een paar weken geleden kwam de voorzitter van een college in de prairie Staten bij mij., Toen hij naar de toekomst trachtte te kijken, beviel het hem duidelijk niet wat hij zag: de grimmige vooruitzichten voor de handhaving van de vrede, voor het behoud van de vrijheid, voor de bloei en groei van de menselijke waarden van onze beschaving. Hij leek te hebben in gedachten dat het goed zou kunnen zijn voor mensen, zelfs in zijn kleine college, om te proberen om een deel te nemen in het draaien van deze vooruitzichten naar een gelukkiger einde; maar wat hij zei kwam eerder als een schok.
hij zei: “Ik vraag me af of je me kunt helpen. Ik heb een heel eigenaardig probleem., De meeste studenten, en ook de leraren, komen van de boerderij. Ze zijn gewend om zaad te planten, en dan te wachten tot het groeit, en dan het oogsten. Ze geloven in tijd en in de natuur. Het is nogal moeilijk om ze de dingen in eigen hand te laten nemen.”
misschien, net als alles, heeft mijn thema te maken met het werven van tijd en natuur in het voeren van onze internationale zaken: in de zoektocht naar vrede en een vrijere wereld. Dit is niet mystiek bedoeld, want de natuur die wij moeten gebruiken is die van de mens; en als er hoop in is, ligt dat niet in het minst in de rede van de mens.,welke elementen zijn er in het buitenlands beleid die bevorderlijk kunnen zijn voor de uitoefening van die reden, die een klimaat kunnen bieden voor de groei van nieuwe ervaring, nieuw inzicht en nieuw begrip? Hoe kunnen we zo ‘ n groei herkennen en gevoelig zijn voor de hoopvolle betekenis ervan, terwijl er nog tijd is, door middel van actie op basis van begrip, om de uitkomst te sturen?
dergelijke moeilijke vragen worden slechts bescheiden en onvolledig behandeld., Als er inderdaad antwoorden te vinden zijn, dan zullen ze gevonden worden via vele verschillende benaderingen—in het Europese herstelprogramma, in onze directe betrekkingen met de Sovjetstaten, in de mechanismen die ons beleid ontwikkelen en bepalen.
meer in deze reeks
toch lijkt het niet ongepast om een relatief geïsoleerd, maar niet atypisch gebied van Buitenlandse Zaken te beschouwen—kernenergie. Het is een terrein waarop de primaire bedoeling van ons beleid totaal gefrustreerd is., Het is een gebied waar algemeen wordt erkend dat de vooruitzichten voor succes met betrekking tot deze primaire Intentie zowel zwak als verre zijn. Het is een terrein waarop evenzeer wordt erkend dat deze mislukking ons een koers zal opleggen die op een aantal belangrijke punten in strijd is met onze oorspronkelijke doelstellingen. Het is een gebied waarop de uitmuntendheid van onze voorstellen, en een record waar we trots op mogen zijn, er echter niet in geslaagd zijn het ongemakkelijke geweten te sussen of de geest te sluiten voor verdere problemen.,ons beleid en onze inspanningen op het gebied van internationale atoomcontrole zijn openbaar; veel belangrijker is dat ze vanaf het begin wijdverspreide belangstelling, kritiek en begrip hebben gewekt en het onderwerp zijn geweest van debatten in het Congres en de pers, en onder ons volk., Er zou zelfs een idee kunnen zijn van hoe we, als we de laatste jaren opnieuw hadden kunnen leven, onze koers zouden kunnen veranderen in het licht van wat we hebben geleerd, en er zou een ruwe overeenstemming kunnen zijn over de grenzen waarbinnen alternatieve acties, als ze werden aangenomen op een moment dat ze nog open waren voor ons, de uitkomst zouden kunnen veranderen. Het verleden is in één opzicht een misleidende gids voor de toekomst: het is veel minder verwarrend.,in de voorstellen die onze regering aan de Verenigde Naties heeft gedaan met betrekking tot de vorm die de internationale controle op kernenergie moet aannemen, was zeker weinig aanleiding en niets te rechtvaardigen., De essentiële elementen van deze voorstellen waren: (1) de internationalisering van de belangrijkste activiteiten op het gebied van de atoomenergie, (2) de volledige afschaffing van het bankgeheim (3) het verbod van nationale of particuliere activiteiten op het gebied dreigende voor de gemeenschappelijke veiligheid, (4) de intensivering van de samenwerking tussen de landen in onderzoek, ontwikkeling en exploitatie, en (5) de intrekking van het recht van veto, zowel in het beheer van de zaken van de international development authority, en in de bepaling van