mechanizm działania
sylimaryna działa poprzez różne mechanizmy, jak następuje (2,4): podlega krążeniu jelitowo-wątrobowemu i przesuwa się z osocza do żółci, która ostatecznie koncentruje się w hepatocytach (ryc. 2).,ymarin ma strukturę steroidową; zmiana struktury błony zewnętrznej hepatocytów, która uniemożliwia wejście ksenobiotyków do komórki (zatrucie grzybem Amanita jest godnym uwagi przykładem takiego mechanizmu); zamiatanie wolnych rodników i zwiększenie zawartości komórkowej glutationu, co prowadzi do hamowania peroksydacji lipidów; innym mechanizmem działania sylimaryny jest modyfikowanie transporterów i receptorów błon komórkowych, takich jak transportery ABC (P-gp), peptydy transportera wychwytu anionów organicznych (OATP), pompa do eksportu soli żółciowej i transportery zależne od TNF-α (2,4).,
Aplikacje
Hepatoprotekcja
wątroba jest kluczowym narządem metabolizmu i wydalanie jest stale i różnorodnie narażone na ksenobiotyki ze względu na jego strategiczne umieszczenie w organizmie. Toksyny wchłaniają się z przewodu pokarmowego najpierw przedostają się do wątroby, powodując różne zaburzenia wątroby. Tak więc choroby wątroby pozostają jednym z poważnych problemów zdrowotnych., Uszkodzenie wątroby waha się od ostrego zapalenia wątroby do raka wątrobowokomórkowego, jest spowodowane przez apoptozę, martwicę, stan zapalny, odpowiedź immunologiczną, zwłóknienie, niedokrwienie, zmienioną ekspresję genów i regenerację (15).
przez wiele lat sylimaryna była stosowana jako „hepatoprotektant”. Chociaż mechanizm działania nie został w pełni wykazany, stwierdzono, że sylimaryna ma właściwości przeciwutleniające, immunomodulujące, przeciwpibrotyczne, antyproliferacyjne i przeciwwirusowe. Sylimaryna ma krótki okres półtrwania i szybkie sprzęganie w wątrobie i główne wydalanie z żółcią., W celu kontrolowania stanu zapalnego wątroby in vivo należy go stosować z dużymi lub powtarzanymi dawkami doustnymi (16).
jak wspomniano wcześniej, właściwości hepatoprotekcyjne sylimaryny to oczyszczanie wolnych rodników i podnoszenie zawartości komórkowej glutationu, które prowadzą do hamowania peroksydacji lipidów, zwiększając stabilność błon w ekspozycji na ksenobiotyki, efekt podobny do steroidów poprzez regulację ekspresji jądrowej i zmniejszenie osadzania się włókien kolagenowych, ponieważ sylimaryna hamuje konwersję hepatocytów gwiaździstych w miofibroblasty., Ponadto sylimaryna / sylibinina zwiększa syntezę rybosomalnych białek poprzez stymulację polimerazy RNA I (4).
sylibinina znacząco hamuje podwyższone wewnątrzwątrobowe stężenia RNA (mRNA) IL-2, IL-4, IFN-γ i TNF-α. Zmniejsza także aktywność aminotransferazy alaninowej i aminotransferazy asparaginianowej oraz hamuje apoptozę w hepatocytach (4,16).
w badaniach in vitro potwierdzono, że dwa składniki sylimaryny, sylibina A i B, są w stanie hamować proliferację limfocytów T i prozapalne wydzielanie cytokin w sposób zależny od dawki., U ludzi Duże doustne dawki sylimaryny kontrolowały stan zapalny wątroby w przewlekłej chorobie wątroby (16).
w bezalkoholowej stłuszczonej chorobie wątroby (NAFLD) podwyższenie poziomu krążących wolnych kwasów tłuszczowych i ich poziom koreluje z nasileniem choroby. Środki, które zapobiegają lub zmniejszają śmierć hepatocytów z powodu wolnych kwasów tłuszczowych mogą być potencjalnym lekiem na NAFLD (17).,
w doświadczeniach na zwierzętach wykazano, że sylimaryna i sylibinina mają działanie ochronne na wątrobę szczurów lub myszy przed hepatotoksycznością w ostrym zatruciu etanolem, tetrachlorkiem węgla, cisplatyną, tioacetamidem, talem, d-galaktozaminą i paracetamolem (10).
