Nasza grupa przeprowadziła siedmioletnie, naturalistyczne badanie kontrolne w celu zbadania wpływu ciąży na przebieg wcześniej istniejących zaburzeń panicznych. Nasze wyniki wykazały, że ciąża może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem nawrotu choroby. Ponadto, w porównaniu z pacjentami, u których wystąpi PD nie będąc w ciąży, u pacjentek, u których wystąpi PD w czasie ciąży, wydaje się, że ryzyko nawrotu choroby jest większe w czasie następnej ciąży (Dannon, dane niepublikowane).,

chociaż wpływ ciąży wydaje się mieć zmienny wpływ na przebieg PD, wiele badań wykazało, że okres poporodowy wydaje się być związany ze zwiększonym ryzykiem nawrotu choroby (Cohen et al., 1996; Northcott and Stein, 1994; Sholomskas et al., 1993; Wenzel et al., 2005). Należy zauważyć, że Wisner et al. (1996) przeprowadziła historyczne, prospektywne badanie u kobiet z zaburzeniami panicznymi (n=22) i nie stwierdziła żadnych zmian w przebiegu objawów panicznych po urodzeniu dziecka, w porównaniu do stanu wyjściowego przed ciążą., Z drugiej strony jedną z ciekawych obserwacji z tego badania było to, że pierwsze wystąpienie PD w życiu było powszechne po porodzie.

chociaż dobrze przyjmuje się, że PD ma działanie hamujące w zakresie funkcjonowania społecznego i zawodowego, istnieją również dowody na to, że nieleczony lęk u kobiet w ciąży może niekorzystnie wpływać na rozwijający się płód. W kohorcie 100 kobiet w ciąży ze średnią ciążą 32 tygodni, Teixeira et al. (1999) stwierdzono znaczący związek między oporem tętnicy macicznej a wynikami matek dla stanu i lęku cech., Innym odkryciem była silna korelacja między poziomami osocza u matki i u płodu, co doprowadziło badaczy do postulatu, że podwyższony kortyzol matki może mieć bezpośredni wpływ na rozwój mózgu płodu (Glover, 1999). Na poparcie tej teorii zasugerowano, że układ podwzgórze-przysadka-kory nadnerczy (HPA) (podwyższony poziom kortyzolu) lub aktywacja współczulna mogła przyczynić się do odkrycia zwiększonej odporności tętnicy macicznej u niespokojnych matek (Field et al., 2003).,

podejście do leczenia kobiety ciężarnej z objawowym PD musi uwzględniać potencjalne ryzyko interwencji farmakoterapeutycznej dla płodu w porównaniu z możliwym ryzykiem nieleczonego lęku matki. Benzodiazepiny są powszechnie przepisywane w leczeniu zaburzeń panicznych, ale ich stosowania należy unikać u kobiet w ciąży lub pragnących zajść w ciążę., Benzodiazepiny stosowane w pierwszym trymestrze ciąży były związane z niewielkim, ale zwiększonym ryzykiem rozszczepu jamy ustnej i wrodzonych wad rozwojowych ośrodkowego układu nerwowego i dróg moczowych (Altshuler et al., 1996). Wykazano również, że stosowanie benzodiazepin przez matki w okresie okołoporodowym wywołuje u noworodków objawy odstawienne i może powodować depresję oddechową i hipotonię mięśniową u noworodków.

selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny są wysoce skutecznymi środkami przeciwpanicznymi i są powszechnie stosowane w leczeniu młodych kobiet z PD (Ballenger et al., 1998)., Kilka prospektywnych badań SSRI nie wykazały zwiększenia częstości poronień lub poważnych wad rozwojowych związanych z ich stosowaniem (Kulin et al., 1998; Wisner et al., 1999). SSRI, jednak, mają US Food and Drug Administration use-in-pregnancy oceny albo B lub C, wskazując, że ryzyko i korzyści z leczenia muszą być brane pod uwagę w każdym przypadku indywidualnie, a opcje leczenia muszą być dokładnie omówione z pacjentem., Wśród SSRI najlepiej zbadano fluoksetynę (Prozac) pod względem bezpieczeństwa reprodukcyjnego, podczas gdy informacje dotyczące stosowania sertraliny (Zoloft), paroksetyny (Paxil), fluwoksaminy (Luvox) i citalopramu (Celexa) w czasie ciąży są ograniczone ze względu na małą wielkość próbki (Nonacs and Cohen, 2003). Prospektywne badanie inhibitora wychwytu zwrotnego serotoninergicznego noradrenergicznego (SNRI) wenlafaksyny (Effexor) w pierwszym trymestrze ciąży nie wykazało zwiększenia ryzyka poważnych wad rozwojowych w porównaniu z grupą kontrolną bez ekspozycji (Einarson et al., 2001)., Należy pamiętać, że stosowanie paroksetyny przed porodem wiązało się z wysokim odsetkiem powikłań noworodków, takich jak niewydolność oddechowa i hipoglikemia (Costei et al., 2002).

terapia poznawczo-behawioralna (CBT) dla PD okazała się skuteczna pod względem kontrolowania ostrych objawów paniki i zapobiegania nawrotom (Barlow et al., 2000; Dannon et al., 2004). Może być łączony z terapią farmakologiczną lub może być stosowany samodzielnie, a zdolność do leczenia objawów paniki bez nieodłącznego ryzyka farmakoterapii stanowi wyraźną przewagę dla CBT w ciąży., Leczenie CBT wymaga zarówno dostępności klinicystów, którzy mają szkolenie w CBT, jak i motywacji i współpracy ze strony pacjentów. Robinson et al. (1992) poinformował, że CBT może być z powodzeniem zaadaptowany w celu leczenia zaburzeń panicznych podczas ciąży.

w ostatnim badaniu opieki okołoporodowej (n=387) tylko 11% kobiet z zaburzeniami panicznymi zostało skierowanych na konsultacje psychiatryczne w czasie ciąży podczas wizyt prenatalnych (Smith et al., 2004)., Lepsze wykrywanie PD w czasie ciąży, a także lepsza wczesna interwencja, są ważne, aby zapobiec niepotrzebnemu cierpieniu u matki i zmaksymalizować samopoczucie płodu. Opieka nad Dyad matka-dziecko nadal jest krytyczna w okresie poporodowym, co wydaje się być związane ze zwiększonym ryzykiem nawrotu choroby. Korzyści dla matki i dziecka, gdy objawy paniki są dobrze kontrolowane w okresie przed-i poporodowym oraz gdy rozważnie rozważa się rozważenie ryzyka i korzyści farmakoterapii dla PD w ciąży.,

podsumowując, leczenie zaburzeń panicznych u kobiet w wieku rozrodczym wymaga zwrócenia uwagi na możliwe ryzyko teratogenne leków przeciw panice. Przed zapłodnieniem i w pierwszym trymestrze ciąży należy zalecić pacjentom, aby nie stosowali lub nie stosowali najmniejszych zalecanych dawek leków. Idealnie, dla kobiet ze stabilnym kursem, leki przeciwpaniczne mogą być zwężane i odstawiane przed ciążą., Biorąc pod uwagę możliwość nieplanowanej ciąży, pacjenci powinni być rutynowo informowani o profilu bezpieczeństwa reprodukcyjnego leków przepisywanych w leczeniu PD. W podgrupie pacjentów z istniejącym wcześniej zaburzeniem panicznym ciąża może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem nawrotu choroby, dlatego optymalna opieka prenatalna obejmuje staranne monitorowanie objawów panicznych przez wszystkie trzy trymestry.

wśród SSRI, fluoksetyna i citalopram wydają się być najlepiej zbadane w ciąży i nie były związane ze zwiększeniem częstości poważnych wad rozwojowych., Przed planowaniem ciąży należy zalecić kobietom stopniowe odstawienie benzodiazepin i zaprzestanie ich stosowania. Zaleca się również zmniejszanie SSRI i benzodiazepin pod koniec trzeciego trymestru ciąży, aby zapobiec ryzyku wystąpienia objawów odstawiennych u noworodków.