de overtreding van het verbond.,deze voorstellen, en enkele gedetailleerde middelen om ze uit te voeren, werden onderzocht en bekritiseerd, uitgewerkt en aanbevolen voor goedkeuring door veertien van de zeventien landen die lid waren van de Commissie voor Atoomenergie van de Verenigde Naties. Zij werden door de drie Sovjetstaten als volstrekt onaanvaardbaar en zelfs als basis voor verdere discussie verworpen, omdat hun bijdragen aan het beleid en aan het debat voor ons steeds een vernederend lage vergelijkingsstandaard hebben gevormd.,in September heeft de Commissie haar derde en volgens haar laatste verslag uitgebracht aan de Algemene Vergadering van Parijs., Het aanbevolen om de Vergadering die de algemene lijnen van de voorgestelde vorm van internationale controle worden onderschreven, dat de ontoereikendheid van de Sovjet-counterproposals worden opgemerkt, en dat de Commissie zelf worden toegestaan om te stoppen met haar werk in afwachting van een bevredigende voorafgaand overleg tussen de permanente leden van de veiligheidsraad en Canada, of de vaststelling door de Algemene Vergadering die de algemene politieke omstandigheden, die in het verleden hadden belemmerde vooruitgang was zo veel veranderd dat de overeenkomst nu bleek mogelijk.,
De vergadering heeft in feite alle aanbevelingen op één na aanvaard. Hij verzocht de Commissie haar vergadering voort te zetten. In haar instructies aan de Commissie heeft het Parlement echter geen bevestigende aanwijzingen gegeven over wat de Commissie zou doen, noch enig vertrouwen in het succes van haar verdere inspanningen geuit. In feite zou men dit beroep kunnen afdoen als niet meer dan een teken van onwil van het parlement om de duidelijke tekortkomingen van de Commissie in het verleden in de vervulling van haar mandaat als permanent te aanvaarden.,
toch erkennen we dat bij deze actie meer betrokken is, wat we zullen begrijpen in de maat waarin de aard en de doeleinden van onze eigen preoccupatie met het probleem duidelijker worden., Ten dele vroeg de vergadering om dit atoom-probleem niet te laten vervallen, omdat het op een zeer intieme, zij het soms symbolische, manier raakt aan de meest diepgaande vraagstukken van Internationale Zaken, en omdat de vergadering opnieuw wilde bevestigen dat deze problemen niet kunnen worden afgedaan, dat deze kwesties niet verloren kunnen gaan, ongeacht de onmiddellijke frustraties en hoe duister de vooruitzichten ook zijn., De vergadering heeft in feite gevraagd dat wij tijd en natuur, en de menselijke rede en het goede voorbeeld als onderdeel van die natuur, een rol laten spelen bij het vervullen van de eeuwenoude aspiraties van de mens om de vrede te bewaren.in elke politieke actie, en zeker in een zo complex en delicaat als de internationale daad en verbintenis van de Verenigde Staten met betrekking tot Atoomenergie, is er altijd veel meer bij betrokken dan in een korte analyse kan of moet worden geïsoleerd., Ondanks alle hysterie is er enige waarheid in de opvatting dat de stappen die we hebben genomen met betrekking tot kernenergie kunnen worden begrepen in termen van de terreur van atoomoorlogen. We hebben geprobeerd dit te voorkomen. We hebben verder geprobeerd de waarschijnlijke negatieve gevolgen van atoombewapening voor onze eigen instellingen en onze vrijheid te voorkomen.het gaat hier echter om meer fundamentele en meer algemene kwesties, die weliswaar worden gesymboliseerd en kritisch worden gemaakt door de ontwikkeling van de kernenergie, maar die in hun aard niet beperkt zijn tot deze energie, maar bijna alle kernproblemen van het buitenlands beleid omvatten., Als we een aanwijzing willen vinden voor de twijfels waarmee we naar onszelf neigen te kijken, kunnen we dat, denk ik, vinden in de manier waarop we in hun bredere context met deze fundamentele thema ‘ s zijn omgegaan.
het eerste heeft te maken met de rol van dwang in menselijke aangelegenheden; het tweede met de rol van openheid., De atoombom, geboren uit de wetenschap, een manier van leven, bevorderd door de eeuwen heen, waarin de rol van dwang misschien werd verminderd vollediger dan in enige andere menselijke activiteit, en die zijn hele succes en zijn bestaan te danken aan de mogelijkheid van open discussie en vrij onderzoek, paradoxaal genoeg verscheen meteen een geheim en een ongeëvenaard instrument van dwang.
