różne techniki unikania kolizji mają różne kompromisy w odniesieniu do wskaźników, takich jak ogólna wydajność, koszty, ryzyko awarii, operacje i gotowość technologiczna. Istnieją różne metody zmiany przebiegu asteroidy / komety.Mogą one być zróżnicowane na podstawie różnych typów atrybutów, takich jak rodzaj łagodzenia (ugięcie lub fragmentacja), źródło energii (kinetyczna, elektromagnetyczna, grawitacyjna, słoneczna/termiczna lub jądrowa) i strategia podejścia (przechwytywanie, spotkanie lub zdalna stacja).,

strategie dzielą się na dwa podstawowe zestawy: fragmentację i opóźnienie. Fragmentacja koncentruje się na uczynieniu impaktora nieszkodliwym przez rozdrobnienie go i rozproszenie fragmentów tak, aby ominęły ziemię lub były wystarczająco małe, aby spalić się w atmosferze. Delay wykorzystuje fakt, że zarówno Ziemia, jak i Impaktor znajdują się na orbicie. Zderzenie następuje, gdy oba docierają do tego samego punktu w przestrzeni w tym samym czasie, lub bardziej poprawnie, gdy jakiś punkt na powierzchni Ziemi przecina orbitę impaktora, gdy Impaktor przybywa. Ponieważ Ziemia ma około 12 750 km średnicy i porusza się z prędkością ok., 30 km na sekundę na swojej orbicie przemierza dystans o średnicy jednej planety w około 425 sekund, czyli nieco ponad siedem minut. Opóźnianie lub przyspieszanie przybycia impaktora o czasy tej wielkości może, w zależności od dokładnej geometrii uderzenia, spowodować, że ominie on ziemię.

strategie unikania kolizji mogą być również postrzegane jako bezpośrednie lub pośrednie oraz w tym, jak szybko przenoszą energię do obiektu. Bezpośrednie metody, takie jak nuklearne Materiały wybuchowe lub kinetyczne impaktory, szybko przechwytywają ścieżkę bolidu., Metody bezpośrednie są preferowane, ponieważ są one na ogół mniej kosztowne w czasie i pieniądzach. Ich efekty mogą być natychmiastowe, oszczędzając w ten sposób cenny czas. Metody te działają w przypadku zagrożeń o krótkim i długim czasie reakcji i są najbardziej skuteczne w przypadku obiektów stałych, które mogą być bezpośrednio popychane, ale w przypadku uderzeń kinetycznych nie są zbyt skuteczne w przypadku dużych luźno zagregowanych stosów gruzu. Metody pośrednie, takie jak ciągniki grawitacyjne, rakiety nośne lub sterowniki masy, są znacznie wolniejsze., Wymagają podróży do obiektu, zmiany kursu do 180 stopni na miejsce spotkania w kosmosie, a następnie poświęcenia znacznie więcej czasu, aby zmienić ścieżkę asteroidy na tyle, aby ominęła ziemię.

wiele Neo uważa się za „latające stosy gruzu” tylko luźno trzymane razem przez grawitację, a typowa próba ugięcia kinetycznego impaktora wielkości statku kosmicznego może po prostu rozbić obiekt lub fragmentować go bez odpowiedniego dostosowania jego kursu. Jeśli asteroida rozpadnie się na fragmenty, każdy fragment większy niż 35 metrów średnicy nie spali się w atmosferze, a sam może uderzyć w ziemię., Śledzenie tysięcy odłamków przypominających Śrut, które mogłyby powstać w wyniku takiej eksplozji, byłoby bardzo trudnym zadaniem, chociaż fragmentacja byłaby korzystniejsza niż nic nie Robienie i pozwalanie, aby pierwotnie większy gruz, który jest analogiczny do śrutu i woskowego ślimaka, uderzył w ziemię.,

