istnieje słowo— choć nie jest rozpoznawane przez Oxford English Dictionary lub jakikolwiek podręcznik psychologii— dla nadmiernego strachu przed klaunami: Coulrophobia.
niewiele osób faktycznie cierpi na wyniszczającą fobię klaunów; dużo więcej osób jednak po prostu ich nie lubi. Poszukaj w Google „nienawidzę klaunów” i pierwszy hit to ihateclowns.com, forum dla klaunów-hejterów, które oferuje również vanity @ihateclowns.com e-maile., Jedna strona” Nienawidzę klaunów „na Facebook' u ma niecałe 480 tysięcy polubień. Niektóre cyrki zorganizowały warsztaty, aby pomóc odwiedzającym przezwyciężyć strach przed klaunami, pozwalając im patrzeć, jak wykonawcy zmieniają się w ich osobowość klauna. W Sarasota na Florydzie, w 2006 roku, wspólna nienawiść do klaunów przybrała przestępczy obrót, kiedy dziesiątki rzeźb klauna z włókna szklanego-część publicznej wystawy sztuki o nazwie „Clowning Around Town” i ukłon w stronę historii miasta jako zimowej przystani dla wędrownych cyrków – zostały zniszczone, ich kończyny połamane, głowy odcięte, pomalowane w sprayu; dwa zostały uprowadzone i możemy się tylko domyślać ich smutnego losu.,
nawet ludzie, którzy mają lubić klaunów—dzieci—podobno nie. w 2008 roku, szeroko zgłaszane University of Sheffield, Anglia, badanie 250 dzieci w wieku od czterech do 16 lat okazało się, że większość dzieci nie lubił, a nawet obawiał obrazy klaunów. Raport BBC na temat badania przedstawiał psychologa dziecięcego, który szeroko stwierdził: „bardzo niewiele dzieci lubi klaunów. Są one nieznane i pochodzą z innej epoki. Nie wyglądają śmiesznie, tylko dziwnie.”
ale większość klaunów nie stara się być dziwna. Próbują być głupie i słodkie, zabawne uosobienie., Więc pytanie brzmi, kiedy klaun, rzekomo Wesoła postać nieszkodliwej, przyjaznej dzieciom rozrywki, stał się tak przytłoczony strachem i smutkiem? Kiedy klauny stały się tak ciemne?
może zawsze były.
klaunów, jako żartownisiów, błaznów, żartownisiów, harlekinów i mitologizowanych oszustów od wieków., Pojawiają się one w większości kultur—pigmejskie klauny rozśmieszały egipskich faraonów w 2500 r.p. n. e.; w starożytnych cesarskich Chinach, klaun dworski zwany Jusze był, zgodnie z wierzeniami, jedynym facetem, który mógł szturchać dziury w planie Cesarza Qin Shih Huanga, aby namalować Wielki Mur Chiński; Indianie Hopi mieli tradycję postaci podobnych do klaunów, którzy przerywali poważne rytuały taneczne śmiesznymi wybrykami., Klaun starożytnego Rzymu był głupcem giełdowym zwanym głupkiem; błazny dworskie średniowiecznej Europy były sankcjonowanym sposobem dla ludzi pod feudalnym kciukiem, aby śmiać się z facetów odpowiedzialnych; a także w XVIII i XIX wieku, dominującą postacią klauna w Europie Zachodniej i Wielkiej Brytanii był klaun pantomimiczny, który był rodzajem brzęczącego bufona.
ale klauni zawsze mieli ciemną stronę-mówi David Kiser, dyrektor talentów Ringling Bros. i Barnum & Bailey Circus., W końcu były to postacie, które odbijały się od społeczeństwa lustrzanym odbiciem; naukowcy zauważają, że ich komedie często wywodziły się z ich żarłocznego apetytu na jedzenie, seks i picie oraz ich maniakalnego zachowania. „W pewnym sensie klaun zawsze był niegodziwym duchem… jako, że jest trochę dorosły, zawsze był zabawny, ale część tej zabawy była trochę psotna” – mówi Kiser.
