„samorealizacja” reprezentuje pojęcie wywodzące się z hmanistycznej teorii psychologicznej, a konkretnie z teorii stworzonej przez Abrahama Maslowa. Samorealizacja, według Maslowa, reprezentuje wzrost jednostki w kierunku spełnienia najwyższych potrzeb—w szczególności tych, które mają sens w życiu. Carl Rogers stworzył również teorię implikującą „potencjał wzrostu”, której celem było połączenie” prawdziwego ja „i” idealnego ja”, kultywując w ten sposób powstanie ” w pełni funkcjonującej osoby.,”To jednak Maslow stworzył psychologiczną hierarchię potrzeb, której spełnienie teoretycznie prowadzi do kulminacji spełnienia „wartości bycia”, czyli potrzeb znajdujących się na najwyższym poziomie tej hierarchii, reprezentujących znaczenie.
hierarchia Maslowa odzwierciedla liniowy wzór wzrostu przedstawiony w bezpośrednim piramidalnym porządku wznoszenia. Co więcej, stwierdza on, że samoaktualizujące się jednostki są w stanie rozwiązać dychotomie, takie jak ta, która znajduje odzwierciedlenie w ostatecznym przeciwieństwie wolnej woli i determinizmu., Twierdzi również, że samorealizatorzy są wysoce kreatywnymi, odpornymi psychicznie osobami. Argumentuje się tutaj, że dialektyczna Transcendencja wznoszenia się w kierunku samorealizacji lepiej opisuje ten rodzaj samorealizacji, a nawet chorzy psychicznie, których Psychopatologia koreluje z kreatywnością, mają zdolność do samorealizacji.
hierarchia Maslowa jest opisana następująco:
- potrzeby fizjologiczne, takie jak zapotrzebowanie na żywność, sen i powietrze.,
- bezpieczeństwo, czyli potrzeby bezpieczeństwa i ochrony, zwłaszcza te, które wynikają z niestabilności społecznej lub politycznej.
- przynależność i miłość, w tym potrzeby niedoboru i samolubnego brania zamiast dawania, i bezinteresowną miłość, która opiera się raczej na wzroście niż niedoborze.
- potrzeby poczucia własnej wartości, szacunku do samego siebie i zdrowych, pozytywnych uczuć wynikających z podziwu.
- i potrzeby „bycia” dotyczące twórczego samorozwoju, wynikającego z spełnienia potencjału i sensu w życiu.,
Erikson stworzył teorię dychotomii psychospołecznych reprezentowanych jako „zaufanie a nieufność” i „autonomia a wstyd i zwątpienie”, jako przykłady. Jeśli chodzi o końcowy etap rozwoju Eriksona, czyli „integralność ego a rozpacz”, udane rozwiązanie tego etapu odpowiada sensowi życia. Jest jasne, że osoba urzeczywistniająca się może być w niebezpieczeństwie śmierci, ale mimo to może znaleźć sens w życiu. Oznacza to, że potrzeby niższego poziomu mogą być niespełnione nawet w sytuacjach reprezentowanych przez „bycie wartościami”, takich jak poczucie sensu w życiu., Należy jednak pamiętać, że Maslow twierdził, że w danym momencie potrzeby mogą być tylko częściowo zaspokojone.
