Greuthungi i Ostrogoti przed Hunamiedytuj
charakter podziałów gotów przed przybyciem Hunów jest niepewny, ale w całej swojej historii Ostrogotowie są wymieniani pod tą nazwą bardzo rzadko i zwykle w bardzo niepewnych kontekstach. Wśród innych gotyckich nazw grup są jednak związane z Greuthungi. Opinie naukowe są podzielone na ten temat. Historyk Herwig Wolfram widzi je jako dwa imiona dla jednej osoby, co zostanie omówione poniżej., Peter Heather napisał natomiast, że:
Ostrogotowie w sensie grupy prowadzonej przez Teodoryka do Włoch stoją u kresu złożonym procesom rozdrobnienia i unifikacji z udziałem różnych grup – głównie, ale nie tylko, jak się wydaje, gotyckich – a lepszy, bardziej współczesny dowód argumentuje przeciwko wnioskowi pochodzącemu od Jordanesa, że Ostrogotowie są Greuthungi pod inną nazwą.,
niektórzy historycy idą znacznie dalej niż Heather, kwestionując, czy możemy założyć jakiekolwiek pojedyncze pochodzenie etniczne, nawet Gotyckie, które zjednoczyło Ostrogotów, zanim zostali politycznie zjednoczeni przez klan Amal.
Europa w 230 AD
jedna wątpliwa wczesna wzmianka o ostrogotach znajduje się w znacznie późniejszej pisanej historii Augusta, ale wyróżnia Ostrogotów i greuthungi., W artykule dla cesarza Klaudiusza Gothicusa (panował 268-270) podana jest następująca lista ludów „scytyjskich”, które zostały podbite przez cesarza, gdy zdobył tytuł” Gothicus”:”peuci trutungi austorgoti uirtingi sigy pedes celtae etiam eruli”. Słowa te są tradycyjnie redagowane przez współczesnych, aby obejmowały znane ludy: „Peuci, Grutungi, Austrogoti, Tervingi, Visi, Gipedes, Celtae etiam et Eruli” (podkreślenie dodane). Praca ta nie jest jednak uważana za wiarygodną, zwłaszcza dla współczesnej terminologii.,
pierwsza wzmianka o gotyckiej podgrupie działającej pod własną nazwą, a konkretnie o Tervingach, pochodzi z 291 roku. Greuthungi, Vesi i Ostrogothi są poświadczone nie wcześniej niż w 388 roku.
Ostrogotowie zostali po raz pierwszy po raz pierwszy wzmiankowani ponad sto lat później niż Tervingi w 399 roku i jest to jedyna pewna wzmianka o tej nazwie w ogóle, zanim Amalowie utworzyli swoje królestwo Italii., Poemat Klaudiusza opisuje Ostrogotów, którzy zmieszali się z Greuthungi i osiedlili się we Frygii jako niezadowoleni barbarzyńscy wojskowi, którzy kiedyś walczyli przeciwko Rzymowi, ale teraz mieli o niego walczyć. Klaudian używa terminu Ostrogoth tylko raz w długim wierszu, ale w innych odniesieniach do tej samej grupy częściej nazywa je Greuthungi lub „Getic” (starsze słowo używane poetycko dla Gotów w tym okresie). Ci Goci zostali doprowadzeni do buntu przez Tribigilda, Rzymskiego generała o gotyckim pochodzeniu., Znacznie później Zosimus opisał również Tribigilda i jego bunt przeciwko eunuchowi Konsulowi Eutropiuszowi. Gainas, ranny generał wysłany do walki z Tribigildem, otwarcie połączył z nim siły po śmierci Eutropiusza. Zosimus od początku wierzył, że był to spisek pomiędzy dwoma Gotami. Historycy uważają, że Frygijska osada Greuthingi, zwana także Ostrogotami, była częścią sił Greuthungi pod wodzą Odotheusa w 386 roku, a nie Greuthungi, którzy wkroczyli do Imperium wcześniej, w 376 roku pod wodzą Alatheusa i Saphraxa.,