„psoty” to jedno, mordercze żądze to z pewnością drugie., To, co się zmieniło w klaunach, to sposób, w jaki objawia się ciemność-przekonywał Andrew McConnell Stott, Dziekan studiów licencjackich i profesor angielskiego na University of Buffalo, SUNY.
Stott jest autorem kilku artykułów na temat przerażających klaunów i komedii, a także życia pantomimy Josepha Grimaldiego, chwalonej w 2009 roku biografii słynnego komicznego pantomimy gracza na scenie Regency London. Grimaldi był pierwszym rozpoznawalnym przodkiem współczesnego klauna, rodzaju Homo erectus ewolucji klauna., Jest to powód, dla którego klauni są nadal czasami nazywane „Joeys”; chociaż jego klaunów był z tradycji teatralnej, a nie cyrku, Grimaldi jest tak identyfikowany z współczesnych klaunów, że kościół we wschodnim Londynie prowadzi niedzielne nabożeństwo na jego cześć co roku od 1959, z kongregacji wszyscy ubrani w pełne clown regalia.
za jego czasów był bardzo widoczny: twierdzono, że cała ósma populacja Londynu widziała Grimaldiego na scenie. Grimaldi uczynił klauna czołową postacią pantomimy, zmieniając jego wygląd i zachowanie., Przed nim klaun mógł nosić makijaż, ale zwykle było to po prostu trochę różu na policzkach, aby zwiększyć poczucie, że są kwiatami, zabawnymi pijakami lub rustykalnymi wieśniakami. Grimaldi ubrany był jednak w dziwaczne, kolorowe kostiumy, z białą farbą na twarzy, przerywaną Plamami jasnej czerwieni na policzkach i zwieńczoną niebieskim irokezem. Był mistrzem komedii fizycznej-skakał w powietrzu, stał na głowie, walczył w przezabawnych bójkach, w których publiczność tarzała się w alejkach—a także satyry obwieszczającej absurdalne mody dnia, komiczne impresje i piosenki ribald.,
ale ponieważ Grimaldi był taką gwiazdą, postać, którą wymyślił, stała się z nim blisko związana. A Prawdziwe Życie Grimaldiego było niczym innym jak komedią—dorastał z tyranem ojca scenicznego; był podatny na ataki depresji; jego pierwsza żona zmarła podczas porodu; jego syn był klaunem alkoholikiem, który zapił się na śmierć w wieku 31 lat; a fizyczne ruchy Grimaldiego, skoki i upadki i gwałtowne slapstick, które uczyniły go sławnym, pozostawiły go w ciągłym bólu i przedwcześnie niepełnosprawnym. Jak sam Grimaldi żartował: „cały dzień jestem ponury, ale w nocy rozśmieszam Cię.,”To, że Grimaldi mógł z tego żartować, podkreśla, jak dobrze znane było jego tragiczne prawdziwe życie dla publiczności.
wejdź do młodego Charlesa Dickensa. Po śmierci Grimaldiego bez grosza i alkoholika w 1837 roku (werdykt koronera: „zmarł przez nawiedzenie Boga”), Dickens został oskarżony o redagowanie wspomnień Grimaldiego. Dickens już w 1836 roku zainteresował się tematem „pijanego klauna”., W serialowej powieści opisuje klauna po służbie-podobno inspirowanego synem Grimaldiego-którego nietrzeźwe i upiorne, zmarnowane ciało kontrastowało z jego białą farbą twarzy i kostiumem klauna. Nic dziwnego, że Dickensa wersja życia Grimadliego była, cóż, Dickensa, i, jak mówi Stott, narzuciła „surową ekonomię”: za każdy śmiech, jaki wyrządził ze swojej publiczności, Grimaldi cierpiał proporcjonalnie.,
Stott przypisuje dickensowi podlewanie nasion w popularnej wyobraźni strasznego klauna—posunąłby się nawet do tego stopnia, że powiedział, że Dickens wynalazł strasznego klauna—tworząc postać, która dosłownie niszczy się, aby rozśmieszyć publiczność. Dickens sprawił, że trudno było spojrzeć na klauna bez zastanawiania się, co dzieje się pod makijażem: „niemożliwe staje się oddzielenie postaci od aktora.,”To, że Dickensa wersja wspomnień Grimaldiego była masowo popularna, oznaczało, że to postrzeganie czegoś mrocznego i niepokojącego zamaskowanego przez humor, utrzymałoby się.
