykroczenia przeciwko prawom Narodów.”
nawet w samej konfederacji prawa państw były postrzegane jako potencjalne zagrożenie dla niewolnictwa. Konstytucja Konfederacji była niemal wierną kopią Stanów Zjednoczonych., Konstytucja-tyle tylko, że w niewolnictwie dawała więcej władzy rządowi centralnemu, a mniej stanom. Na przykład, jeśli chodzi o tranzyt niewolników, Południowy dokument „poważnie ograniczył władzę państwową w wyraźnej próbie stworzenia bardziej zjednoczonej Konfederacji”, według Finkelmana. Niewolnicy otrzymali absolutne prawo do sprowadzania swoich niewolników do innych państw na czas nieokreślony, nawet jeśli państwo przyjmujące chciało znieść lub ograniczyć niewolnictwo., Konstytucja Konfederacji zawierała również rozszerzoną klauzulę o zbiegłych niewolnikach, która dawała panom dodatkowe prawa do łapania niewolników, w tym tych, którzy stali się wolni na mocy prawa siostrzanego Państwa.
żaden zdrowy Afroamerykanin nie popierałby Tea Party, powiedział w 2013 r.gospodarz MSNBC Chris Matthews, ponieważ jest to „grupa, która jest w zasadzie prawami pro-państw.”Jednak wbrew wielu takim argumentom, które dziś słyszycie, wojna domowa nie została wywołana przez Federalne wysiłki na rzecz zniesienia niewolnictwa: nie było takich wysiłków przed secesją południa., Wojna powstała z północnych twierdzeń o prawach państw i z frustracji południa z powodu braku powstrzymania rządu federalnego w tych twierdzeniach. Po wojnie jednak politycy federalni—pragnący uzasadnić rozszerzoną rolę rządu narodowego—nie mogli się oprzeć powiązaniu praw państw z Konfederacją, a tym samym niewolnictwem. W 1909 roku postępowy dziennikarz Herbert Croly mógł twierdzić-z niewielką obawą przed sprzecznością—że wzrost władzy federalnej od czasu odbudowy był konieczny do wyeliminowania ” dwugłowego problemu niewolnictwa i praw państw.,”Reszta to historia-tak jakby.
Adam Freedman zajmuje się sprawami prawnymi i jest autorem nagiej konstytucji: co powiedzieli założyciele i dlaczego nadal ma znaczenie. City Journal dziękuje Fundacji Earhart za hojne wsparcie dla tego artykułu.