leczenie ekstraktem etanolowym (100 mg/kg m.c.) z nasion sylimaryny najbardziej znacząco zmniejszyło enzymy wątrobowe szczurów podczas stosowania przeciwko indukowanemu przez tetrachlorek węgla (2 ml/kg m. c.) uszkodzeniom wątroby., Ponadto w doświadczeniu oksydacyjnym ekstrakt z octanu etylu z sylimaryny wykazywał najwięcej ulepszeń w poziomie glutationu i HDL/LDL (4,18).
wstępne leczenie samców myszy sylimaryną modulowało zmianę stresu oksydacyjnego, cyklu komórkowego, sieci cytoszkieletowej, adhezji komórek, macierzy pozakomórkowej, stanu zapalnego, apoptozy, sygnalizacji komórkowej i metabolizmu pośredniego, który był indukowany przez pirogalol. Efekty te prowadziły do zróżnicowanej ekspresji 79 genów/transkryptów (27 regulowanych w górę i 52 regulowanych w dół) w porównaniu do grupy leczonej pirogalolem., Wyniki wykazały, że działanie sylimaryny może być spowodowane jej wieloma funkcjami, a także aktywnością przeciwutleniającą (19).
wyniki badań na zwierzętach i ludziach wykazały najwyższe stężenia, a tym samym większy wpływ sylimaryny w wątrobie (16).
rozwój zwłóknienia jest głównym wynikiem przewlekłych zakażeń wątroby, które często występują u immunokompetentów (16). Polyak i wsp. (2007) wykazali, że sylimaryna hamuje replikację zakaźnego szczepu HCV genotypu 2A (JFH1) w hodowli komórek wątroby (20)., Działania te są wynikiem zdolności związków sylimaryny do hamowania aktywności polimerazy RNA zależnej od HCV (21). Dwa badania fazy II są przeprowadzane przez National Center for Complementary and Alternative Medicine (NCCAM), które bada stosowanie sylimaryny w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C (3).
w innym badaniu sylimaryna zmniejszała stężenie amiodaronu i indukowaną amiodaronem lizosomalną fosfolipidozę w wątrobie (4).
główną rolę MRP2, transportera błony komórkowej, wykazano w wydalaniu z żółcią koniugatów sylimaryny., Przewlekła choroba wątroby może zmienić ekspresję MRP2 w wątrobie. Silydianina jest głównie glukuronidowana, a następnie wydalana do żółci, co sugeruje, że może być stosowana jako sonda swoista dla substratu MRP2 (22).,
w mysim modelu alkoholowych chorób wątroby, które stres oksydacyjny i stan zapalny były głównymi przyczynami patogenezy, zaobserwowano, że sylimaryna działa hepatoprotekcyjnie, wytwarzając czynnik martwicy nowotworu (TNF) i zmniejszając aktywność aminotransferazy alaninowej (alat) w surowicy, która hamuje peroksydację lipidów i zwiększa wewnątrzkomórkową zawartość GSH (6).
doustne podawanie sylimaryny (50 mg / kg przez 30 dni) u szczurów w znacznym stopniu odwróciło zmiany w tkance wątroby wywołane przez dietylnitrozaminę i zapewniło stosunkowo pełną ochronę (23).,
śmierć komórek HepG2 następuje poprzez hamowanie kinazy Akt stymulowanej ekspozycją na palmitynian, a sylimaryna zapobiega temu hamowaniu, ponieważ ma działanie hepatoprotekcyjne różniące się od właściwości przeciwutleniających (17).
w badaniu klinicznym z zastosowaniem sylimaryny u pacjentów alkoholików z potwierdzoną marskością wątroby, sylimaryna (150 mg/trzy razy na dobę) podawana przez dwa lata i nie obserwowano wpływu sylimaryny na przeżycie i przebieg kliniczny choroby w porównaniu z grupą pozorowaną (6).,
obecnie sylimaryna jest stosowana głównie jako lek na zatrucie Amanita phalloides (grzyb śmierci), w którym sylimaryna odgrywa rolę w hepatoprotekcji poprzez mechanizmy takie jak zatrzymanie cyklu entero-wątrobowego α-amanityny, zapobieganie falloidynie i wiązaniu α-amanityny z błonami hepatocytów i antagonizowanie transportu błony α-amanityny (18,24).