bazując na VI-wiecznym pisarzu Jordanesie, którego Getica jest historią Ostrogotskiej dynastii Amal, istnieje tradycja zrównywania Greuthungów z Ostrogotami. Jordanes w ogóle nie wymienia Greuthungów pod tym imieniem, ale zidentyfikował Ostrogotskich królów Italii, dynastię Amal, jako spadkobierców i potomków króla Ermanaryka., Ermanaryk został opisany przez bardziej wiarygodnego współczesnego pisarza Ammianusa Marcellinusa jako król Greuthungi, jednak sukcesja rodzinna opisana przez dwóch klasycznych autorów jest zupełnie inna, a Ammianus jest uważany za bardziej wiarygodne źródło. Jordanes podał również, że około 250 roku (za czasów cesarza Filipa arabskiego, który panował w latach 244-249) Ostrogotowie byli rządzeni przez króla zwanego Ostrogotą i albo wywodzili swoją nazwę od tego „ojca Ostrogotów”, albo też Ostrogotowie i Wizygoci otrzymali te imiona, ponieważ oznaczały Wschodnich i zachodnich gotów.,
Gotyckie najazdy w III wieku
współcześni historycy zgadzają się, że Jordanes jest niewiarygodny, zwłaszcza w odniesieniu do wydarzeń na długo przed jego czasem, ale niektórzy historycy, tacy jak Herwig wolfram, bronią równania greuthungów i Ostrogotów., Wolfram kontynuuje stanowisko Franza Altheima, że terminy Tervingi i Greuthungi były starszymi identyfikatorami geograficznymi używanymi przez obcych do opisywania Wizygotów i Ostrogotów przed przekroczeniem Dunaju, i że terminologia ta przestała być używana po około 400 roku, kiedy wielu gotów przeniosło się do Cesarstwa Rzymskiego. W przeciwieństwie do niego, terminy „Vesi” i „Ostrogothi” były używane przez same ludy, aby chwalebnie opisać siebie, a zatem pozostały w użyciu., Na poparcie tego, Wolfram twierdzi, że znaczące jest to, że pisarze rzymscy albo używali terminologii kontrastującej z Tervingami i Greuthungi, albo Vesi / Wizygoci i Ostrogotowie, i nigdy nie mieszali tych par — na przykład nigdy nie kontrastowali z Tervingami i Ostrogotami. Jak opisano powyżej, istnieją dwa przykłady tekstów rzymskich, które mieszają proponowane przez Wolframa geograficzne i chełpliwe terminologie, jak gdyby były to odrębne ludy, i są to jedyne dwie wczesne wzmianki o Ostrogotach przed Amalami., Według Wolframa listy te mylnie postrzegają te ludy jako odrębne, ale zauważa, że ani nie kontrastuje z tym, co uważa za geograficzne i chełpliwe terminy. Po pierwsze, jak wspomniano powyżej, Ostrogotowie i Greuthungi byli wymieniani razem przez poetę Klaudiusza, a po drugie, wszystkie cztery imiona były używane razem w nierzetelnej historii Augustiańskiej dla cesarza Klaudiusza Gothicus, który ma „Gruthungi, Ostrogothi, Tervingi, Vesi”., Jako drugi argument za tym kontraście geograficznym, Wolfram cytuje Zosimusa jako odnoszącego się do grupy „Scytów” na północ od Dunaju po 376, którzy byli nazywani „Greuthungi” przez barbarzyńców, argumentując, że ci „mogą być tylko” Thervingi, a to pokazuje, jak nazwa „Greuthungi” była używana tylko przez outsiderów. Jak jednak wspomniano wyżej, Greuthungi wspomniane przez Zosimusa to ci, którzy i inni historycy utożsamiają się ze zbuntowanymi Greuthungi wspomnianymi później przez Klaudiusza we Frygii w latach 399-400, którzy według Klaudiusza byli zmieszani z Ostrogotami.,
w każdym razie starsza terminologia podzielonego ludu gotyckiego zanikała stopniowo po wkroczeniu do Cesarstwa Rzymskiego. Termin „Wizygota” był wynalazkiem z VI wieku. Cassiodorus, Rzymianin w służbie Teodoryka Wielkiego, wymyślił termin Wizygotów, aby dopasować go do Ostrogotów, które uważał za odpowiednio „Goci zachodni” i „Goci wschodni”. Podział Zachodni-Wschodni był uproszczeniem i narzędziem literackim historyków VI wieku, gdzie realia polityczne były bardziej złożone., Ponadto Cassiodorus użył terminu „Gotowie”, aby odnosić się tylko do Ostrogotów, którym służył, i zarezerwował termin geograficzny” Wizygotowie ” dla Gallo-hiszpańskich gotów. Użycie to zostało jednak przyjęte przez samych Wizygotów w ich kontaktach z Cesarstwem Bizantyjskim i było używane w VII wieku.
