Elementy strukturalne i Wymiany w procesach zmiany sąsiedztwa: podejście do mobilności społecznej

zmieniająca się mozaika dzielnic i ich hierarchia społeczno-ekonomiczna fascynowała badaczy od dawna i zaowocowała obszerną literaturą odzwierciedlającą złożoność procesów zmian. Jedna z części literatury koncentruje się na wyjaśnieniu źródeł zmian poprzez indywidualne podejście. Podejście to bada, w jaki sposób mobilność mieszkaniowa, mobilność społeczna i zmiany demograficzne zmieniają społeczno-ekonomiczny skład dzielnic (Bailey et al. 2017; C., Hochstenbach and Musterd 2017; Cody Hochstenbach and van Gent 2015; Teernstra 2014). Studia na poziomie indywidualnym koncentrują się więc na tym, jak zmiany sąsiedzkie są realizowane poprzez zagregowane zmiany w poszczególnych pozycjach społecznych i przestrzennych. Inne podejście można scharakteryzować jako poziom systemowy, który skupia się na dzielnicach jako części miejskiej hierarchii społeczno-ekonomicznej. Podejście to koncentruje się na podstawowych czynnikach, które generują zmiany poprzez ich wpływ na jednostki., Na przykład, jak ewolucja miast, trendy gospodarcze i społeczne oraz działania instytucjonalne wpływają na dzielnice. Artykuł ten znajduje się w perspektywie systemowej na temat Sąsiedztwa i przemian miejskich. W poniższej sekcji dotyczącej tła teoretycznego omówiono różne teorie, które dotyczą pytania, dlaczego dzielnice zmieniają się z perspektywy systemowej., Sortujemy różne czynniki na te odnoszące się do dynamiki miejskiej (określane jako procesy wymiany) i te, które są związane z procesami strukturalnymi („wzrost/spadek” i „nierówność”) z udziałem poziomów regionalnych, krajowych i globalnych.

Zmiana Sąsiedztwa i procesy na poziomie miejskim

wpływowa Klasa modeli miejskich przedstawiała zmianę społeczno-ekonomiczną sąsiedztwa jako proces cykliczny., Wczesny model „inwazji-sukcesji” opracowany przez socjologów szkoły chicagowskiej (Park 1952) sugerował, że gospodarstwa domowe o niskich dochodach zastępują gospodarstwa o wyższych dochodach, które stopniowo przenoszą się do nowszych dzielnic na obrzeżach miasta. Dwa inne modele uzupełniają ten pogląd; model cyklu życia (Hoover and Vernon 1959) sugeruje, że dzielnice przechodzą chronologicznie przez etapy rozwoju, charakteryzujące się stopniowym spadkiem, aż osiągną punkt, że reinwestycja jest opłacalna ekonomicznie i przechodzą proces odnowy., Model filtrujący (Muth 1973; Sweeney 1974A, 1974b) podkreśla rolę pogarszania się zasobów mieszkaniowych w sąsiedztwie w generowaniu spadku sąsiedztwa. Wypędza zamożnych gospodarstw domowych do nowszych dzielnic, podczas gdy opuszczone mieszkania filtruje w dół do gospodarstw o niższych dochodach. Badania empiryczne twierdziły, ogólnie, cykl życia i filtrowanie view (np Brueckner and Rosenthal 2009; Choldin et al., 1980; Choldin and Hanson 1982; Rosenthal 2008; Rosenthal and Ross 2015), wskazując na wzór średniej rewersji; dzielnice o wysokich dochodach zazwyczaj doświadczają spadku, podczas gdy te o niskich dochodach doświadczają wzrostu. W badaniu, które analizowało unikalne dane historyczne hrabstwa Philadelphia, Rosenthal (2008) stwierdził, że zajęło około 100 lat dla dzielnic miasta, aby powrócić do ich początkowego poziomu dochodów.