w retrospektywnym raporcie klinicznym z udziałem 205 pacjentów z zatruciem amanita nie zaobserwowano zgonów po podaniu dożylnym sylibininy (20-50 mg/kg mc. / masa ciała-na dobę) do 16 osób (24)., Ponieważ wyniki były sprzeczne, nie wykazano jeszcze skuteczności klinicznej sylimaryny w przewlekłych chorobach wątroby (25-26).
zapobieganie i leczenie nowotworów
Mechanizm cytoprotekcyjnej aktywności sylibiny związanej z działaniem przeciwutleniającym i usuwaniem rodników, a także specyficzną interakcją receptorów i modulacją różnych szlaków sygnalizacji komórkowej, np. NF-kappa B, tłumieniem sygnalizacji EGFR-MAPK/ERK1 / 2 i sygnalizacji receptora IGF (9)., Ponadto działanie Antyapoptotyczne sylimaryny na promieniowanie UV zostało ujawnione poprzez regulację genów supresorowych p53-i p21CIP1 (4,36).
wykazano, że sylimaryna ma właściwości anty-angiogenne w różnych rodzajach nowotworów, które są jednym z podstawowych metod leczenia raka. Ponadto, wcześniejsze badania wykazały antyangiogenną aktywność sylimaryny i sylibiny w komórkach śródbłonka żyły pępowinowej człowieka (HUVEC) zależną od dawki przez mechanizm zmniejszania czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF) i metaloproteinazy matrycowej-2 (MMP-2) (1,6).,
Down-Regulacja sygnalizacji EGFR przez sylimarynę i sylibininę zachodzi poprzez różne mechanizmy, takie jak hamowanie ekspresji i wydzielania czynników wzrostu, zapobieganie wiązaniu i aktywacji czynnika wzrostu EGFR oraz niszczenie procedur mitogennych powodujących skuteczność przeciwnowotworową w komórkach nowotworowych (37).
to hamowanie mitogennych szlaków sygnałowych w raku gruczołu krokowego prowadzi do zmiany regulatorów cyklu komórkowego, zahamowania wzrostu i utraty komórek raka gruczołu krokowego niezależnych od androgenów oraz ekspresji białka wiążącego insulinopodobny czynnik wzrostu 3 (1).,
jednak liczne eksperymenty in vitro i In vivo zawierające modele nowotworowe nie wykazały znaczącej różnicy w aktywności biologicznej między sylimaryną a sylibiną (11).
Malondialdehyd wynika z peroksydacji lipidów i prowadzi do tworzenia adduktu MDA-DNA, co powoduje mutacje frame shift jako związek między stresem oksydacyjnym a ludzkimi nowotworami (38).,
leczenie sylimaryną znacznie zmniejsza wytwarzanie adduktów MDA-DNA i markerów w surowicy raka wątrobowokomórkowego, takich jak alfa-fetoproteina, antygen rakowiakomórkowy, aminotransferaza, fosfataza alkaliczna, dehydrogenaza mleczanowa, gamma-glutamylotransferaza i 5-nukleotydaza (38).
oporność Wielolekowa jest jednym z głównych problemów skutecznego leczenia raka, który jest związany z glikoproteiną P (P-gp) lub wielolekowym opornością-associated protein 1 (MRP1) nad ekspresją., Sylimaryna zwiększa wchłanianie i biodostępność środków farmaceutycznych, takich jak daunomycyna, winblastyna i doksorubicyna, w komórkach nowotworowych poprzez hamowanie glikoproteiny P (P-gp), nośnika leku pośredniczącego w MRP1 oraz białka oporności na raka piersi (BRCP) (4, 6,9).
Sylimaryna może być stosowana w leczeniu skojarzonym z innymi środkami chemioterapeutycznymi, podczas gdy sylibina jest głównie przydatna jako substancja hepatoprotekcyjna przeciwko stresowi oksydacyjnemu wywołanemu chemioterapeutykami., Działanie hamujące wzrost sylibininy i skuteczność apoptotyczna zostały również zilustrowane w hodowli komórek raka gruczołu krokowego i komórkach raka gruczołu krokowego u szczurów (33).