Inne nazwy Gotówprzypisy „Germański” Autor bizantyński lub włoski określał jednego z dwóch ludów jako Valagothi, co oznacza „rzymskich gotów”., W 484 Ostrogotowie zostali zwani Valameriaci (ludzie z Valamiru), ponieważ podążali za Teodorykiem, potomkiem Valamira. Terminologia ta przetrwała na Wschodzie bizantyjskim jeszcze za panowania Atalaryka, który został nazwany του ολεμεριακου (Tou Oualemeriakou) przez Jana Malalasa.,
najazdy Hunów i amalsedit
szlaki zajęte przez najeźdźców germańskich w okresie migracji
pod koniec IV wieku powstanie Hunów zmusiło wielu Gotów i Alanów, aby do nich dołączyć, podczas gdy inni ruszyli na zachód i ostatecznie przenieśli się na terytorium Rzymskie na Bałkanach. Ostrogotowie i Greuthungi, być może ci sami ludzie, są uważani za pierwszych gotów, którzy zostali pokonani przez Hunów., Wielu Greuthungów weszło do Cesarstwa Rzymskiego w 376 roku wraz z Saphraxem i Alatheusem, a wielu z tych gotów prawdopodobnie przyłączyło się później do Alaryka, przyczyniając się do powstania Królestwa Wizygotów. Jak wspomniano powyżej, Grupa Ostrogotów i Greuthungów została prawdopodobnie zasiedlona we Frygii w 380 roku przez Rzymian. W innych zapiskach historycznych dopiero zaczyna się wymieniać Imię Ostrogotów jako gotyckiego bytu politycznego, który uformował się na Bałkanach w V wieku.,
Królestwo Ostrogotów pod wodzą Amala zaczęło łączyć się wokół przywództwa dynastii Amal, która walczyła pod wodzą Attyli, a później osiedliła się w Panonii. Drugim znaczącym składnikiem ludności Królestwa Amal byli Goci traccy. Miało to miejsce około 483/484 roku.
Ostrogotowie podążali podobną drogą na Bałkanach, jak alarscy Wizygoci rozegrali stulecie wcześniej., Nabrali rozpędu poprzez połączenie dwóch dużych bloków zmilitaryzowanych ludów bałkańskich, w tym wielu, którzy walczyli o Imperium Rzymskie, Panończyków i trackich gotów; mieli trudne relacje ze wschodnią władzą rzymską; zostali wzmocnieni przez inne grupy, w szczególności Rugii; a potem, tak jak Goci Alaryka uczynili przed nimi, przeszli ze wschodu na zachód.,
Panońscy Ostrogotowie z V wieku
Panońscy Ostrogotowie walczyli u boku Alanów i Hunów. Podobnie jak kilka innych ludów plemiennych, stali się jednym z wielu Hunów wasali walczących w Europie, jak w bitwie pod Chalons w 451 roku, gdzie Hunowie zostali pokonani przez rzymskiego generała Aetiusa, któremu towarzyszył kontyngent Alanów i Wizygotów., Relacja Jordanesa z tej bitwy z pewnością nie może być zaufana, ponieważ błędnie przypisuje dużą część zwycięstwa Gotom, kiedy to Alanowie stanowili ” kręgosłup rzymskiej obrony.”Ogólnie Rzecz Biorąc, Jordanes przedstawia Amalów jako starożytną rodzinę królewską w swojej Geticy, czyniąc ich tradycyjnie przodującymi wśród gotów na Ukrainie, zarówno przed, jak i podczas Imperium Attyli. Valamir, wuj Teodoryka Wielkiego, jest nawet przedstawiany jako najbardziej ceniony przywódca Attyli wraz z Ardarikiem z Gepidów., Współcześni historycy, tacy jak Peter Heather, uważają, że jest to przesada i wskazują, że w siłach Attyli istniały co najmniej trzy frakcje gotów.
