Serafin sĕr' ə fĭm (שרָפִ֨ים ; pl. prob. z שָׂרָפ֒, h8597; LXX σεραφιν, co oznacza wątpliwy; prawdopodobnie płonący lub szlachta, kJ serafinów). Rangi istot anielskich.
dane biblijne dotyczące ilości, wyglądu i funkcji serafinów ograniczają się przede wszystkim do wizji Izajasza z Księgi Izajasza 6. Istnieją tylko dwa odniesienia w Biblii do serafinów (iz 6,2, 6). Liczba tych stworzeń nie jest podana. Pl. rzecz. rzeczownik prob. oznacza trzy lub więcej.,
każdy Serafin ma sześć skrzydeł, twarz, ręce i stopy (6:2). Ten ostatni wielu uczonych uważa za eufemizm narządów płciowych. Dwa skrzydła zakrywały twarz, dwa zakrywały stopy, ukazując pokorę przed Bogiem, a z dwoma latały (6:2). Wyrażali się słowami, które ludzkie uszy zrozumiały (6:3, 7). Opis wydaje się sugerować sześcioskrzydłą, humanoidalną postać (por. ANEP, Płyta 655).
Serafini są opisywani przez niektórych uczonych jako skrzydlate demony, Stróże-gryfy (zwane w Egyp sherref.,, BDB, 977), czyli skrzydlate ogniste węże (4 Mjż 21,6-9; Pwt 8,15; iz 14,29; 30,6). Ostatni pogląd łączy ogniste węże, które trapiły Izraelitów na pustyni, i apotropaiczny wąż z brązu (4 Mojżeszowa 21:6-9), który później został zniszczony, ponieważ stał się obiektem kultu (2 Królewska 18:4), z Kultami węży starożytnych w pobliżu E. pogląd ten zakłada, że ognisty wąż (שרָפ֒, h8597. „płonący”, prawdopodobnie odnoszący się do ukąszenia śmiertelnego ukąszenia lub do jego jasnego koloru) jest związany etymologią i formą fizyczną z serafinem., Jednakże, podczas gdy Serafini posługiwali się gorącymi węglami z ołtarza (iz 6:6, 7) lub mogli mieć ogniste oblicza, nie jest pewne, czy ich nazwa pochodzi od Sem. korzeń „palić” (hebr. שׂרף). Seraphim może oznaczać „książęta” lub „szlachta”, wywodzący się z werbalnego korzenia „być szlachetnym”, jak Arab. szarafa (F. H. W. Gesenius , Gesenius ' Hebrew and Chaldee Lexicon, 795, 796). Serafini opisani przez Izajasza są bardziej podobni do ludzi niż do węży., W świetle związku Serafinów z tronem Boga (iz 6,1, 2) interesujące są skrzydlate węże, które stanowią ramiona drewnianego tronu Tut-ankh-Amona (ANEP, tablice 415-417).
Serafini byli prob. Klasa istot nadprzyrodzonych lub anielskich, podobnych do Cherubinów (Q. V.), prawdopodobnie spokrewnionych z istotami żywymi z Objawienia 4: 6-8. Stali obok lub unosili się nad niebiańskim tronem Boga jako funkcjonariusze i pomocnicy. Działali jako agenci i rzecznicy Boga (iz 6,6, 7). Głównym obowiązkiem było wychwalanie Boga (6: 3)., Sugerowano, że akt ten został dokonany antyfonalnie z serafinami po jednej stronie tronu, odpowiadającymi tym po przeciwnej stronie. Seraphim prob. nie byli strażnikami progu, jak niektórzy wierzą, że Izajasz 6:4 sugeruje. Patrz Na Anioła.