inne procesy rozwoju miast mogą również wyjaśniać sąsiedzkie zmiany społeczno-ekonomiczne, niezależnie od etapu cyklu życia., Innowacje transportowe, takie jak sieci podmiejskie, na przykład, okazały się jednym z kierowców historycznego lotu gospodarstw domowych o wysokich i średnich dochodach do przedmieść (Anas et al. 1998), z jego długotrwałym wpływem na upadek miast w wielu obszarach metropolitalnych, zwłaszcza w USA. Do tego spadku przyczyniła się również suburbanizacja zatrudnienia (Wilson 1987). Późniejsze dowody wiązały inwestycje publiczne w systemy transportu kolejowego z gentryfikacją i wzrostem społeczno-gospodarczym niektórych dzielnic (Kahn 2007)., Inne inwestycje publiczne mogą również generować gentryfikację i modernizację, na przykład poprawę stanu środowiska (Meen et al. 2012) i inwestycji publicznych w obszarach historycznych (Van Criekingen and Decroly 2003). Również praktyki i polityki ochrony obszarów miejskich mogą przynieść taki wpływ (Lees 1994)., Inne polityki miejskie mają na celu doprowadzenie do ożywienia społeczno-gospodarczego poprzez fizyczne zmiany zasobów mieszkaniowych; efektem takiej polityki restrukturyzacji jest często przesiedlenie gospodarstw domowych o niskich dochodach z ubogich dzielnic (Andersson and Bråmå 2004; Andersson and Musterd 2005; Bolt and van Kempen 2010). Powszechna krytyka związana z takimi politykami polega na tym, że problemy związane z ubóstwem nie znikają z powodu takich interwencji, ale przenoszą się do innych miejsc w obszarze miejskim (Andersson and Musterd 2005)., Ten obraz „niekorzyści ruchowej” można uogólnić na wszystkie warstwy dochodowe, a także na inne mechanizmy napędowe. Dopóki charakterystyka populacji nie ulegnie zmianie, procesy na poziomie miejskim po prostu przenoszą przewagę i niekorzystną sytuację i powodują wymianę pozycji między dzielnicami miejskimi.

preferencja ludzi do życia wśród ludzi podobnych do siebie ma kluczowe znaczenie w generowaniu zmiany sąsiedztwa, co wykazano w modelu seminal Schellinga (1971). Model pokazuje, że nawet niewielkie preferencje dotyczące obecności własnej grupy mogą prowadzić do takich zmian i prowadzić do segregacji., Dynamika społeczna jest samowystarczalna, ponieważ rosnąca obecność gospodarstw domowych w grupach własnych dodatkowo przyciąga podobne gospodarstwa domowe; w ten sposób mogą one przyspieszyć tempo zmian społeczno-ekonomicznych lub sprawić, że status będzie trwały (Rosenthal 2008; Rosenthal and Ross 2015). Dynamika rynku mieszkaniowego odgrywa również rolę we wzmocnieniu procesu zmian, ponieważ zmiany szybko przejawiają się w cenach mieszkań. Na przykład literatura dotycząca gentryfikacji opisuje, w jaki sposób początkowy napływ gospodarstw domowych o wysokich dochodach może zwiększyć Ceny mieszkań i wywołać przesiedlenie istniejących mieszkańców o niskich dochodach (np., Atkinson 2000; Marcuse 1986). Niektóre lokalne udogodnienia, takie jak handel i usługi publiczne, również biorą udział w tej dynamice; ich lokalizacja odzwierciedla obecność pewnych warstw Społeczno-Ekonomicznych w sąsiedztwie, ale jednocześnie przyciągają inne gospodarstwa domowe o podobnym statusie (Glaeser and Gyourko 2005; Rosenthal and Ross 2015).

chociaż zmiany społeczno-ekonomiczne są najczęstsze, istnieją dzielnice, które wytrwale zajmują stabilną względną pozycję w miejskiej hierarchii sąsiedztwa (Rosenthal 2008)., Badanie Rosenthala (2008) wykazało, że jedna trzecia wszystkich dzielnic pozostawała w tym samym kwartylu dochodów przez okres 50 lat. Delmelle (2017) raczej zidentyfikował stabilność jako najczęstszą drogę wśród amerykańskich dzielnic metropolitalnych, ale odkrycie to opiera się na innej definicji stabilności. Niektóre cechy urbanistyczne wyjaśniają utrzymywanie się względnego statusu dzielnicy. Cechy krajobrazu (Lee and Lin 2013; Meen et al. 2012) i historycznych centrów miast (Brueckner et al. 1999), na przykład, reprezentują stałe korzyści, które mogą być związane z uporczywym bogactwem., Negatywne cechy, takie jak problemy środowiskowe lub gorsza dostępność, mogą powodować uporczywą deprywację.