w symulacjach Cielo przeprowadzonych w latach 2011-2012, w których szybkość i ilość dostarczanej energii były wystarczająco wysokie i dopasowane do wielkości stosu gruzu, takich jak po dostosowanej eksplozji jądrowej, wyniki wskazywały, że wszelkie fragmenty asteroid, powstałe po dostarczeniu impulsu energii, nie stwarzałyby zagrożenia ponownym połączeniem (w tym dla tych o kształcie asteroidy Itokawa), ale zamiast tego szybko osiągnęłyby prędkość ucieczki z ich ciała macierzystego (która dla Itokawa wynosi około 0,2 m/s) i w związku z tym przemieszczałyby się z ciała macierzystego.trajektoria uderzenia ziemi.,w 1952 roku Test Castle Bravo został również mocno oprzyrządowany za pomocą rur line-of-sight (LOS), aby lepiej zdefiniować i określić czas i energie x-1000.promienie i neutrony wytwarzane przez te wczesne urządzenia termojądrowe. Jednym z efektów tej pracy diagnostycznej było graficzne przedstawienie transportu energetycznego promieniowania rentgenowskiego i neutronów przez linię próżniową, około 2.,3 km długości, po czym ogrzewał materię stałą w bloku „station 1200” i w ten sposób generował wtórną kulę ognia.

Zobacz także: napęd impulsowy jądrowy, solidny jądrowy Penetrator ziemi i operacja Fishbowl

inicjowanie nuklearnego urządzenia wybuchowego powyżej, na lub nieco poniżej powierzchni zagrażającego ciała niebieskiego jest potencjalną opcją ugięcia, z optymalną wysokością detonacji zależną od składu i wielkości obiektu. Nie wymaga wyparowania całego NEO, aby złagodzić zagrożenie., W przypadku zagrożenia przychodzącego z „stosu gruzu”, jako środek zapobiegający potencjalnemu pęknięciu stosu gruzu przedstawiono stand off lub wysokość detonacji nad konfiguracją powierzchni., Energetyczne neutrony i miękkie promienie rentgenowskie uwolnione przez detonację, które nie wnikają w materię, są przekształcane w ciepło termiczne po zetknięciu się z materią powierzchniową obiektu, ablacyjnie odparowują wszystkie linie wzroku odsłonięte obszary powierzchni obiektu na płytką głębokość, obracając Materiał powierzchniowy, który nagrzewa się w ejecta, i, analogicznie do ejecta z chemicznego silnika rakietowego, zmieniając prędkość lub „szturchając”, obiekt zboczył z kursu w wyniku reakcji, zgodnie z trzecim prawem Newtona, z ejecta idzie w jedną stronę, a obiekt jest napędzany w drugiej.., W zależności od energii ładunku wybuchowego, wynikający z tego efekt wydechu rakiety, stworzony przez dużą prędkość odparowanej wyrzutni masy asteroidy, w połączeniu z niewielkim zmniejszeniem masy obiektu, spowodowałby wystarczającą zmianę orbity obiektu, aby ominąć ziemię.

zaproponowano Hypervelocity Asteroid Mitigation Mission for Emergency Response (HAMMER).,jeśli obiekt jest bardzo duży, ale nadal jest luźno trzymanym razem stosem gruzu, rozwiązaniem jest zdetonowanie jednego lub kilku nuklearnych urządzeń wybuchowych obok asteroidy, na wysokości 20 metrów (66 stóp) lub większej nad jej powierzchnią, aby nie złamać potencjalnie luźno trzymanego razem obiektu., Pod warunkiem, że ta strategia wstrzymania została wykonana wystarczająco wcześnie, siła z wystarczającej liczby wybuchów jądrowych zmieniłaby trajektorię obiektu na tyle, aby uniknąć uderzenia, zgodnie z symulacjami komputerowymi i eksperymentalnymi dowodami z meteorytów wystawionych na działanie termicznych impulsów rentgenowskich Maszyny Z.