ponadto sylimaryna hamuje wzrost β-kateniny, co hamuje proliferację komórek HepG2 raka wątrobowokomórkowego. β-katenina jest istotnym czynnikiem w kompleksie adhezji komórkowej. Stymuluje czynnik transkrypcji limfocytów T i odgrywa ważną rolę w regulacji procesu onkogennego,a także w działaniu antyapoptotycznym w różnych nowotworach., Z drugiej strony, potencjał błon mitochondrialnych komórek HepG2 zmniejsza się przez sylimarynę, która powoduje zakłócenie przepuszczalności błon, tak że cytochrom C przenosi się z przestrzeni międzycząsteczkowej do cytoplazmy (11).
podczas gdy apoptoza jest indukowana przez p53 poprzez aktywację genów pro-apoptotycznych, poziomy p53 zwiększają się w wyniku leczenia sylimaryną w sposób zależny od dawki, co prowadzi do uwalniania cytochromu C, aktywując wiele genów pro-apoptotycznych, takich jak APAF-1 i kaspaza-9., W związku z tym wykazano, że sylimaryna ma działanie hamujące wzrost poprzez hamowanie proliferacji komórek i indukcję apoptozy (11).
ochrona nerek
działanie sylimaryny badano w modelach cukrzycy indukowanej aloksanem u szczurów. Alloksan wytwarza reaktywne formy tlenu (H2O2 • * O2 I •OH) (39), które uszkadzają tkankę nerkową (40-41). Sylimaryna była podawana 20 dni po 9 tygodniach leczenia alloksanem i była skuteczna w przypadku uszkodzeń tkanek nerek., Ma działanie przeciwutleniające poprzez zwiększenie ekspresji genów enzymów przeciwutleniających i szereg najważniejszych mechanizmów ochronnych przed uszkodzeniem wolnych rodników zawierających dysmutazę supertlenkową, peroksydazę glutationową i katalazę. Dlatego sylimaryna może być stosowana jako lek do leczenia nefropatii cukrzycowej (42).
stres oksydacyjny (ROS) zmniejsza filtrację kłębuszkową. Leczenie sylimaryną lub witaminą E poprawiło stężenie kreatyniny w surowicy u psów leczonych gentamycyną (43).,
w innym badaniu działanie toksyczne cisplatyny i ifosfamidu na nerki może być antagonizowane przez sylimarynę bez zmniejszania skuteczności przeciwnowotworowej tych leków (6, 44-45).
nitrylotrioctan żelaza (Fe-NTA) wywołał nefrotoksyczność i raka nerki, powodując reaktywne formy tlenu redoks z żelaza i peroksydację lipidów (LPO), które mogą uszkodzić błonę komórkową i cząsteczki, takie jak DNA. Tworzenie 8-hydroksy guanozyny prowadzi do mutacji w DNA (46).
Sylimaryna działa wspomagająco na LPO indukowane przez Fe-NTA., Ta ochrona może być związana z działaniem przeciwutleniającym i usuwaniem wolnych rodników. Nfkb (czynnik jądrowy kappa B) powoduje aktywację licznych procesów onkogennych, np. zapalenia komórkowe, proliferację, hamowanie apoptozy poprzez wzmocnienie ekspresji genów pochodnych (syntaza tlenku azotu, cyklooksygenaza 2 i cytokiny prozapalne, np. czynnik martwicy nowotworu alfa (TNF-α) i interleukina-6). Tak więc, tłumienie NFkB jest znany jako pomocny plan kontrolowania rakotwórczych efektów., Aktywacja NFkB może być tłumiona przez sylimarynę z powodu niektórych stymulantów, takich jak Ester forbolu, lipopolisacharyd, kwas okadaic i ceramid. Wyniki te zaproponowały sylimarynę jako strategię leczenia kancerogenezy nerek ze względu na zmniejszenie niektórych czynników indukujących nowotwory w modelach zwierzęcych (46).