tymczasem na piętach sławy Grimaldiego w Wielkiej Brytanii główną postacią klauna na kontynencie był Pierrot Jean-Gasparda Deburau, klaun z białą farbą twarzy przerywaną czerwonymi ustami i czarnymi brwiami, którego ciche gestykulacje zachwyciły francuską publiczność. Deburau był równie dobrze znany na ulicach Paryża, jak Grimaldi w Londynie, rozpoznawany nawet bez makijażu., Ale tam, gdzie Grimaldi był tragiczny, Deburau był złowrogi: w 1836 Deburau zabił chłopca ciosem Laski po tym, jak młodzież krzyczała na niego obelgi na ulicy (ostatecznie został uniewinniony od morderstwa). Więc dwóch największych klaunów z wczesnej ery klaunów było dotkniętymi mężczyznami pod tą farbą twarzy.
po rozkwicie Grimaldiego i Deburau zmieniły się pantomimy i tradycje teatralne; clowning w dużej mierze opuścił teatr na stosunkowo nową arenę cyrku., Cyrk rozpoczął się w połowie 1760 roku z brytyjskim przedsiębiorcą Philipem Astleyem pokazy jeździeckie, wystawy „wyczynów jeździectwa” na okrągłej arenie. Te pokazy trick riding wkrótce zaczął przyciągać innych wykonawców; wraz z żonglerów, trapez artystów i akrobatów, przyszedł klaunów. W połowie XIX wieku klauni stali się rodzajem „hybrydy grimaldiańskiej osobowości, która znacznie bardziej pasuje do rodzaju ogólnego, ogólnie mniej niuansowego stylu klaunowania na wielkim szczycie”, wyjaśnia Stott. ,
Klauni byli komicznymi ulgami od emocji i dreszczy brawurowego cyrku, anarchicznej obecności, która komplementowała precyzję akrobatów lub jeźdźców konnych., Jednocześnie ich humor z konieczności stał się szerszy—klauni mieli więcej miejsca do wypełnienia, więc ich ruchy i działania musiały być bardziej oczywiste. Ale klaunowanie było nadal bardzo zabarwione mroczną wesołością: Francuski krytyk literacki Edmond de Goncourt, pisząc w 1876 roku, mówi: „Sztuka klauna jest teraz dość przerażająca i pełna niepokoju i obaw, ich samobójczych wyczynów, ich potwornych gestykulacji i szalonej mimikry przypominającej jeden z dziedzińców obłąkanego azylu.,”Jest jeszcze włoska opera z 1892 roku, Pagliacci (Klauni), w której Rogacz główny bohater, aktor klowna Grimaldi, morduje na scenie swoją zdradzającą żonę podczas występu. Klauni byli niepokojący—i świetne źródło do dramatu.
Anglia wyeksportowała Cyrk i jego klaunów do Ameryki, gdzie gatunek rozkwitł; pod koniec XIX wieku w Ameryce cyrk przerodził się z jednego konia na trzy pierścieniowe ekstrawagancje, które podróżowały po kraju kolejami., Miejsca i humor się zmieniły, ale obrazy zmartwionych, smutnych, tragicznych klaunów pozostały-Emmett Kelly, na przykład, był najbardziej znanym z amerykańskich klaunów „hobo”, smutnych mężczyzn z cieniami o piątej i postrzępionymi ubraniami, którzy nigdy się nie uśmiechali, ale mimo to byli przezabawni. „Zmęczony Willie” Kelly ' ego zrodził się z prawdziwej tragedii: rozpadu jego małżeństwa i tonącej sytuacji finansowej Ameryki w 1930 roku.