zapisana historia Ostrogotów jako jednostki politycznej zaczyna się więc od ich niezależności od pozostałości Imperium Hunnic po śmierci Attyli Hun w 453 roku. Pod wodzą Walimira byli wśród ludów zamieszkujących w tym czasie Środkowy Dunaj, których wolność od dominacji synów Attyli potwierdziła Bitwa pod Nedao w 454 roku, dowodzona przez Gepidów., Nie jest jasne, jaką rolę odegrali goci w tej bitwie, jeśli w ogóle, a po bitwie wielu gotów weszło do rzymskiej służby wojskowej, podczas gdy tylko niektórzy zaczęli łączyć się pod przywództwem Valamira i jego dwóch braci, Widimira i Teodemira, ojca Teodoryka Wielkiego.
Ci Goci pod wodzą Amala prawdopodobnie osiedlili się najpierw w Panońskiej okolicy Balatonu i Sirmium (Sremska Mitrovica), na granicy Rzymskiego Dunaju., Ziemie, które zdobyli między Vindoboną (Wiedeń) i Sirmium (Sremska Mitrovica), nie były dobrze zagospodarowane, co sprawiło, że Ostrogotowie uzależnili Konstantynopol od dotacji. Weszli w konflikt z innymi rodowymi ludami Danubijskimi, w tym suebiańskim królestwem Hunimunda i Scirii, którzy przybyli jako część Imperium Hunnic, co doprowadziło do śmierci Walimira i ostatecznego zwycięstwa gotyckiego w bitwie pod Bolią w 469 roku, obecnie pod Teodemirem. Teodemir, ojciec Teoderyka, sprowadził tych gotów na wschodnie tereny Rzymu w 473/474., Młodszy wuj Teoderyka, Widimir, wraz z synem i niektórymi Gotami Panońskimi udał się do Italii, a jego syn ostatecznie osiadł w Galii.
Teodemir i Teoderyk przenieśli swoich gotów na Bałkany, podczas gdy w międzyczasie Goci traccy byli głównym ogniskiem gotyckiej potęgi. Przez pewien czas zajmowali część Macedonii, kontrolując część Via Egnatia pomiędzy głównymi miastami rzymskimi Durrës i Tesalonika. Teodemir zmarł w cyrylicy w 474 roku, upewniając się, że Teoderyk (przyszły „wielki”) został wyznaczony na następcę., W tym samym roku drugi Teodoryk („Strabo”) popadł w konflikt z nowym cesarzem Zenonem.
V-wieczny tracki Gothedytuj
v-wieczny tracki Gothowie, według Petera Heather, zostali zjednoczeni dopiero około 460 roku, chociaż prawdopodobnie żyli na tym obszarze od 420 roku, kiedy grupa gotów pod wpływem Hunnic już w Panonii została odłączona i osiedliła się tam. Wolfram zaproponował, że Teoderyk Strabo był Amalem, którego ojciec rozdzielił się z gałęzią Teoderyka dopiero w czasie bitwy pod Nadao.,
utworzyli oni armię lojalną wobec Aspara, Wschodniorzymskiego magistera militum („mistrza żołnierzy”) pochodzenia Alańsko-gotyckiego, który zginął w 471 roku. Śmierć Aspara spowodowała zmianę podejścia Wschodniorzymskiego do Wojsk gotyckich, z którymi był sprzymierzony. Teoderyk Strabo poprowadził bunt w 473 roku i został ogłoszony królem gotów. Jak zauważył Wolfram, ” jego wyniesienie na króla w Tracji w 473 roku jest równoznaczne z wyniesieniem Odoacera w 476 roku. Rzymska armia federacyjna starała się przeforsować swoje żądania, czyniąc generała królem”., Domagał się uznania go za „jedynego Króla gotyckiego, któremu musieli zwrócić wszystkich dezerterów, a ponadto domagał się osiedlenia swojego ludu w Tracji, a także zrzeczenia się instytucjonalnego i materialnego dziedzictwa Aspara. Potrzeba było więcej rozlewu krwi i dewastacji, zanim cesarz formalnie zgodził się na żądania i obiecał dodatkowo płacić dwa tysiące funtów złota rocznie.”W zamian jego Goci byli gotowi do walki o Rzym, z wyjątkiem kampanii przeciwko wandalom w Afryce Północnej.,
wraz ze śmiercią cesarza Leona II i sukcesją starego rywala Aspara, cesarza Zeno w 474 r., sytuacja starej partii Gotyckiej stawała się coraz trudniejsza we Wschodnim Cesarstwie, a Teodoryk Strabo stracił poparcie cesarza. Korzystał na tym młodszy Teoderyk, syn Teodemira.