w 1967 roku absolwenci pod kierunkiem profesora Paula Sandorffa z Massachusetts Institute of Technology mieli za zadanie zaprojektować metodę zapobiegającą hipotetycznemu 18-miesięcznemu zderzeniu na ziemię o szerokości 1,4 kilometra (0.,87 mi) asteroida 1566 Icarus, obiekt wykonujący regularne zbliżania się do ziemi, czasem nawet do 16 odległości księżycowych. Aby zrealizować to zadanie w terminie i przy ograniczonej wiedzy materialnej na temat składu planetoidy, stworzono zmienny system stand-off., Wykorzystałoby to szereg zmodyfikowanych rakiet Saturn V wysłanych na kursy przechwytywania i stworzenie garstki nuklearnych urządzeń wybuchowych w zakresie energii 100 megaton-przypadkowo, taki sam jak maksymalny uzysk sowieckiej Car bomby, gdyby użyto sabotażu uranu—jako ładunku użytecznego każdego pojazdu rakietowego. Studium projektowe zostało później opublikowane jako projekt Icarus, który stał się inspiracją dla filmu Meteor z 1979 roku.,

analiza alternatyw ugięcia przeprowadzona przez NASA w 2007 roku stwierdziła:

wybuchy zderzeniowe są oceniane jako 10-100 razy bardziej skuteczne niż alternatywy niejądrowe analizowane w tym badaniu. Inne techniki polegające na powierzchniowym lub podpowierzchniowym użyciu materiałów wybuchowych nuklearnych mogą być bardziej efektywne, ale zwiększają ryzyko złamania celu. Niosą one również większe ryzyko rozwoju i eksploatacji.,w tym samym roku NASA opublikowała badania, w których zakłada się, że asteroida Apophis (o średnicy około 300 metrów lub 1000 stóp) ma znacznie niższą gęstość stosu gruzu (1500 kg/m3 lub 100 lb/cu ft), a zatem mniejszą masę niż obecnie znana, a w badaniach zakłada się, że znajduje się na trajektorii uderzenia z ziemią przez rok.2029. W tych hipotetycznych warunkach raport określa, że „kołyskowy statek kosmiczny” byłby wystarczający, aby odbić go od uderzenia Ziemi., Ten koncepcyjny statek kosmiczny zawiera sześć pakietów fizyki B83, każdy ustawiony na maksymalną wydajność 1,2 megatony, połączonych ze sobą i wyniesionych przez pojazd Ares V gdzieś w 2020 roku, przy czym każdy B83 jest zapalany, aby zdetonować nad powierzchnią asteroidy na wysokości 100 metrów lub 330 stóp („1/3 średnicy obiektów” jako jej stand-off), jeden po drugim, z godzinnymi przerwami między każdą detonacją. Wyniki tego badania wskazują ,że pojedyncze zatrudnienie w tym wariancie „może odchylić Neo dwa lata przed impact, a większe Neo z co najmniej pięcioletnim ostrzeżeniem”., Te wartości efektywności są uważane przez jej autorów za „konserwatywne” i rozważano tylko termiczne promieniowanie rentgenowskie urządzeń B83, podczas gdy ogrzewanie neutronów zostało pominięte dla ułatwienia obliczeń.,

Użycie Powierzchniedytuj

ta wczesna misja przekierowania Planetoid sugeruje inną metodę zmiany orbity dużego, zagrażającego ciału niebieskiemu, poprzez przechwytywanie stosunkowo mniejszych obiektów niebieskich i używanie tych, a nie Zwykle proponowanych małych kawałków statku kosmicznego, jako środka tworzenia potężnego uderzenia kinetycznego lub alternatywnie silniejszego, szybciej działającego ciągnika grawitacyjnego.niektóre planetoidy o niskiej gęstości, takie jak 253 Mathilde, mogą rozpraszać energię uderzenia.,

w 2011 roku, dyrektor Centrum Badań ugięcia asteroidów na uniwersytecie stanowym Iowa, Dr Bong Wie (który wcześniej opublikował badania ugięcia kinetycznego impaktora), zaczął badać strategie, które mogą radzić sobie z obiektami o średnicy od 50 do 500 metrów (200-1600 stóp), gdy czas do uderzenia na Ziemię był krótszy niż jeden rok. Stwierdził, że dostarczenie wymaganej energii, eksplozja jądrowa lub inne zdarzenie, które może dostarczyć tę samą moc, są jedynymi metodami, które mogą działać przeciwko bardzo dużej asteroidzie w tych ograniczeniach czasowych.,