Mahatma Gandhi, Viktor Frankl i Nelson Mandela mogą służyć jako przykłady ludzi, którzy każdy personifikuje rzeczywistość samorealizacji. W obliczu zagrożenia życia Gandhi stosował obywatelskie nieposłuszeństwo dla celów wolności. Frankl był ocalałym z Holokaustu, który nigdy nie zrezygnował z pojmowania sensu życia. A Mandela utrzymywał postawę sensu w życiu, nawet gdy był uwięziony., Potrzeby bezpieczeństwa tych osób mogły być zagrożone, ale można zrozumieć, że wiele osób, których potrzeby bezpieczeństwa są zagrożone, może być świadomych wartości. Mogą uznać, że życie ma wyraźne znaczenie ze względu na sytuacje zagrażające ich życiu, w szczególności sytuacje reprezentowane przez dychotomię życia i śmierci.,
jak wskazano, Maslow zidentyfikował samouaktualizujących się ludzi jako jednostki wysoce kreatywne, mające szczytowe doświadczenia i zdolne do rozwiązania dychotomii tkwiących w przeciwnych przeciwieństwach, takich jak „wolność i determinizm”, „świadomość i nieświadomość”, a także ” intencjonalność i brak intencjonalności.”Kreatywność, cecha samorealizującej się osoby, może być postrzegana jako rezydująca w dialektycznym związku., Podczas gdy większość dychotomii nie może być jednoznacznie rozumiana jako dająca się rozwiązać, powyższe dychotomie można postrzegać jako rozwiązane poprzez aktywność twórczą. Używając jednego aspektu każdej z tych dychotomii jako „tezy”, a drugiego jako” antytezy”, sztuka może reprezentować” syntezę ” dychotomicznego związku.,
dychotomia wolnej woli i determinizmu, ponieważ opiera się zarówno na aktywności wolnej woli, jak i przyczynowej, jest rozwiązywana przez sztukę zarówno w kategoriach autoekspresji artysty, jak i odbiorcy ekspresji artystycznej, w tym sensie, że obie te osoby mogą być rozumiane jako wykorzystujące świadome i nieświadome aspekty siebie w celu uzyskania artystycznej ekspresji i odbioru., Świadome i nieświadome równoległe do dychotomii wolnej woli i determinizmu, w tym świadome działanie można uznać za dobrowolne, a nieświadome działanie można uznać za oparte w dużej mierze na przyczynowości.
kolejną dychotomią, która wyjaśnia proces artystyczny, jest rozdzielczość podmiotu i przedmiotu. Termin „podmiot”, oznaczający „artystę”, może oznaczać” jaźń”, a termin” obiekt „może określać” drugiego „lub” odbiorcę.,”Poprzez sztukę następuje połączenie jaźni z drugim, komunikacja między nimi. Osiąga się to dzięki wykorzystaniu metafory i alegorii pozwalających na swobodną ekspresję, której kulminacją może być komunikacja z publicznością przez artystę i to, co można określić jako funkcję komunikacyjną w samym artyście. Zasadniczo sztuka może kulminować w dialogu między artystą a publicznością lub w dialogu i samorealizacji w obrębie artysty. Doświadczenia szczytowe, określane jako Epifanie, są również realizowane zarówno przez podmiot, jak i przedmiot poprzez sztukę., Sztuka, bardziej niż jakikolwiek inny rodzaj komunikacji, jest być może najmniej dogmatyczna, nawet jeśli jest nieokreślona. Dotyczy to wszystkich form sztuki. Sztuka może być rozumiana tylko wtedy, gdy jest interpretowana przez siebie lub innych, a dokonuje tego zarówno artysta, jak i jego publiczność.,
chora psychicznie poetka, Sylvia Plath, można powiedzieć, że zdała sobie sprawę z objawienia, kiedy opisała narodziny swojego dziecka w wierszu „Morning Song”:
nie jestem już twoją matką
niż chmura, która destyluje lustro, aby odzwierciedlić własną powolną
wymarcie za rękę wiatru.
za pomocą unikalnego i innowacyjnego języka opisała własne szczytowe doświadczenie., To zatem twórcza komunikacja między nią a publicznością i owo objawienie w sobie pozwoliło jej osiągnąć ten moment samorealizacji. Jak stwierdzono, Plath była znana z choroby psychicznej i może nie być łatwo zrozumiana, że jest samorealizującą się jednostką. Niemniej jednak dekonstrukcja i rekonstrukcja jaźni staje się możliwa dzięki poetyckiej autoekspresji, wynikowym objawieniom i rozpoznaniu rozwijającej się jaźni, która charakteryzuje się samorealizacją., Metafora i alegoria, stosowane w ekspresji artystycznej, mogą być wykorzystane do stworzenia przepuszczalnych dla siebie granic, które są jednak nienaruszone, zarówno dla Artysty, jak i jego publiczności.
samorealizacja poprzez sztukę może poprawić samopoczucie psychiczne jednostki. Interpretacja sztuki, zarówno ze strony artysty, jak i publiczności, staje się drogą ku samorealizacji, być może o charakterze idiosynkratycznym i subiektywnym, ale jest samorealizacją. A samorealizacja jest samorealizacją., Sugerowano, że tylko najbardziej funkcjonalni ludzie są w stanie osiągnąć wartości bycia, rozwiązania dychotomii, szczytowych doświadczeń i sensu w życiu. Twierdzi się, że samorealizacja jest możliwością dla wszystkich kreatywnych jednostek. Mniej więcej wszyscy jesteśmy kreatywni.