w badaniu u ludzi podawanie sylimaryny (210 mg / dobę) przez 8 tygodni pacjentom dializowanym otrzewnowo hamowało działanie cytokin prozapalnych, zwłaszcza TNF-(47).,
hamujący wpływ TNF-, na erytropoezę i supresję szpiku kostnego poprzez zapobieganie wytwarzaniu erytroidalnych jednostek tworzących kolonie (E-CFU), prekursora wczesnego rozwoju krwinek czerwonych, powoduje problemy w stanie hematologicznym u pacjentów z zaawansowaną niewydolnością nerek. W badaniu tym 40% pacjentów wykazało znaczącą odpowiedź na leczenie, a stężenie hemoglobiny wzrosło po 8 tygodniach podawania sylimaryny. W rezultacie można przypuszczać, że sylimaryna jest stosowana w leczeniu niedokrwistości zapalnej u pacjentów dializowanych otrzewnowo (47).,
efekt neuronalny
wysokie wykorzystanie tlenu, ogromne ilości wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, podwyższony poziom wolnych jonów żelaza i niska obrona przeciwutleniaczy sprawiają, że tkanka mózgowa jest podatna na reaktywne urazy form tlenu (48). Sylimaryna podawana w dawce 200 mg/kg mc./dobę silnie zmniejszała utlenianie białek w hipokampie i korze mózgowej starszych szczurów w porównaniu z młodymi.
Sylimaryna może być stosowana jako związek wyboru przeciwko chorobie Alzheimera, w której utlenianie białka jest ważnym wczesnym okazją., Według wcześniejszych badań sylimaryna wykazuje działanie przeciwutleniające w ośrodkowym układzie nerwowym, co umożliwia jej dostanie się do OUN przez barierę krew–mózg (BBB) (48-51).
podanie 200 mg / kg sylimaryny zmniejszało również rotacyjne zachowanie wywołane przez 6-hydroksydopaminę (6-OHDA) u szczurów hemi-parkinsońskich, a neurony substantia nigra pars compacta były chronione przed jej toksycznością, co sugeruje zależne od dawki działanie neuroprotekcyjne sylimaryny przeciwko toksyczności 6-OHDA, poprzez zmniejszenie stresu oksydacyjnego i za pomocą szlaku estrogenowego (52).,
wiadomo również, że sylimaryna może zwiększać stężenie niektórych neuroprzekaźników w mózgu. Badanie na zmodyfikowanym wymuszonym teście pływania u myszy stosowało wodne i etanolowe ekstrakty sylimaryny. Wyniki wykazały, że ekstrakt etanolowy nie miał wpływu na czas unieruchomienia myszy, podczas gdy wodny ekstrakt znacznie go zmniejszył, stwierdzając, że wodny ekstrakt sylimaryny ma działanie przeciwdepresyjne w modelach zwierzęcych (53).,
immunomodulacja
na podstawie badania splenocytów metodą cytometryczną przepływową, sylimaryna znacząco zmniejszyła liczbę limfocytów T CD3+ i populacji CD4+ w dawce 10 mg / kg. W tym badaniu myszy były narażone na różne dawki sylimaryny (0, 10, 50 lub 250 mg/kg mc., dootrzewnowo, raz na dobę przez 5 dni). W grupie otrzymującej najmniejszą dawkę stwierdzono zwiększenie proliferacji limfocytów T indukowanych fitohemaglutyniną. Dawki 10 i 50 mg/kg mc. sylimaryny zwiększały blastogenezę limfocytów B indukowaną przez LPS (lipopolisacharyd) i zmniejszały ekspresję IL-2 i IL-4., Jednak zwiększał ekspresję TNF-α, iNOS, IL-1β i IL-6 mRNA w zależności od dawki. W rezultacie ekspozycja in vivo na małe dawki sylimaryny hamuje czynność limfocytów T i stymuluje drogi zapalne w większych dawkach (4).
w dalszych badaniach sylimaryna znacząco zmniejszała produkcję IL-2 i interferonu gamma (IFN-γ) oraz blokowała jądrową translokację czynnika transkrypcyjnego kB (NF-kB), który aktywuje transkrypcję IL-2., Można wywnioskować, że sylimaryna hamuje aktywację i proliferację komórek T, szczególnie poprzez wpływanie na szlaki aktywacji NF-kB lub translokacji (54).
działanie ochronne na trzustkę
Sylimaryna może zwiększać stężenie insuliny w surowicy, zmniejszać stężenie glukozy w surowicy i zwiększać aktywność enzymów przeciwutleniających i glutationu. jak również odzyskać funkcje endokrynologiczne i morfologię trzustki w modelach cukrzycowych (42).