Teodoryk Wielki i tracki
około 476 roku Zeno, usuwając poparcie Teoderyka Strabo, zaczął nadawać ważne honory Teoderykowi, synowi Teodemira., Został adoptowany jako „syn broni”, nazwany przyjacielem cesarza i otrzymał status patrycjusza i głównodowodzącego. Jego królestwo, oparte obecnie na Dolnym Dunaju w Moezji, zostało uznane za Królestwo federacyjne i przyznało (przynajmniej teoretycznie) roczną subwencję. Jednak gdy Zeno zmusił obie grupy Gotyckie do konfrontacji w 478 roku, Teoderyk Strabo zwrócił się do gotów pod wodzą Amala, argumentując jedność gotycką. Strabo również odwołał się do Zeno, ale Zeno złożył nowe oferty Teoderykowi Amalowi, ale te zostały odrzucone., Wojna pomiędzy Gotami i siłami cesarskimi rozpoczęła się, a dowodzeni przez Amala Goci ponownie stali się mobilni, opuszczając Mezję. Zeno zaproponował im nowe federacyjne królestwo w Dacii, na północ od Dunaju, ale zamiast tego Goci próbowali zdobyć Durrës, jednak siły Rzymskie szybko ich odparły.
w latach 479-481 to traccy Goci pod wodzą Teoderyka Strabo utrzymywali panowanie Rzymian, ale w 481 Strabo zmarł, gdy spadł z konia i został nabity na lancę., Jego syn Recitac nie był w stanie utrzymać gotyckiego poparcia i został zabity w 484 roku na rozkaz Teoderyka Amala, który zjednoczył dwie grupy Gotyckie. Zeno został zmuszony do zawarcia traktatu i Teoderyk Amal został mianowany konsulem w 484 roku. Walki pomiędzy Gotami Amalskimi a Cesarstwem Wschodniorzymskim rozpoczęły się ponownie w 487 roku.,
Królestwo Włochedytuj
Królestwo Ostrogotów Włoch
największy ze wszystkich władców Ostrogotów, przyszły Teodoryk Wielki (którego Gotyckie imię oznaczało „przywódca ludu”) z królestwa Ostrogotów (Regnum Italiae, „Królestwo Włoch”) urodził się teodemir około 454 roku, wkrótce po bitwie pod nedao. Dzieciństwo spędził w Konstantynopolu jako zakładnik dyplomatyczny, gdzie został starannie wykształcony., Wczesna część jego życia była związana z różnymi sporami, intrygami i wojnami w Cesarstwie Bizantyńskim, w których miał jako swojego rywala Teodoryka Strabo z trackich gotów, dalekiego krewnego Teodoryka Wielkiego i syna Triariusa. Ten starszy, ale mniejszy Teodoryk wydaje się być wodzem, a nie królem tej gałęzi Ostrogotów, która wcześniej osiedliła się w Cesarstwie. Teodoryk Wielki, jak się czasem wyróżnia, był czasem przyjacielem, czasem wrogiem Imperium., W tym pierwszym przypadku nosił Różne Rzymskie tytuły i urzędy, jako Patrycjusz i konsul; jednak we wszystkich przypadkach pozostał Narodowym królem Ostrogotów. Teodoryk jest również znany z uzyskania poparcia ze strony Kościoła katolickiego i przy jednej okazji pomógł nawet rozwiązać sporną papieską elekcję. Za jego panowania Teodoryk, który był Arianinem, zezwolił na wolność wyznania, czego wcześniej nie uczyniono. Starał się jednak uspokoić papieża i starał się utrzymać silny sojusz z Kościołem. Uważał papieża za autorytet nie tylko w kościele, ale także nad samym Rzymem., Jego zdolność do dobrej współpracy ze szlachtą Włoch, członkami rzymskiego senatu i Kościołem Katolickim ułatwiła mu przyjęcie jako władcy Włoch.