Klauni mieli swego rodzaju rozkwit w Ameryce z ery Telewizyjnej i artystów dla dzieci, takich jak Clarabell Klaun, milczący partner Howdy Doody i klaun Bozo., Bozo, w połowie lat 60., był ulubionym gospodarzem niezwykle popularnego, międzynarodowego syndykatu dziecięcego-na bilety na jego występ czekało 10 lat. W 1963 roku McDonald 's wyprowadził Ronalda McDonalda, wesołego klauna hamburgerów, który od tego czasu jest ambasadorem marki (choć heavy jest głową noszącą czerwoną perukę – w 2011 roku działacze zdrowia twierdzili, że on, podobnie jak Joe Camel, promował niezdrowy styl życia dla dzieci; McDonald' s nie porzucił Ronalda, ale widziano go w piłce nożnej o wiele więcej).,
ale ten rozkwit zwiastował również prawdziwą zmianę w tym, czym był klaun. Na początku XX wieku mało było oczekiwań, że klauni muszą być całkowicie nieskazitelnym symbolem zabawy, frywolności i szczęścia; na przykład klauni pantomimiczni byli postaciami, które miały bardziej zorientowane na dorosłych wątki fabularne. Ale klauni byli teraz prawie wyłącznie rozrywką dla dzieci., Kiedy ich zmyślona postać stała się bardziej kojarzona z dziećmi, a tym samym oczekiwaniem niewinności, sprawiła, że to, co makijaż mógł ukryć, stało się jeszcze bardziej przerażające—tworząc ogromną kopalnię dla artystów, filmowców, pisarzy i twórców kultury popularnej, aby radośnie wykorzystać do przerażającego efektu. Mówi Stott :” tam, gdzie jest tajemnica, powinno być zło, więc myślimy: „co ukrywasz?””
Większość klaunów niczego nie ukrywa, może poza bukietem sztucznych kwiatów lub balonowym zwierzęciem., Ale znowu, tak jak za czasów Grimaldiego i Deburau, to, co ukrywał prawdziwy klaun, przechyliło publiczne postrzeganie klaunów. Bo tym razem, zamiast tragicznej, a nawet kłopotliwej postaci pod klapsem i pstrokatością, czaiło się coś znacznie mroczniejszego.
nawet gdy Bozo bawił się na scenach w całej Ameryce, bardziej złowrogi klaun jeździł swoim statkiem po Środkowym Zachodzie. Twarz publiczna Johna Wayne 'a Gacy' ego była przyjaznym, pracowitym facetem; był również zarejestrowanym klaunem, który bawił się na imprezach społecznych pod pseudonimem Pogo., W latach 1972-1978 napastował seksualnie i zabił ponad 35 młodych mężczyzn w okolicach Chicago. – Wiesz … klaunom może ujść na sucho morderstwo – powiedział śledczym przed aresztowaniem.
Gacy nie uszło mu to na sucho—został uznany za winnego 33 morderstw i stracony w 1994 roku. Ale został zidentyfikowany jako „Killer Clown”, poręczny sobriquet dla doniesień prasowych, które zawisły na nieoczekiwane jego zabójstwo., I co dziwne, Gacy zdawał się rozkoszować swoją postacią klauna: podczas pobytu w więzieniu zaczął malować; wiele z jego obrazów było klaunów, niektóre Autoportrety przedstawiały go jako Pogo. Szczególnie przerażające było to, że Gacy, mężczyzna, który został już skazany za napaść seksualną na nastolatku w 1968 roku, otrzymał dostęp do dzieci w jego przebraniu niewinnego klauna. To podsycało już rosnące obawy Ameryki przed „obcym niebezpieczeństwem” i drapieżnictwem seksualnym na dzieci, i uczyniło klaunów prawdziwym obiektem podejrzeń.,
Po tym, jak prawdziwy zabójca klauna zaszokował Amerykę, przedstawienia klaunów przybrały zdecydowanie przerażający obrót. Wcześniej filmy, takie jak nagrodzony Oscarem Cecila B. DeMille ' a „The Greatest Show on Earth” z 1952 roku, mogły bawić się pojęciem klauna z tragiczną przeszłością-Jimmy Stewart grał Buttons, klauna cyrkowego, który nigdy nie usunął makijażu, a później ujawniono, że jest lekarzem na wolności po „mercy killing” jego żona—ale teraz klauni byli naprawdę przerażający.,
w 1982 roku Poltergeist polegał na przekształceniu znanego banalizmu-Kalifornijskiego przedmieścia, kawałka smażonego kurczaka, telewizora—w prawdziwy terror; ale wielkim momentem był moment, w którym lalka klauna małego chłopca budzi się do życia i próbuje wciągnąć go pod łóżko. W 1986 roku napisał ją Stephen King, w którym przerażający demon atakuje dzieci pod postacią klauna Pennywise ' a; w 1990 roku książka została przekształcona w mini-serial telewizyjny. W 1988 roku film B-Killer Klowns from Outer Space przedstawia obcych klaunów ukrywających ostre zęby i mordercze zamiary., W następnym roku pojawił się Clownhouse, kultowy horror o zbiegłych psychicznie chorych udających cyrkowych klaunów, którzy terroryzują wiejskie miasteczko. Od końca lat 80. do teraz – kiedy maskotką franczyzy Piła jest przerażająca lalka o twarzy klauna – dziesiątki filmów z udziałem złośliwych klaunów pojawiło się w kinach (lub, częściej, od razu do wideo), czyniąc klauna wiarygodnym boogeymanem, jak Freddy Kreuger.