deze twee onderling afhankelijke idealen, het minimaliseren van dwang en het minimaliseren van geheimhouding, zijn natuurlijk in de aard der dingen, niet absoluut., Elke poging om ze als absoluut op te richten zal in ons die vertigo veroorzaken die ons waarschuwt dat we dicht bij de grenzen van begrijpelijke definitie zijn. Maar ze zijn zeer diep in onze ethische en politieke tradities, en zijn vastgelegd in ernstige, welsprekende eenvoud in de woorden van degenen die deze natie hebben opgericht. Zij zijn in feite onlosmakelijk verbonden met het idee van de menselijke waardigheid waaraan ons land zich in zijn beginperiode heeft gewijd en dat ahs de monitor van onze kracht en van onze gezondheid heeft bewezen.,
Deze twee idealen zijn nauw met elkaar verbonden, de ene wijst naar overreding als de sleutel tot politieke actie, de andere naar vrije discussie en kennis als het essentiële instrument van overreding. Ze zitten zo diep in ons dat we het zelden nodig en misschien zelden mogelijk vinden om met ze te praten. Als ze worden uitgedaagd door tirannie in het buitenland of door wanpraktijken thuis, komen we naar hen terug als de bewakers van ons openbare leven—en voor velen van ons zijn ze ook bewakers van ons privéleven.,
in buitenlandse zaken zijn we niet onbekend met het gebruik of de behoefte aan macht. Toch zijn we koppig wantrouwend. We lijken te weten, en lijken steeds weer terug te komen op deze kennis, dat de doelstellingen van dit land op het gebied van het buitenlands beleid op geen enkele reële of duurzame manier kunnen worden bereikt door dwang.,wij hebben natuurlijk sympathie voor de uitbreiding tot Buitenlandse Zaken van wat wij in ons politieke leven thuis zo goed hebben geleerd: dan is een onmisbaar, misschien in sommige opzichten het onmisbare element om Betekenis te geven aan de waardigheid van de mens en om het nemen van beslissingen op basis van eerlijke overtuiging mogelijk te maken, de openheid van de geest van de mensen en de openheid van alle media die er zijn voor gemeenschap tussen de mensen, vrij van terughoudendheid, vrij van onderdrukking, en vrij zelfs van de meest alomtegenwoordige van alle beperkingen, die van status en hiërarchie.,in de dagen van de oprichting van deze republiek, in de hele achttiende eeuw, die bepalend was voor de groei en de expliciete formulering van onze politieke idealen, waren politiek en wetenschap van een stuk. De hoop dat dit in zekere zin weer zo zou zijn, werd door de ontwikkeling van kernenergie tot nieuw leven gewekt., In dit verband is het steeds van doorslaggevend belang geweest dat openheid—openheid in de eerste plaats met betrekking tot de technische problemen en tot de feitelijke ondernemingen die in verschillende delen van de wereld aan de gang zijn—de enige essentiële voorwaarde was voor een zekere mate van veiligheid in het atoomtijdperk. Hier ontmoetten we in een unieke begrijpelijke vorm het alternatief van gemeenschappelijk begrip of de praktijken van geheimhouding en geweld.
in dit alles doe ik alsof ik niets nieuws zeg, niets dat niet bekend is bij alle nadenkende mannen sinds Hiroshima; maar het is zelden tot uitdrukking gekomen., Het is overladen met andere zorgen, misschien even noodzakelijk voor de uitwerking van een effectieve internationale controle, maar veel minder beslissend om te bepalen of een dergelijke controle zou kunnen bestaan. Het is juist omdat het niet mogelijk is geweest om, zelfs niet in principe, zelfs niet als een eerlijke verklaring van intentie of doel, instemming te verkrijgen met deze fundamentele stellingen, dat de impasse in de poging om controle uit te oefenen zo ernstig, zo ongevoelig en zo duurzaam is gebleken.
deze woorden hebben een intentie die in strijd is met het creëren van een gevoel van paniek of onheil., We moeten beginnen met de erkenning dat we geen duidelijke koers voor ons zien die de regeringen van de wereld zou kunnen overtuigen om samen met ons een steeds meer open wereld te creëren, en dus de basis te leggen waarop overtuigingskracht zo grotendeels de dwang zou kunnen vervangen bij het bepalen van menselijke zaken.wij hebben dit grimmige vooruitzicht erkend en hebben daarop gereageerd door enkele van de maatregelen aan te nemen waarvan wij hadden gehoopt dat ze universeel zouden worden afgewezen. Met twijfels—en dat zou moeten-bewapenen wij ons, net als op andere gebieden, met atomisch bewapenen., Met diepe twijfels houden we niet alleen die elementen van onze militaire plannen geheim, maar ook die elementen van onze technische informatie en beleid, waarvan de kennis ons meer onderhevig zou maken aan vijandelijke dwang en minder effectief zou maken in het uitoefenen van onze eigen plannen.