Teodoryk starał się ożywić rzymską kulturę i rządy, a czyniąc to, czerpał korzyści z narodu włoskiego. To właśnie w obu postaciach razem wyruszył w 488 roku, na zlecenie cesarza bizantyjskiego Zeno, aby odzyskać Italię od Odoacera. W 489 R. Rugii, germańskie plemię zamieszkujące równinę węgierską, przyłączyło się do Ostrogotów w ich inwazji na Italię pod wodzą Fryderyka., Do 493 roku Rawenna została zajęta, gdzie Teodoryk miał założyć swoją stolicę. Również w tym czasie Odoacer został zabity z własnej ręki Teodoryka. Władza Ostrogotów objęła w całości Włochy, Sycylię, Dalmację i ziemie na północy Włoch. Około 500 roku Teodoryk obchodził trzydziestą rocznicę panowania Ostrogotów. W celu zwiększenia swoich szans przeciwko Cesarstwu Rzymskiemu Ostrogotowie i Wizygoci zaczęli ponownie łączyć się w luźną konfederację ludów germańskich., Po tym, jak został zmuszony do zostania regentem Wizygockiego Królestwa Tuluzy, władza Teodoryka została praktycznie rozciągnięta na dużą część Galii i prawie cały Półwysep Iberyjski. Teodoryk zawarł sojusze z Wizygotami, Alamanami, Frankami i Burgundczykami, z których część została zrealizowana poprzez małżeństwa dyplomatyczne.
panowanie Ostrogotów znów było tak dalekosiężne i wspaniałe, jak za czasów Hermanaryka, jednak miało teraz zupełnie inny charakter., Panowanie Teodoryka nie było barbarzyńcą, lecz cywilizowaną władzą. Jego Podwójna pozycja przebiegała przez wszystko. Był od razu królem Gotów i następcą, choć bez żadnych cesarskich tytułów, zachodnich cesarzy rzymskich. Oba narody, różniące się manierami, językiem i religią, żyły obok siebie na Ziemi Italii; każdy był rządzony według własnego prawa, przez księcia, który w swoich dwóch osobnych charakterach był wspólnym władcą obu., Ze względu na jego zdolność do rozwijania stosunków między różnymi królestwami germańskimi, Bizantyńczycy zaczęli obawiać się władzy Teodoryka, co doprowadziło do sojuszu między cesarzem bizantyjskim a królem Franków, Clovisem I, Paktu mającego na celu przeciwdziałanie i ostatecznie obalenie Ostrogotów. W pewnym sensie Teodoryk mógł być zbyt przychylny zarówno Rzymianom, jak i innym gothicom, ponieważ uspokajał zarówno katolików, jak i Ariańskich chrześcijan., Historyk Herwig Wolfram sugeruje, że wysiłki Teodoryka w celu uspokojenia kultury łacińskiej i barbarzyńskiej w naturze doprowadziły do upadku dominacji Ostrogotów, a także doprowadziły do ” końca Italii jako serca późnego antyku.”Wszystkie lata tworzenia obwodu ochronnego wokół Włoch zostały rozbite przez koalicję francusko-bizantyjską. Teodoryk był w stanie tymczasowo uratować część swojego królestwa z pomocą Turyngów., Zdając sobie sprawę, że Frankowie są największym zagrożeniem dla Wizygotów, Alaryk II (który był zięciem Teodoryka) skorzystał z pomocy Burgundczyków i walczył przeciwko Frankom za namową magnatów z jego plemienia, ale ten wybór okazał się błędny i rzekomo spotkał się ze swoim końcem z ręki frankijskiego króla, Clovisa.