Zmiana Sąsiedztwa i procesy strukturalne

niezależnie od repozycjonowania dzielnic w miejskiej hierarchii, różne procesy mogą napędzać zmiany w bezwzględnych warunkach społeczno-ekonomicznych dzielnic. Procesy te, określane w dalszej części jako strukturalne, działają poza poziomem miejskim i wpływają na sąsiedzkie warunki absolutne poprzez zmianę struktury społeczno-ekonomicznej ludności metropolitalnej., Jednym z nich jest wzrostowa lub spadkowa zmiana ogólnych warunków społeczno-ekonomicznych (zwana dalej „efektem wzrostu/spadku”). zmiany w sąsiedztwie mogą wynikać z ogólnego wzrostu lub spadku dochodów, który wynika z procesów makroekonomicznych i demograficznych w całym kraju lub w określonych regionach. Na przykład w obszarach metropolitalnych rust-belt w USA, spadek społeczno-gospodarczy sąsiedztwa odzwierciedlał spadek całych miast z powodu kurczenia się sektora przemysłowego (Rosenthal and Ross 2015)., Podobnie, rosnące ubóstwo na poziomie sąsiedztwa okazało się być najbardziej zależne od wzrostu ubóstwa w otaczającym hrabstwie (Galster et al. 2003). Poza poziomem regionalnym, Zwiers et al. (2016B) zilustrowano, w jaki sposób globalne procesy, takie jak kryzys z 2008 roku, mogą przełożyć się na spadek w poszczególnych dzielnicach. Efekt „wzrostu/spadku” oznacza, że cały rozkład średnich dochodów w sąsiedztwie przesuwa się w górę lub w dół.,

innym rodzajem procesu strukturalnego, który może wpływać na warunki społeczno-ekonomiczne poszczególnych dzielnic, jest zmiana rozproszenia podziału dochodów z sąsiedztwa w obrębie obszaru miejskiego. Taka zmiana może wynikać ze zmieniających się nierówności ekonomicznych między jednostkami w regionie lub w społeczeństwie jako całości (stąd określana jako efekt „nierówności”)., Rosnące nierówności między jednostkami skutkuje rosnącymi różnicami między dzielnicami z powodu dwóch różnych mechanizmów (Andersson and Hedman 2016); po pierwsze, gdy dochody bogatych i biednych różnią się, średnie dochody ich miejsc zamieszkania podążają tą samą ścieżką w procesie in situ. Po drugie, rosnąca nierówność dochodów generuje wzmożoną selektywną mobilność ze względu na rosnące dysproporcje między bogatymi i biednymi w zasobach dostępnych do wydania na mieszkania., Na przykład w Stanach Zjednoczonych rosnąca segregacja dochodów jest związana ze wzrostem nierówności między jednostkami (Reardon and Bischoff 2011; Watson 2009). Ponadto, spadek udziału dzielnic o średnim dochodzie wydaje się odpowiadać podobny spadek proporcji rodzin o średnim dochodzie w ogólnej populacji (Booza et al. 2006).,

podsumowując, sąsiedzkie zmiany społeczno-ekonomiczne są wynikiem odrębnych procesów działających na różnych poziomach: na poziomie miejskim, który wiąże się z efektem „wymiany”, oraz na wyższym (międzyregionalnym, krajowym lub globalnym) poziomie, który wiąże się z dwoma efektami strukturalnymi: „wzrostem / spadkiem” i „nierównością”. Rysunek 1 wyjaśnia to rozróżnienie, ilustrując metropolitalną hierarchię społeczno-ekonomiczną dzielnic jako drabinę., Każdy eszelon oznacza pewną pozycję społeczno-ekonomiczną w hierarchii metropolitalnej, zajmowaną przez określone sąsiedztwo w każdym momencie. Każda para drabin oznacza przejście z jednego punktu w czasie do drugiego, przez które można obserwować zmiany zachodzące w całym szeregu dzielnic i w każdym pojedynczym. Schemat lewicy ilustruje schemat zmian zachodzących w dzielnicach w związku z wymianą względnych pozycji., Statusy socjoekonomiczne każdej pozycji na drabinach są identyczne w obu obserwacjach, a dzielnice po prostu zamieniają się miejscami między sobą. Program środkowy przedstawia rodzaj zmiany oczekiwanej w okresie wzrostu dochodów. Poziom społeczno-ekonomiczny związany z każdą pozycją jest wyższy przy drugiej obserwacji. W okresie ogólnego spadku poziom socjoekonomiczny wszystkich pozycji byłby niższy. Właściwy schemat wizualizuje wpływ zmiany nierówności na zmianę sąsiedztwa., W tym przykładzie rozkład rozszerza się tak, że dzielnice wysoko położone doświadczają wzrostu poziomów społeczno-ekonomicznych, a dzielnice nisko położone doświadczają spadku. Sytuacja odwrotna mogłaby się zdarzyć, gdyby podział stał się bardziej równy; schemat drabiny przedstawiałby pozycje, które są bliższe przeciętnemu poziomowi, z mniejszymi lukami społeczno-ekonomicznymi między pozycjami.