Bobo doll experiment, przełomowe badanie agresji prowadzone przez psychologa Alberta Bandurę, które wykazało, że dzieci są w stanie uczyć się poprzez obserwację zachowań dorosłych. Eksperyment został przeprowadzony przez zespół naukowców, którzy fizycznie i słownie maltretowali nadmuchiwaną lalkę przed dziećmi w wieku przedszkolnym, co doprowadziło dzieci do późniejszego naśladowania zachowania dorosłych, atakując lalkę w ten sam sposób.,
dzięki uprzejmości Alberta bandury
badanie bandury nad agresją—eksperyment, z którego jest prawdopodobnie najbardziej znany—zostało przeprowadzone w 1961 roku na Uniwersytecie Stanforda, gdzie Bandura był profesorem. Do tego badania użył 3 – i 5-metrowych (1-i 1,5-metrowych) nadmuchiwanych plastikowych zabawek zwanych lalkami Bobo, które były malowane tak, aby wyglądały jak klauny z kreskówek i były obciążone od dołu, aby po upadku powróciły do pozycji pionowej., Badani byli przedszkolakami w przedszkolu Stanforda i zostali podzieleni na trzy grupy: jedna grupa obserwowała agresywne modele zachowań dorosłych; inna grupa obserwowała nieagresywne modele zachowań; a trzecia grupa nie była narażona na żadne modele zachowań.
trzy grupy zostały następnie podzielone według płci na sześć podgrup, w których połowa podgrup obserwowałaby model zachowań osób tej samej płci, a połowa obserwowałaby model zachowań osób przeciwnej płci., W pierwszym etapie eksperymentu dzieci były indywidualnie siadane przy stole w jednym rogu pokoju eksperymentalnego i przedstawiane z odwracającymi uwagę zajęciami, które wcześniej okazały się bardzo interesujące dla dzieci (np. naklejki, zdjęcia, wydruki), aby zniechęcić do aktywnego uczestnictwa i zachęcić do zwykłej obserwacji. Model zachowania został następnie zabrany do przeciwległego rogu—który zawierał inny stół i krzesło, młotek, zestaw majsterkowiczów i 5-metrową Lalkę Bobo – i powiedziano mu, że może bawić się tymi materiałami., W grupie modeli zachowań agresywnych model wykorzystywał Lalkę Bobo zarówno fizycznie (np. kopał, bił, rzucał i atakował różnymi przedmiotami), jak i słownie (np. wygłaszał agresywne stwierdzenia, takie jak „Wal go w nos” i „Pow” lub nieagresywne stwierdzenia, takie jak „He sure is a tough fella” i „He keeps coming back for more”). W grupie nieagresywnych modeli zachowania, model zignorował Lalkę Bobo i zamiast tego po cichu zmontował dzwoneczki. Po upływie 10 minut modele zachowań w obu grupach opuściły salę.,
w drugiej fazie eksperymentu dzieci zostały zabrane indywidualnie do innego pomieszczenia eksperymentalnego, gdzie zaprezentowano im nową grupę atrakcyjnych zabawek (np. pociąg, wóz strażacki, Kolejka linowa, Samolot odrzutowy, wirujący top, lalka z szafą, łóżeczko dziecięce i wózek dla lalek). Aby przetestować hipotezę, że obserwacja agresji u innych zwiększyłaby prawdopodobieństwo agresji u obserwatora, dzieci były poddawane wzbudzeniu agresji w postaci poinformowania po dwóch minutach, że nie mogą już bawić się zabawkami., Dzieci zostały poinformowane, że mogą jednak bawić się zabawkami w innym pokoju, gdzie przedstawiono im różne zabawki, które uznano za zarówno agresywne (np. 3-metrowa lalka Bobo, młotek i strzelby do strzałek), jak i nieagresywne (np. kredki, Papier, Zwierzęta gospodarskie, zestaw do herbaty, piłka i lalki).
w końcowym etapie eksperymentu, zachowanie dzieci było obserwowane w ciągu 20 minut i oceniane w zależności od stopnia agresywności fizycznej i słownej, które modelowały, czego wyniki dały znacznie wyższe wyniki dla dzieci w grupach modeli zachowań agresywnych w porównaniu z tymi w grupach nieagresywnych i grup kontrolnych., Kolejne eksperymenty, w których dzieci były narażone na taką przemoc na kasecie wideo, przyniosły podobne wyniki: prawie 90 procent dzieci z grup agresywnych zachowań modeluje później zachowanie dorosłych, atakując lalkę w ten sam sposób, a 40 procent tych dzieci wykazuje to samo zachowanie po ośmiu miesiącach.
chociaż badanie przyniosło podobne wyniki dla obu płci, niemniej jednak zasugerowało co najmniej pewną różnicę w zależności od stopnia, w jakim zachowanie jest typowane płciowo, czyli postrzegane jako bardziej powszechne lub odpowiednie dla konkretnej płci., Na przykład, dane sugerują, że mężczyźni są nieco bardziej podatni na naśladowanie agresji fizycznej-zachowania wysoce męskiego typu—niż kobiety, przy czym mężczyźni reprodukują więcej agresji fizycznej niż kobiety; nie było jednak różnic w imitacji agresji werbalnej, która jest mniej seksualna. Co więcej, zarówno mężczyźni, jak i kobiety były bardziej imitujące męskie modele zachowań niż modelki żeńskie pod względem agresji fizycznej, ale były bardziej imitujące modele tej samej płci pod względem agresji słownej.