Po śmierci Alaryka II zginął w bitwie pod Vouillé., Ostrogotski Król Teodoryk wszedł jako opiekun jego wnuka Amalaryka i zachował dla niego cały jego Iberyjski i fragment jego panowania galijskiego. Tuluza przeszła na Franków, ale Goci zachowali Narbonne i jej dzielnicę oraz Septimanię, która była ostatnią częścią Galii posiadaną przez Gotów, zachowując przez wiele lat nazwę Gothii. Za życia Teodoryka Królestwo Wizygotów praktycznie zjednoczyło się z własnym panowaniem., Wydaje się również, że rościł sobie pewnego rodzaju protektorat nad mocarstwami germańskimi i faktycznie praktycznie go sprawował, z wyjątkiem przypadku Franków. W latach 508-511 pod dowództwem Teodoryka Ostrogotowie maszerowali na Galię, gdy Wandalski król Kartaginy i Clovis podjął wspólne wysiłki, aby osłabić swoją pozycję na Wizygotach. Po śmierci Teodoryka w 526 R. Goci wschodni i zachodni ponownie zostali podzieleni. Pod koniec VI wieku Ostrogotowie utracili swoją tożsamość polityczną i zasymilowali się z innymi plemionami germańskimi.,
obraz panowania Teodoryka jest rysowany dla nas w dokumentach państwowych sporządzonych, w jego imieniu i w imionach jego następców, przez jego Rzymskiego ministra Kasjodora. Goci wydają się być Grubi na ziemi w północnych Włoszech; na południu tworzyli niewiele więcej niż garnizony., Tymczasem frankijski król Clovis prowadził długotrwałe wojny z różnymi wrogami, konsolidując swoje rządy, tworząc zarodkowe stadia, które ostatecznie stały się średniowieczną Europą.
Wojna z Bizancjum (535-554)Edycja
Moneta Teodahada (534-536), wybita w Rzymie – nosi barbarzyńskie wąsy.
Ostrogotowie i Wizygoci nie byli w stanie skonsolidować swoich królestw pomimo ich wspólnego germańskiego pokrewieństwa., Nieliczne przypadki, w których działali razem po tym czasie, są tak rozproszone i przypadkowe, jak wcześniej. Amalaryk zdobył Królestwo Wizygotów w Iberii i Septymanii. Wnuk Teodoryka Atalaryk objął urząd Króla Ostrogotów przez następne pięć lat. Prowansja została przyłączona do dominium nowego Ostrogotskiego Króla Atalaryka i poprzez jego córkę Amalasuntę, która została mianowana regentką. Obaj nie byli w stanie rozstrzygnąć sporów między gotyckimi elitami., Teodahad, kuzyn Amalasunthy i bratanek Teodoryka przez swoją siostrę, przejął władzę i zabił ich; jednak uzurpacja doprowadziła do większego rozlewu krwi. Na szczycie tej walki Ostrogotowie stanęli przed wyzwaniami doktrynalnymi wynikającymi z ich ariańskiego chrześcijaństwa, któremu zarówno arystokracja Bizancjum, jak i papiestwo zdecydowanie sprzeciwiały się—tak bardzo, że połączyło ich to.