Er zijn niet veel mannen die een aanvaardbaar alternatief voor deze cursus zien, hoewel er blijkbaar sommigen zijn die het zouden beschouwen als een bewijs van de oppervlakkigheid en onoprechtheid van onze eerdere afstand van deze manieren., Maar of de maatregelen die wij nemen bij ons eigen volk, bij onze vrienden in het buitenland of zelfs bij degenen die niet onze vrienden zijn, overdreven of over het algemeen ontoereikend lijken, zij moeten ten minste één effect hebben. Het is onvermijdelijk dat ze ons een toekomst van geheimhouding en een immanente oorlogsdreiging geven.het is waar dat men argumenten kan horen dat het bestaan van onze macht, los van de uitoefening ervan, de wereld kan veranderen in de wegen van openheid en vrede., Btu we hebben vandaag geen duidelijk, geen geformuleerd, geen in zekere zin geloofwaardig verslag van hoe dit tot stand kan komen. We hebben ervoor gekozen om ons verleden te lezen, en misschien hebben we het juist gelezen, als een les dat een beleid van zwakte ons in de steek heeft gelaten. Maar we hebben de toekomst niet gezien als een begrijpelijke Les dat een beleid van kracht ons kan redden.
wanneer de tijd is verstreken, een die toekomst is geschiedenis geworden, zal het duidelijk zijn hoe weinig ervan we vandaag voorzien Of konden voorzien. Hoe kunnen we dan de hoop en de gevoeligheid behouden die ons in staat zouden kunnen stellen te profiteren van alles wat het in petto heeft?, Ons probleem is niet alleen om de sombere en grimmige elementen van de toekomst onder ogen te zien, maar ook om te voorkomen dat ze die verdoezelen.onze recente verkiezing lijkt dit diepe gevoel van het imponderable in de geschiedenis van de toekomst te raken, dit begrip dat we de teelt van onverwachte, hoopvolle wendingen niet moeten uitsluiten. Onmiddellijk na de verkiezingen leken de mensen nog minder geroerd door de uitkomst zelf dan door het element van verwondering. Ze hadden de neiging dingen te zeggen als: “nou, na dit misschien hoeven we niet zo zeker te zijn dat er een oorlog zal komen.,”Dit gevoel dat de toekomst rijker en complexer is dan onze voorspelling ervan, en dat wijsheid ligt in een gevoeligheid voor wat nieuw en hoopvol is, is misschien een teken van volwassenheid in de politiek.
het probleem van recht doen aan het impliciete, het imponderable en het onbekende is natuurlijk niet uniek voor de politiek. Het is altijd bij ons in de wetenschap, het is bij ons in de meest triviale van persoonlijke zaken, en het is een van de grote problemen van het schrijven en van alle vormen van kunst. De manier waarop het wordt opgelost wordt soms stijl genoemd.,
Het is stijl die affirmatie aanvult met beperking en nederigheid. Het is stijl die het mogelijk maakt om effectief te handelen, niet absoluut. Het is de stijl die ons op het gebied van het buitenlands beleid in staat stelt een harmonie te vinden tussen het nastreven van doeleinden die voor ons essentieel zijn, en de eerbied voor de standpunten, de gevoeligheden, de aspiraties van degenen voor wie het probleem in een ander licht kan verschijnen. Het is stijl die de eerbied is die actie loont aan onzekerheid. Het is vooral stijl waardoor macht uitstelt tot redeneren.
