Sobór Watykański, II, popularnie zwany Watykanem II, 1962-65, XXI Sobór ekumeniczny (zob. Sobór, ekumeniczny) Kościoła rzymskokatolickiego, zwołany przez Papieża Jana XXIII i kontynuowany przez Pawła VI. jego zapowiedzianym celem była duchowa odnowa kościoła i ponowne rozważenie pozycji Kościoła we współczesnym świecie. Najbardziej spektakularną innowacją Rady, która zwołała, 11 listopada 1962 roku ogłoszono zaproszenie protestanckich i prawosławnych kościołów wschodnich do wysyłania obserwatorów; w spotkaniach uczestniczyli przedstawiciele wielu z tych kościołów. Inną oczywistą cechą była różnorodność pochodzenia narodowego i kulturowego pokazana wśród uczestników z całego świata.
jednym z ogłoszonych celów konferencji było rozważenie reformy liturgii, przede wszystkim przybliżenie świeckiemu uczestnictwa w nabożeństwach, a tym samym zachęcenie do pewnej różnorodności językowej i praktycznej., Od samego początku duży nacisk kładziono również na obowiązki duszpasterskie biskupów, które odróżniały się od obowiązków administracyjnych. Procedura na konferencji była zgodna z praktyką demokratyczną, a między grupami postępowymi i konserwatywnymi toczyła się ożywiona debata. Do czasu jego odroczenia Rada wydała cztery konstytucje, dziewięć dekretów i trzy deklaracje. Charakter tych stwierdzeń był pojednawczy, unikał sztywnych definicji i potępiał anatemy.
sesja II (wrzesień)- Grudzień,, 1963) opracował konstytucję o Świętej liturgii (zezwalającą na vernakularyzację liturgii i podkreślającą większy udział świeckich w obrzędach) oraz dekret o środkach komunikacji społecznej. Poza sesją III (wrzesień)- Listopad, 1964) uchwalono Konstytucję dogmatyczną o Kościele (która zawierała zasadę kolegialności episkopalnej z papieżem), dekrety o ekumenizmie I O Wschodnich kościołach katolickich oraz proklamację Najświętszej Maryi Panny jako Matki Kościoła.
Papież Paweł VI otworzył sesję IV (wrzesień- Grudzień,, 1965) z ogłoszeniem, że ustanawia Synod episkopalny, aby pomóc Papieżowi w zarządzaniu Kościołem. Ta ostatnia sesja wydała Konstytucję dogmatyczną o Objawieniu Bożym i konstytucję duszpasterską o kościele we współczesnym świecie; dekrety o duszpasterstwie biskupów, o właściwej odnowie życia zakonnego (tj.,, życie zakonów zakonnych), o wychowaniu do kapłaństwa, o służbie i życiu kapłanów, o apostolstwie świeckich, o działalności misyjnej Kościoła; oraz deklaracje o wychowaniu chrześcijańskim, o wolności religijnej i o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich (które zawierały ważny fragment potępiający antysemityzm i uznający więź, która duchowo łączy ludzi Nowego Przymierza z rasą Abrahama)., Jeszcze przed zamknięciem soboru Papież Paweł zaczął powoływać szereg Komisji do realizacji szeroko zakrojonych decyzji soboru.
Bibliografia