Kiser, odkrywca talentów Ringlinga i sam były klaun, przyznał, że straszne obrazy klauna wyrządziły clowningowi szkody, choć był skłonny bagatelizować efekt., „To jest jak,” O rany, będziemy musieli ciężko pracować, aby przezwyciężyć ten jeden, ” mówi.
ale przynajmniej negatywne wizerunki klaunów szkodzą klaunowi jako profesji. Chociaż Bureau of Labor Statistics nie śledzi profesjonalnych klaunów specjalnie (są one wrzucane do komików, magików i innych różnych wykonawców), w połowie 2000 roku Artykuły zaczęły pojawiać się w gazetach w całym kraju lamentując spadek uczestników na konwencjach klaunów lub na kursach warsztatowych clowning., Stott uważa, że klaun został ” ewakuowany jako figura zabawy „(w szczególności, Stott osobiście czuje się niekomfortowo z klaunami i twierdzi, że uważa je za „dziwne”); psychologowie sugerują, że negatywne obrazy klauna zastępują pozytywne obrazy klauna.
„już nie widzisz klaunów w takich bezpiecznych, zabawnych kontekstach. Widzisz je w filmach i są przerażające”, mówi dr Martin Antony, profesor psychologii na Uniwersytecie Ryerson w Toronto i autor książki „Anti-anty-Anxiety Work Book”., „Dzieci nie są tak narażone na tego rodzaju bezpieczną zabawę, jak kiedyś, a obrazy w mediach, negatywne obrazy, nadal tam są.”
To tworzy błędne koło strachu przed klaunami: więcej przerażających obrazów oznacza mniejsze możliwości tworzenia dobrych skojarzeń z klaunami, co stwarza więcej strachu. Więcej strachu daje więcej zaufania do strasznych obrazów klauna, a więcej przerażających obrazów klauna kończy się w obiegu. Oczywiście, trudno powiedzieć, czy nastąpił prawdziwy wzrost liczby osób, które od czasu Gacy i It miały fobie klauna., Fobia to lęk lub lęk, który hamuje życie człowieka. lęki klauna rzadko bywają fobie. psychologowie twierdzą, że po prostu nie spotyka się z klaunami tak często. Ale strach przed klaunami jest, jak mówi Antoniusz, potęgowany przez reprezentację klaunów w mediach. „Rozwijamy również lęki z tego, co czytamy i widzimy w mediach. na pewno jest wiele przykładów paskudnych klaunów w filmach, które potencjalnie stawiają stopy na tego rodzaju strach” – mówi.,
z punktu widzenia psychologa strach przed klaunami często zaczyna się w dzieciństwie; istnieje nawet wpis w Biblii psychologów, podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych lub DSM, dotyczący strachu przed klaunami, chociaż jest to kategoria fobii dziecięcej kostiumów (maskotki sportowe, Myszka Miki). „To zaczyna się normalnie u dzieci w wieku około dwóch lat, kiedy mają lęk o bycie w pobliżu obcych, zbyt., W tym wieku umysły dzieci wciąż się rozwijają, jest trochę mieszanki i nie zawsze są w stanie oddzielić fantazję od rzeczywistości”, wyjaśnia dr Brenda Wiederhold, doświadczony psycholog, który prowadzi centrum leczenia fobii i lęku w San Diego, które wykorzystuje wirtualną rzeczywistość do leczenia klientów.