ta praca zaowocowała stworzeniem koncepcyjnego Hypervelocity Asteroid Intercept Vehicle (HAIV), który łączy w sobie kinetyczny Impaktor, aby utworzyć początkowy Krater dla następczej podpowierzchniowej detonacji jądrowej w tym początkowym kraterze, który generowałby wysoki stopień wydajności w konwersji energii jądrowej, która jest uwalniana w detonacji w energię napędową do asteroidy.,

podobna propozycja polegałaby na zastosowaniu detonatora powierzchniowego zamiast impaktora kinetycznego do utworzenia początkowego krateru, a następnie wykorzystaniu krateru jako dyszy rakietowej do kierowania następczych detonacji jądrowych.

podczas konferencji NASA Innovative Advanced Concepts (NIAC) w 2014 roku Wie i jego współpracownicy stwierdzili, że „mamy rozwiązanie, wykorzystując naszą koncepcję bazową, aby być w stanie złagodzić zagrożenie uderzeniem asteroidy, z dowolnym zakresem Ostrzeżenia.,”Na przykład, zgodnie z ich modelami komputerowymi, z czasem ostrzegawczym 30 dni, asteroida o szerokości 300 metrów (1000 stóp) zostanie zneutralizowana za pomocą pojedynczego HAIV, z mniej niż 0,1% masy zniszczonego obiektu potencjalnie uderzającego w ziemię, co dla porównania byłoby więcej niż dopuszczalne.

od 2015 roku Wie współpracuje z duńskim Emergency Asteroid Defence Project( EADP), który ostatecznie zamierza pozyskać fundusze na zaprojektowanie, budowę i przechowywanie nienuklearnego statku kosmicznego HAIV jako ubezpieczenia planetarnego., W przypadku zagrażających asteroidom zbyt dużych i / lub zbyt bliskich zderzeniu z ziemią, aby mogły zostać skutecznie odbite przez nienuklearne podejście HAIV, nuklearne urządzenia wybuchowe (o 5% wydajności materiału wybuchowego niż te stosowane w strategii stand-off) mają zostać zamienione, pod międzynarodowym nadzorem, gdy zaistnieją warunki, które tego wymagają.

możliwość odchylenia komety

po zderzeniu komety Shoemaker-Levy 9 z Jowiszem w 1994 roku Edward Teller zaproponował kolektywowi USA, podczas spotkania w Lawrence Livermore National Laboratory (LLNL) w 1995 roku, rosyjscy projektanci broni z czasów Zimnej Wojny, współpracowali przy projektowaniu jednego gigatonowego nuklearnego urządzenia wybuchowego, które odpowiadałoby energii kinetycznej asteroidy o średnicy kilometra (0,62 mi). Teoretyczne urządzenie jednotonowe ważyłoby około 25-30 ton, na tyle lekkie, że można je było podnieść na rakiecie Energia. Może być użyty do natychmiastowego wyparowania kilometrowej (0,62 mi) planetoidy, odwrócenia ścieżek Planetoid klasy wymierania (większych niż 10 kilometrów lub 6.,2 km średnicy) w ciągu kilku miesięcy. Z roku na rok i w miejscu przechwytywania nie bliżej niż Jowisz, może również poradzić sobie z jeszcze rzadszymi kometami krótkiego okresu, które mogą wyjść z Pasa Kuipera i przejść przez orbitę okołoziemską w ciągu dwóch lat. Dla komet tej klasy, o maksymalnej szacowanej średnicy 100 km (62 mi), Charon służył jako hipotetyczne zagrożenie.