słabość Ostrogockiej pozycji we Włoszech ujawniła się teraz, szczególnie gdy cesarz Wschodniorzymski Justynian I uchwalił prawo wykluczające pogan—wśród nich Ariańskich chrześcijan i Żydów—z publicznego zatrudnienia., Ostrogocki Król Teodoryk zareagował prześladowaniem katolików. Niemniej jednak Justynian zawsze dążył do przywrócenia jak największej części Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego i z pewnością nie przepuścił okazji. Rozpoczęty zarówno na lądzie, jak i na morzu, Justynian rozpoczął wojnę rekonkwisty. W 535 roku zlecił Belizariuszowi atak na Ostrogotów po sukcesie jaki odniósł w Afryce Północnej przeciwko wandalom. Celem Justyniana było odzyskanie Italii i Rzymu od gotów. Belisarius szybko zdobył Sycylię, a następnie przedostał się do Włoch, gdzie w grudniu 536 roku zdobył Neapol i Rzym., Wiosną 537 roku Goci wkroczyli na Rzym z ponad 100 000 ludzi pod wodzą Witigesa i oblegli miasto, choć bezskutecznie. Pomimo przewagi liczebnej Rzymian o margines 5: 1, Goci nie mogli uwolnić Belisariusa z dawnej Zachodniej stolicy Cesarstwa. Po rekonwalescencji z wojny oblężniczej Belisarius pomaszerował na północ, zajmując w 540 roku Mediolanum (Mediolan) i stolicę Ostrogotów Rawennę.
Po ataku na Rawennę Witiges i jego ludzie zostali uwięzieni w stolicy Ostrogotów., Belizariusz okazał się bardziej zdolny do walki oblężniczej niż jego rywal Witiges był w Rzymie, a władca Ostrogotów, który miał również do czynienia z wrogami Frankijskimi, został zmuszony do poddania się, ale nie bez warunków. Belizariusz odmówił udzielenia jakichkolwiek ustępstw poza bezwarunkową kapitulacją ze względu na to, że Justynian chciał uczynić Witigesa wasalnym królem w Trans-Padańskiej Italii. Ten warunek był czymś w rodzaju impasu. Frakcja gotyckiej szlachty wskazała, że ich własny król Witiges, który właśnie przegrał, był czymś w rodzaju słabeusza i potrzebowaliby nowego., Erarik, przywódca grupy, poparł Belisariusa, a reszta królestwa zgodziła się, więc zaoferowali mu swoją koronę. Belisarius był żołnierzem, a nie mężem stanu i nadal lojalnym wobec Justyniana. Uczynił tak, jakby przyjął ofertę, pojechał do Rawenny, aby zostać koronowanym, i szybko aresztował przywódców Gotów i odzyskał całe ich królestwo-bez pół osady—dla Imperium. Obawiając się, że Belizariusz może ustanowić sobie stałe Królestwo, jeśli umocni swoje podboje, Justynian odwołał go do Konstantynopola z Witigesem na czele.,
gdy tylko Belisarius odszedł, pozostali Ostrogotowie wybrali nowego króla o imieniu Totila. Pod błyskotliwym dowództwem Totili, Goci byli w stanie do pewnego stopnia się uspokoić. Na okres blisko dziesięciu lat kontrola nad Italią stała się bitwą między siłami bizantyjskimi i Ostrogotskimi., Totila ostatecznie odzyskał całą północną Italię, a nawet wypędził Bizantyńczyków z Rzymu, dając mu tym samym możliwość przejęcia politycznej kontroli nad miastem, częściowo poprzez egzekucję rzymskiego porządku senatorskiego. Wielu z nich uciekło na wschód do Konstantynopola.
do 550 roku Justynian był w stanie zgromadzić ogromną siłę, zespół mający na celu odzyskanie jego strat i stłumienie jakiegokolwiek gotyckiego oporu. W 551 roku rzymska marynarka zniszczyła flotę Totili, a w 552 roku przeważające siły Bizantyjskie pod Narsesem wkroczyły do Italii od północy., Próbując zaskoczyć najeźdźców Bizantyjczyków, Totila zaryzykował ze swoimi siłami pod Taginaei, gdzie został zabity. Rozbici, ale jeszcze nie pokonani, Ostrogotowie stanęli ostatecznie pod kampanią pod wodzem o imieniu Teia, ale gdy zginął również w bitwie pod Nucerią, ostatecznie skapitulowali. Po poddaniu się poinformowali Narsesa, że widocznie „ręka Boża była przeciwko nim” i dlatego opuścili Włochy, udając się na północne ziemie swoich ojców. