polityka fiskalna to sposób, w jaki Kongres i inni wybrani urzędnicy wpływają na gospodarkę za pomocą wydatków i podatków. Jest on stosowany w połączeniu z polityką pieniężną prowadzoną przez banki centralne i wpływa na gospodarkę, wykorzystując podaż pieniądza i stopy procentowe.
celem polityki fiskalnej jest stworzenie zdrowego wzrostu gospodarczego. Najlepiej byłoby, gdyby gospodarka rosła w granicach 2% -3% rocznie, bezrobocie utrzymałoby się w naturalnym tempie 3,5%-4.,5 proc., a inflacja wyniesie 2 proc. Cykl koniunkturalny będzie w fazie ekspansji.
ekspansywna polityka fiskalna
istnieją dwa rodzaje polityki fiskalnej. Najczęściej stosowany jest ekspansywny, który stymuluje wzrost gospodarczy. Kongres używa go, aby zakończyć fazę skurczu cyklu koniunkturalnego, gdy wyborcy domagają się zwolnienia z recesji. Rząd albo wydaje więcej, obniża podatki, albo jedno i drugie., Chodzi o to, aby dać więcej pieniędzy w ręce konsumentów, więc wydają więcej. Zwiększony popyt zmusza przedsiębiorstwa do tworzenia miejsc pracy w celu zwiększenia podaży.
politycy dyskutują o tym, co działa lepiej. Zwolennicy ekonomii po stronie podaży wolą obniżki podatków, ponieważ mówią, że zwalnia to firmy do zatrudniania większej liczby pracowników do realizacji przedsięwzięć biznesowych. Zwolennicy ekonomii popytowej twierdzą, że dodatkowe wydatki są skuteczniejsze niż obniżki podatków. Przykłady obejmują projekty robót publicznych, zasiłki dla bezrobotnych i bony żywnościowe., Pieniądze trafiają do kieszeni konsumentów, którzy od razu kupują to, co produkują firmy.
ekspansywna polityka fiskalna jest niemożliwa dla władz państwowych i samorządowych, ponieważ mają one obowiązek utrzymania zrównoważonego budżetu. Jeśli nie stworzyli nadwyżki w czasach boomu, muszą zmniejszyć wydatki, aby dopasować niższe dochody podatkowe podczas recesji. To pogarsza skurcz. Na szczęście rząd federalny nie ma takich ograniczeń; można swobodnie korzystać z polityki ekspansywnej, kiedy tylko jest to potrzebne., Niestety oznacza to również, że Kongres stworzył deficyty budżetowe nawet podczas boomów gospodarczych-pomimo pułapu długu narodowego. W rezultacie krytyczny stosunek długu do produktu krajowego brutto przekroczył 100%.
kontraktowa polityka fiskalna
drugim rodzajem polityki fiskalnej jest kontraktowa polityka fiskalna, która jest rzadko stosowana. Jego celem jest spowolnienie wzrostu gospodarczego i wyeliminowanie inflacji. Długoterminowy wpływ inflacji może zaszkodzić standardowi życia tak samo jak recesja. Narzędzia kontraktowej polityki fiskalnej stosuje się w odwrotnej kolejności., Podatki są zwiększone, a wydatki są cięte. Możecie sobie wyobrazić, jak szalenie niepopularne jest to wśród wyborców. Tylko kulawych polityków stać było na realizację polityki kontraktowej.
narzędzia
pierwszym narzędziem jest opodatkowanie. Obejmuje to dochody, zyski kapitałowe z inwestycji, nieruchomości i sprzedaży. Podatki zapewniają dochód, który finansuje rząd. Minusem podatków jest to, że cokolwiek lub ktokolwiek jest opodatkowany ma mniejszy dochód do wydania na siebie, dlatego podatki są niepopularne.,
drugim narzędziem są wydatki rządowe—które obejmują dotacje, programy socjalne, projekty robót publicznych i wynagrodzenia rządowe. Ten, kto otrzyma fundusze, ma więcej pieniędzy do wydania, co zwiększa popyt i wzrost gospodarczy.
rząd federalny traci możliwość stosowania uznaniowej polityki fiskalnej, ponieważ każdego roku większa część budżetu musi trafiać na programy zlecone. W miarę starzenia się ludności, koszty Medicare, Medicaid i Zabezpieczenia Społecznego rosną. Zmiana obowiązkowego budżetu wymaga aktu Kongresu, a to zajmuje dużo czasu., Jednym z WYJĄTKÓW była amerykańska Ustawa o windykacji i reinwestycji. Kongres uchwalił go szybko, aby powstrzymać wielką recesję.
polityka fiskalna a polityka pieniężna
polityka pieniężna to proces, w którym naród zmienia podaż pieniądza. Władza monetarna kraju zwiększa podaż dzięki ekspansywnej polityce pieniężnej i zmniejsza ją dzięki kontraktowej polityce pieniężnej. Ma wiele narzędzi, z których może korzystać, ale przede wszystkim polega na podnoszeniu lub obniżaniu stopy funduszy fed. Te stawki odniesienia kierują następnie wszystkimi innymi.,
gdy stopy procentowe są wysokie, kontrakty na dostawy pieniądza, gospodarka ochładza się i zapobiega inflacji. Gdy stopy procentowe są niskie, podaż pieniądza się zwiększa, gospodarka się nagrzewa i zwykle unika się recesji.
polityka pieniężna działa szybciej niż polityka fiskalna. Fed głosuje za podwyższeniem lub obniżeniem stóp na swoim regularnym Federalnym posiedzeniu Komitetu Otwartego Rynku, ale może potrwać około sześciu miesięcy, aby wpływ obniżki stóp przesłonił się w całej gospodarce., Prawodawcy powinni koordynować politykę fiskalną z polityką pieniężną, ale zazwyczaj tak nie jest, ponieważ ich polityka fiskalna odzwierciedla priorytety poszczególnych prawodawców. Skupiają się na potrzebach swoich okręgów wyborczych.
te lokalne potrzeby często przewyższają krajowe priorytety gospodarcze, w wyniku czego polityka fiskalna często jest sprzeczna z potrzebami gospodarki. Banki centralne są zmuszone stosować politykę pieniężną w celu zrównoważenia źle zaplanowanej polityki fiskalnej.
bieżące wydatki budżetowe
, Zdecydowanie największa część wydatków budżetowych jest obowiązkowa, co oznacza, że obowiązujące przepisy dyktują, ile zostanie wydane. Większość z nich dotyczy programów ubezpieczeń społecznych, Medicare i Medicaid. Pozostała część wydatków jest uznaniowa, a ponad połowa z nich idzie na obronę. Obecna polityka fiskalna stworzyła ogromny poziom zadłużenia USA.
Historia
do czasu Wielkiego Kryzysu większość polityki fiskalnej podążała za teorią ekonomiczną laissez-faire., Politycy wierzyli, że nie mogą ingerować w kapitalizm w gospodarce wolnorynkowej, ale Franklin D. Roosevelt (FDR) zmienił to, obiecując Nowy Ład, aby położyć kres depresji. Podążał za Keynesowską teorią ekonomiczną, która głosiła, że wydatki rządowe mogą zakończyć kryzys poprzez stymulowanie popytu konsumenckiego. Był przykładem ekspansywnej polityki fiskalnej, przeznaczając wydatki na budowę dróg, mostów i zapór. Rząd federalny zatrudniał miliony, przywracając ludzi do pracy, a oni wydawali swoje dochody na dobra osobiste, napędzając popyt.,
Następnie wzrosła o 8,9% w 1935 i 12,9% w 1936. Jednak w 1937 roku FDR obawiał się zrównoważenia budżetu. Stosował restrykcyjną politykę fiskalną i ograniczał wydatki rządowe, a w 1938 roku gospodarka spadła o 3,3%.
w 1939 r. FDR odnowił ekspansywną politykę fiskalną, aby przyspieszyć amerykańskie zaangażowanie w II Wojnę Światową.w 1943 r. wydał 30 razy więcej na wojnę niż w 1933 r. NA New Deal. Ten agresywny poziom ekspansywnej polityki fiskalnej zakończył kryzys na dobre.,