,

aktualna zdolnośćedit

raport GAO z kwietnia 2014 roku zauważa, że nnsa zachowuje konserwowe podzespoły (CSAs – nuclear secondary stages) w nieokreślonym stanie do czasu oceny przez rząd wyższego szczebla ich wykorzystania w obronie Planet przed asteroidami.”W swoim wniosku dotyczącym budżetu na rok budżetowy 2015 NNSA zauważyła, że demontaż 9-megatonowego komponentu B53 został „opóźniony”, co doprowadziło niektórych obserwatorów do wniosku, że mogą one być głowicami Csa zatrzymanymi dla potencjalnych celów obrony planetarnej.,

LawEdit

użycie jądrowych urządzeń wybuchowych jest kwestią międzynarodową i będzie musiało zostać poruszone przez Komitet Narodów Zjednoczonych ds. pokojowego wykorzystania przestrzeni kosmicznej. Traktat o całkowitym zakazie prób jądrowych z 1996 r. formalnie zakazuje broni jądrowej w kosmosie., Jest jednak mało prawdopodobne, aby ładunek wybuchowy, który zostanie zdetonowany tylko po przechwyceniu groźnego obiektu niebieskiego, z jedynym zamiarem zapobieżenia uderzeniu tego ciała niebieskiego na Ziemię, został uznany za pokojowe wykorzystanie przestrzeni kosmicznej lub że ładunek wybuchowy wysłany w celu złagodzenia uderzenia Ziemi, wyraźnie zaprojektowany w celu zapobieżenia powstawaniu szkód, wchodziłby w zakres klasyfikacji „broni”.,

Kinetic impactEdit

Zobacz także: taranowanie, Głębokie uderzenie (sonda kosmiczna), lekki pocisk egzo-atmosferyczny, podwójny test przekierowania asteroidów i Hayabusa2

uderzenie masywnego obiektu, takiego jak statek kosmiczny lub nawet inny obiekt Bliski Ziemi, jest innym możliwym rozwiązaniem oczekującego uderzenia NEO. Obiekt o dużej masie blisko Ziemi może zostać wysłany na kurs kolizyjny z asteroidą, strącając ją z kursu.,

Kiedy asteroida jest jeszcze daleko od Ziemi, sposobem odchylenia asteroidy jest bezpośrednia zmiana jej pędu poprzez zderzenie statku kosmicznego z asteroidą.

analiza alternatyw ugięcia przeprowadzona przez NASA w 2007 roku stwierdziła:

Nienuklearne impaktory kinetyczne są najbardziej dojrzałym podejściem i mogą być stosowane w niektórych scenariuszach ugięcia / łagodzenia, szczególnie w przypadku NEOs, które składają się z jednego małego ciała stałego.,

Europejska Agencja Kosmiczna (ESA) opracowuje wstępny projekt dwóch misji kosmicznych na ~2020 rok, nazwanych AIDA (dawniej Don Quijote), i w przypadku ich lotu byłaby to pierwsza celowa misja odbicia asteroidy. Zespół ESA ' s Advanced Concepts wykazał również teoretycznie, że odchylenie 99942 Apophis może zostać osiągnięte poprzez wysłanie prostego statku kosmicznego o masie mniejszej niż jedna tona do uderzenia w asteroidę., Podczas kompromisowego badania jeden z czołowych badaczy argumentował, że strategia zwana „kinetycznym ugięciem impaktora” była bardziej skuteczna niż inne.

misja Neoshield-2 Unii Europejskiej zajmuje się również przede wszystkim badaniem kinetycznej metody łagodzenia uderzeń. Zasada kinetycznej metody impaktorowej polega na tym, że Neo lub asteroida jest odchylana w wyniku uderzenia z impaktorowego statku kosmicznego. Zasada przenoszenia pędu jest stosowana, ponieważ Impaktor uderza w NEO z bardzo dużą prędkością 10 km/S (36 000 km / h; 22 000 mph) lub więcej., Pęd impaktora jest przenoszony na NEO, powodując zmianę prędkości i tym samym nieznacznie odbiegając od swojego kursu.

od połowy 2018 roku misja AIDA została częściowo zatwierdzona. NASA Double Asteroid Redirection Test (DART) Kinetic Impactor sonda weszła w fazę C (szczegółowa definicja). Celem jest uderzenie w 180-metrowy księżyc planetoidy bliskiej Ziemi planetoidy 65803 Didymos, nazywanej Didymoon., Zderzenie nastąpi w październiku 2022 roku, kiedy Didymos będzie stosunkowo blisko Ziemi, umożliwiając obserwację tego zdarzenia przez teleskopy ziemskie i radar planetarny. Efektem uderzenia będzie zmiana prędkości orbitalnej, a co za tym idzie okresu orbitalnego Didymoona, na tyle duża, że można ją zmierzyć z ziemi. To pokaże po raz pierwszy, że możliwa jest zmiana orbity małej 200-metrowej asteroidy, o rozmiarze, który najprawdopodobniej będzie wymagał aktywnego łagodzenia w przyszłości., Druga część misji AIDA-sonda kosmiczna ESA HERA – weszła w fazę B (wstępna Definicja) i wymaga zatwierdzenia przez państwa członkowskie ESA w październiku 2019 roku. Jeśli zostanie ona zatwierdzona, trafi do systemu Didymos w 2024 roku i zmierzy zarówno masę Didymoona, jak i dokładny wpływ oddziaływania na ten organizm, umożliwiając znacznie lepszą ekstrapolację misji AIDA na inne cele.,w 1999 roku, w ramach projektu Asteroplast, stworzono nowy system obrony planetarnej, który został zaprojektowany w celu zademonstrowania techniki obrony planetarnej „ciągnika grawitacyjnego” na niebezpiecznej asteroidzie. Metoda ciągnika grawitacyjnego wykorzystuje masę statku kosmicznego, aby wywierać siłę na asteroidzie, powoli zmieniając trajektorię asteroidy.

inną alternatywą dla wybuchowego ugięcia jest powolne przesuwanie asteroidy w czasie., Niewielka, ale stała ilość ciągu gromadzi się, aby odchylać obiekt wystarczająco od jego kursu. Edward T. Lu i Stanley G. Love zaproponowali użycie potężnego bezzałogowego statku kosmicznego unoszącego się nad asteroidą, aby przyciągnąć ją grawitacyjnie na niegroźną orbitę. Chociaż oba obiekty są przyciągane grawitacyjnie do siebie, sonda może przeciwdziałać sile skierowanej w kierunku asteroidy, na przykład za pomocą steru strumieniowego jonów, więc efekt netto będzie taki, że asteroida zostanie przyspieszona w kierunku sondy i tym samym nieznacznie odchylona od jej orbity., Chociaż metoda ta jest powolna, zaletą tej metody jest działanie niezależnie od składu asteroidy lub szybkości wirowania; asteroidy stosu gruzu byłyby trudne do odbicia za pomocą detonacji nuklearnych, podczas gdy urządzenie pchające byłoby trudne lub nieefektywne do zamontowania na szybko obracającej się asteroidzie. Ciągnik grawitacyjny musiałby spędzić kilka lat obok asteroidy, aby był skuteczny.,

analiza alternatyw odchylenia przeprowadzona przez NASA w 2007 roku stwierdziła:

techniki łagodzenia”Slow push” są najdroższe, mają najniższy poziom gotowości technicznej, a ich zdolność zarówno do podróży do zagrażającego NEO, jak i do przekierowania, byłaby ograniczona, chyba że możliwe są misje trwające od wielu lat do dziesięcioleci.

ion Beam shepherdEdit

Główny artykuł: Ion Beam Shepherd

kolejna „bezkontaktowa” technika ugięcia Planetoid została zaproponowana przez C. Bombardelliego i J.,Peláez z Uniwersytetu Technicznego w Madrycie. Metoda polega na użyciu jonów o niskiej dywergencji skierowanych na asteroidę z pobliskiego unoszącego się statku kosmicznego. Pęd przenoszony przez jony docierające do powierzchni planetoidy wytwarza powolną, ale ciągłą siłę, która może odbić asteroidę w podobny sposób jak ciągnik grawitacyjny, ale z lżejszym statkiem kosmicznym.

skupiona energia słonecznaedit

H. J. Melosh wraz z I. V. Nemchinovem zaproponowali odchylenie asteroidy lub komety poprzez skupienie energii słonecznej na jej powierzchni, aby wytworzyć ciąg w wyniku parowania materiału., Ta metoda wymagałaby najpierw budowy stacji kosmicznej z systemem dużych zbiorczych, wklęsłych zwierciadeł podobnych do tych stosowanych w piecach solarnych.

łagodzenie orbity przy silnie skoncentrowanym nasłonecznieniu jest skalowalne do osiągnięcia z góry określonego odchylenia w ciągu roku, nawet dla ciała zagrażającego globowi, bez wydłużonego czasu ostrzegania.

taka przyspieszona strategia może stać się aktualna w przypadku późnego wykrycia potencjalnego zagrożenia, a także, w razie potrzeby, w zapewnieniu możliwości podjęcia dodatkowych działań., Konwencjonalne wklęsłe reflektory praktycznie nie mają zastosowania do geometrii o wysokiej koncentracji w przypadku gigantycznego celu cieniującego, który znajduje się przed lustrzaną powierzchnią. Dzieje się tak przede wszystkim ze względu na dramatyczne rozprzestrzenianie się ognisk zwierciadeł na celu z powodu aberracji optycznej, gdy Oś optyczna nie jest wyrównana ze Słońcem. Z drugiej strony, ustawienie dowolnego kolektora w odległości od celu znacznie większej niż jego rozmiar nie daje wymaganego poziomu stężenia (a zatem temperatury) ze względu na naturalną rozbieżność promieni słonecznych., Takie główne ograniczenia są nieuchronnie w każdym miejscu, jeśli chodzi o asteroidę jednego lub wielu nie zacienionych kolektorów odbijających światło przednie. Również w przypadku zwierciadeł wtórnych zastosowanie, podobnych do tych spotykanych w teleskopach Cassegraina, byłoby podatne na uszkodzenia cieplne przez częściowo skoncentrowane światło słoneczne z lustra pierwotnego.

w celu usunięcia powyższych ograniczeń W. P. Wasyljew zaproponował zastosowanie alternatywnej konstrukcji kolektora lustrzanego – koncentratora pierścieniowego., Ten typ kolektora ma spodnią soczewkę podobną do jego obszaru ogniskowego, która zapobiega zacienieniu kolektora przez cel i minimalizuje ryzyko jego pokrycia przez wyrzucane zanieczyszczenia. Pod warunkiem, że stężenie światła słonecznego ~ 5 × 103 razy, napromieniowanie powierzchni około 4-5 MW / m2 prowadzi do efektu pchania ~ 103 N. intensywna ablacja obracającej się powierzchni planetoidy pod ogniskiem doprowadzi do pojawienia się głębokiego „kanionu”, który może przyczynić się do powstania ulatniającego się przepływu gazu w podobny do odrzutowca. Może to wystarczyć do odchylenia 0.,5-kilometrowa planetoida w ciągu kilku miesięcy i bez dodatkowego okresu ostrzegawczego, tylko przy użyciu kolektora pierścieniowego o wielkości ~ 0,5 średnicy planetoidy. Dla tak szybkiego ugięcia większych NEOs, 1,3-2,2 km, wymagane rozmiary kolektora są porównywalne do średnicy celu. W przypadku dłuższego czasu ostrzegania wymagany rozmiar kolektora może zostać znacznie zmniejszony.

,

mass driverEdit

Mass driver jest (zautomatyzowanym) systemem na asteroidzie, który wyrzuca materiał w Przestrzeń, dając obiektowi powolne, stałe pchnięcie i zmniejszając jego masę. Sterownik masy jest zaprojektowany do pracy jako układ o bardzo niskim impulsie właściwym, który generalnie zużywa dużo paliwa, ale bardzo mało mocy.

chodzi o to, że przy użyciu lokalnego materiału jako materiału pędnego, ilość materiału pędnego nie jest tak ważna, jak ilość mocy, która może być ograniczona.,

konwencjonalny silnik rakietowyedit

podłączenie dowolnego urządzenia napędowego statku kosmicznego miałoby podobny efekt, dając pchnięcie, prawdopodobnie zmuszając asteroidę do trajektorii, która zabiera ją z ziemi. Silnik rakietowy w przestrzeni kosmicznej, który jest w stanie nadać impuls 106 N·s (np. dodając 1 km/S do pojazdu o masie 1000 kg), będzie miał stosunkowo niewielki wpływ na stosunkowo małą asteroidę, która ma masę około miliona razy większą. Chapman, Durda i Gold ' s white paper obliczają ugięcia za pomocą istniejących rakiet chemicznych dostarczanych na asteroidę.,

takie silniki rakietowe direct force są zazwyczaj proponowane do wykorzystania wysoce wydajnego napędu statków kosmicznych napędzanego elektrycznie, takich jak silniki jonowe lub VASIMR.

ablacja laserowa asteroidów

Główny artykuł: ablacja laserowa asteroidów

podobnie jak w przypadku urządzenia jądrowego, uważa się, że możliwe jest skupienie wystarczającej energii lasera na powierzchni asteroidy, aby spowodować odparowanie / ablację błysku w celu wytworzenia impulsu lub ablacji masy asteroidy., Koncepcja ta, zwana ablacją laserową Planetoid, została sformułowana w 1995 w białej księdze SpaceCast 2020 „Preparing for Planetary Defense” oraz w 1996 w białej księdze Air Force 2025 „Planetary Defense: katastroficzne Ubezpieczenie zdrowotne dla planety Ziemia”. Wczesne publikacje obejmują koncepcję C. R. Phippsa „ORION” z 1996 roku, monografię pułkownika Jonathana W. Campbella „Using Lasers in Space: Laser Orbital Debris Removal and Asteroid Deflection” z 2000 roku oraz koncepcję NASA Comet Asteroid Protection System (CAPS) z 2005 roku., Zazwyczaj takie systemy wymagają znacznej ilości energii, takiej jak byłaby dostępna z Kosmicznego satelity energii słonecznej.

kolejna propozycja to propozycja de-STAR Zagłębia Lubin.

  • projekt DE-STAR, zaproponowany przez naukowców z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara, jest koncepcją modułową zasilaną energią słoneczną o długości 1 µm, długości fali bliskiej podczerwieni, macierzy laserowej. Projekt zakłada, że tablica ma docelowo mieć rozmiar około 1 km do kwadratu, a modułowa konstrukcja oznacza, że może być uruchamiana w krokach i montowana w przestrzeni., Na wczesnym etapie jako mała tablica może radzić sobie z mniejszymi celami, wspomagać sondy żagli słonecznych, a także być przydatna w oczyszczaniu śmieci kosmicznych.

inne propozycje

Żagiel miał mieć szerokość 0,5 km (0,31 mi).,

  • owijanie asteroidy w arkusz odblaskowego tworzywa sztucznego, takiego jak aluminiowa folia PET jako żagiel słoneczny
  • „malowanie” lub odkurzanie obiektu dwutlenkiem tytanu (białym) w celu zmiany jego trajektorii poprzez zwiększenie ciśnienia promieniowania odbitego lub sadzą (czarną) w celu zmiany jego trajektorii poprzez efekt Jarkowskiego.
  • planetarny Naukowiec Eugene Shoemaker w 1996 roku zaproponował odwrócenie potencjalnego impaktora poprzez uwolnienie chmury pary na drodze obiektu, miejmy nadzieję, że delikatnie ją spowolni., Nick Szabo w 1990 roku naszkicował podobny pomysł, „aerobraking kometarny”, celowanie komety lub konstrukcji lodowej w asteroidę, a następnie odparowanie lodu materiałami wybuchowymi nuklearnymi, aby utworzyć tymczasową atmosferę na drodze asteroidy.
  • koherentna tablica koparek Wiele 1-tonowych ciągników płaskich zdolnych do kopania i wyrzucania masy gleby jako spójna tablica fontann, skoordynowana aktywność fontann może napędzać i odchylać się przez lata.
  • przymocowanie masy balastowej do asteroidy w celu zmiany jej trajektorii poprzez zmianę jej środka masy.,
  • kompresja strumienia magnetycznego w celu magnetycznego hamowania i lub przechwytywania obiektów, które zawierają wysoki procent żelaza meteorytowego, poprzez umieszczenie szerokiej cewki drutu w jego ścieżce orbitalnej, a gdy przechodzi przez nią, Indukcyjność tworzy elektromagnes, który ma zostać wygenerowany.