większość ludzi, jak mówi, wyrasta ze strachu, ale nie wszyscy—być może aż 2% dorosłej populacji będzie miało strach przed klaunami., Fobiki dorosłych klaunów są niespokojne przez farbę twarzy klauna i niemożność odczytania prawdziwych emocji na twarzy klauna, a także postrzeganie, że klauni są w stanie angażować się w zachowania maniakalne, często bez konsekwencji.
ale tak naprawdę, do czego sprowadza się strach przed klaunem, do czego zawsze sprowadza się osoba pod makijażem. Kiser ringlinga się zgodził.,
„myślę, że wszyscy doświadczyliśmy wspaniałych klaunów, ale również doświadczyliśmy klaunów, którzy w młodości lub braku treningu, nie zdają sobie z tego sprawy, ale atakują”, mówi Kiser, wyjaśniając, że mogą stać się zbyt agresywni, próbując rozśmieszyć kogoś. „Jedną z rzeczy, które podkreślamy, jest to, że musisz wiedzieć, jak oceniać i szanować przestrzeń ludzi.”Klaunowanie, jak mówi, polega na komunikowaniu się, a nie ukrywaniu; dobry makijaż klauna odzwierciedla emocje jednostki, a nie maskę do ukrycia—czyniąc je faktycznie niewinnymi i nie strasznymi.,
ale czy złe, smutne, kłopotliwe klauny wyrządziły zbyt wiele szkód? Istnieją dwie różne, sprzeczne wizje przyszłości klauna.
Stott, na przykład, widzi clowning kontynuując swoją ciemną ścieżkę. „Myślę, że okaże się, że rodzaj ciemnego karnawału, Straszny Klaun będzie dominującym trybem, że ta postać będzie nadal trwać na wiele różnych sposobów”, mówi, wskazując na postacie takie jak klaun Krusty w Simpsonach, który jest znużony, ale zabawny, lub Heath Ledger w wersji Jokera w restarcie Batmana, który jest przerażającą siłą nieprzewidywalnej anarchii., „Pod wieloma względami nie jest to odwrócenie tego, do czego jesteśmy przyzwyczajeni, ale tylko dokuczanie i wzmacnianie tych cech, które widzimy od bardzo dawna.”Inni pisarze sugerowali, że straszny klaun jako niezawodny potwór pod łóżkiem jest prawie „nostalgicznie przerażający”, już zbankrutowany przez nadużywanie.
ale istnieją dowody, że pomimo twierdzeń badania University of Sheffield, dzieci faktycznie lubią klaunów: niektóre badania wykazały, że prawdziwe klaunów mają korzystny wpływ na wyniki zdrowotne chorych dzieci., W styczniowym numerze „Journal of Health Psychology” z 2013 r. opublikowano włoskie badanie, w którym stwierdzono, że w randomizowanym kontrolowanym badaniu obecność terapeuty zmniejsza lęk przedoperacyjny u dzieci zarezerwowanych do drobnych operacji. Inne włoskie badanie, przeprowadzone w 2008 roku i opublikowane w grudniowym wydaniu czasopisma Natural Medicine w 2011 roku, wykazało, że dzieci hospitalizowane z powodu chorób układu oddechowego szybciej poprawiały się po zabawie z klaunami terapeutycznymi.
a Kiser, oczywiście, nie widzi klaunowania w najmniejszym stopniu., Ale dobrych klaunów zawsze brakuje, i to dobrzy klauni utrzymują sztukę przy życiu. „Jeśli klaun jest naprawdę ciepłym, sympatycznym i zabawnym sercem, wewnątrz osoby, która ciężko pracuje, aby wypuścić tego klauna… myślę, że te bitwy są tak do wygrania”, mówi. „Tu nie chodzi o atak, tylko o miłość. Chodzi o zbliżanie się z miejsca miłości i radości i kiedy naprawdę na to patrzycie, widzicie, to jest naprawdę prawdziwe, to nie jest fałszywe.”