We moeten onthouden dat we een machtig land zijn., We moeten niet vergeten dat wanneer de toekomst die we nu kunnen voorzien zo duidelijk afwijkt van alles wat we hopen en alles wat we waarderen, we, door ons voorbeeld, en door de wijze en de stijl waarmee we onze zaken doen, het duidelijk kunnen maken dat we die hoop niet hebben opgegeven of die waarden hebben verlaten; we moeten dit doen, zelfs als concrete stappen die we nemen om een meer onmiddellijke ramp te voorkomen, ze lijken te ontkennen.
ons verleden is rijk aan voorbeelden., In die andere lijdensweg, die Burgeroorlog waar de fundamenten van onze regering werden bewezen en bevestigd, was het Lincoln die keer op keer de balans tussen macht en rede vond. Tegen 1863 hadden de oorlog en de blokkade de uitputting van het zuiden verergerd. Ze hadden ook de levering van katoen aan de Engelse fabrieken stopgezet. Vroeg in die jaren schreef Lincoln een brief aan de arbeiders van Manchester., Hij schreef: –
“Het is niet altijd in de macht van regeringen om de reikwijdte van morele resultaten te vergroten of te beperken die het beleid volgen dat zij van tijd tot tijd nodig achten voor de openbare veiligheid.”ik heb goed begrepen dat de plicht van zelfbehoud uitsluitend bij het Amerikaanse volk berust; maar ik ben me er tegelijkertijd van bewust dat gunst of ongenade van vreemde naties een materiële invloed kan hebben in het vergroten of verlengen van de strijd met ontrouw waarbij het land betrokken was., Een eerlijk onderzoek van de geschiedenis heeft gediend om een geloof te autoriseren dat de acties en invloeden uit het verleden van de Verenigde Staten over het algemeen werden beschouwd als gunstig voor de mensheid. Daarom heb ik gerekend op de verdraagzaamheid der volken. … “
vijftien maanden later, een jaar voor Lincoln ‘ s dood, was de slag omgedraaid. Hij kon zeggen:”toen de oorlog begon, drie jaar geleden, verwachtten noch de partij, noch een man, dat het tot nu toe zou duren. Ieder zocht naar het einde op een of andere manier, lang voor vandaag., Ook had niemand verwacht dat de binnenlandse slavernij veel zou worden beïnvloed door de oorlog. Maar hier zijn we: de oorlog is niet afgelopen, en de slavernij is veel beïnvloed – hoeveel hoeft nu niet te worden verteld …
“maar we kunnen het verleden zien, hoewel we misschien niet beweren het te hebben geleid; en als we het zien, in dit geval, voelen we meer hoop en vertrouwen voor de toekomst., in zo ‘ n grootmoedigheid kon zelfs Grant een jaar later in Appomattox, kijkend voorbij de bittere slachting, kijkend naar de natuur en naar de tijd, tegen Lee zeggen dat zijn troepen hun paarden moesten houden; ze zouden ze nodig hebben voor de voorjaarsploeg.ieder van ons zal, herinnerend aan zijn acties in de afgelopen kritieke jaren, meer dan één voorbeeld kunnen vinden waar wij, bij de formulering of uitvoering van beleid, dit verleden waardig zijn geweest. Ieder van ons zal rouwen over de kansen die hem verloren lijken te zijn, de deuren die eenmaal open en nu gesloten zijn., Zelfs in kritieke tijden kan het gevoel voor stijl, de open geest, niet worden bevorderd door richtlijnen uit te vaardigen; noch kunnen zij volledig rusten op het vragen van grote acties die nog niet zijn ondernomen, grote woorden die nog niet zijn gesproken. Indien zij geheel en al een zaak voor één man waren, zou alles op zijn wijsheid en zijn gevoeligheid kunnen rusten. Dat zijn ze niet, dat kunnen ze niet, dat zouden ze ook niet moeten zijn.,de geest waarin onze buitenlandse zaken worden geleid zal in grote lijnen het begrip en de wensen van onze mensen weerspiegelen; en hun concrete, gedetailleerde bestuur zal noodzakelijkerwijs berusten in de handen van talloze mannen en vrouwen, ambtenaren van de regering, die de takken van onze buitenlandse dienst vormen, van ons Ministerie van Buitenlandse Zaken, en van de vele agentschappen die het Ministerie van Buitenlandse Zaken nu aanvullen, in binnen-en buitenland., De stijl, de scherpzinnigheid, de verbeeldingskracht en de ruimdenkendheid waarmee wij onze zaken moeten leiden, kunnen zulk een complex van organisaties, dat onvermijdelijk bestaat uit mannen met gevarieerd talent, smaak en karakter, slechts doordringen als zij een weerspiegeling zijn van een diep en wijdverbreid begrip van het publiek.
Het is aan ons om te zien dat de hoop van de toekomst niet verloren gaat omdat we Te zeker waren dat we de antwoorden kenden, te zeker dat er geen hoop was.