ponadto silybin ma działanie chemoprotektantne i może poprawić funkcję trzustki po ekspozycji na czynniki toksyczne prowadzące do uszkodzeń (1, 41, 55-56).,
Alloksan jest substancją, która wywołuje cukrzycę poprzez martwicę komórek beta trzustki i produkcję wolnych rodników. Równoczesne leczenie alloksanem i sylimaryną u szczurów z cukrzycą wywołaną alloksanem zapobiegło wysokiemu stężeniu glukozy w osoczu i uszkodzeniom komórek trzustki w ciągu 3 dni od podania pierwszej dawki sylimaryny, a 5 dni później całkowicie zapobiegło wspomnianym zmianom. Na podstawie tych danych sylimaryna może być uważana za potencjalny lek w leczeniu cukrzycy (1).,
zapobieganie hemolizie
reaktywne formy tlenu mogą uszkodzić strukturę błony komórkowej i zniszczyć funkcje białek, zwłaszcza enzymów. Błona erytrocytów jest wrażliwa na peroksydację lipidów u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, niedokrwistością sierpowatokrwinkową i chorobą β-talasemii (57).,
zgodnie z badaniem modelu utleniania łańcuchowego lipidów i białek wywołanego hemolizą krwinek czerwonych przez 2, 2′-azobis–(2-amidinopropan) (AAPH), rozpuszczalny w wodzie generator rodników, sylimaryna zwiększyła czas opóźnienia hemolizy i ustabilizowała błonę komórkową, zmniejszając szybkość i całkowitą zawartość utraty glutationu w erytrocytach. Zmniejszył również stężenie rodników peroksylowych pochodzących z AAPH jako przeciwutleniacza łamającego łańcuch i zmiatacza rodników (57, 58).,
Antyosteoporotyczny i selektywny modulator receptora estrogenowego
w jednym badaniu spożycie sylimaryny mogło zwiększyć stężenie parathormonów w indukowanej przez jajariektomizację utracie kości, która prowadziła do grubości trabeculi kości udowej i miała pozytywny wpływ na tworzenie się Kości. Estrogenne działanie sylimaryny prowadzi do zwiększenia masy macicy i wysokości endometrium, oprócz przerostu nabłonka światła. Jednak sylimaryna nie miała wpływu estrogennego na oś podwzgórza/przysadki mózgowej(brak wpływu na stężenie LH i FSH w surowicy)., Niekontrolowana dawka sylimaryny może zwiększyć ryzyko rozrostu endometrium (59).
działanie ochronne przed toksyną środowiskową
w badaniu z udziałem zdrowych ochotników, cytotoksycznemu działaniu Benzo(a) pirenu na komórki jednojądrzaste krwi obwodowej zapobiegała sylimaryna poprzez stabilizację błon komórkowych, zwiększenie stosunku GSH / GSSG, przywrócenie enzymów metabolizujących glutation, środki eliminacyjne wytwarzane z peroksydacji lipidów i utleniania białek oraz stymulację funkcjonalną enzymów przeciwutleniających, takich jak katalaza i dysmutaza ponadtlenkowa (60).,
formy dawkowania
dostępne Formy ostropestu plamistego to kapsułki, tabletki, nalewka i roztwór dożylny. Dawka dla dorosłych pod względem hepatoprotekcji wynosi 420 mg/dzień ekstraktu (standaryzowanego na 70-80% sylimaryny) trzy razy dziennie przez 6-8 tygodni. Dawka podtrzymująca wynosi 280 mg / dobę. Roztwór dożylny jest stosowany do trucizny z grzybów cyklopeptydowych w dawce 33 mg / kg / dobę przez około 81,67 godziny (5).,
Toksykologia i działania niepożądane
akceptowalność sylimaryny jest dobra i zgłaszano tylko łagodne zaburzenia żołądkowo-jelitowe i łagodne reakcje alergiczne, pokrzywkę, nudności, ból głowy, ból stawów, świąd i łagodne objawy przeczyszczające. W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że sylimaryna jest nietoksyczna i wolna od objawów po podaniu maksymalnych dawek doustnych 2500 i 5000 mg / kg mc. Wykazano również, że sylimaryna nie jest teratogenna i nie wykazuje toksyczności poubojowej (2, 5, 33).,
ponieważ w badaniach na ludziach nie stwierdzono istotnej toksyczności sylimaryny, substancja ta może być stosowana z lekami przeciwgruźliczymi jako suplement diety (13). Chociaż sylimaryna jest Bezpieczna, niewiele wiadomo na temat jej mechanizmu działania i interakcji lek/żywność (3).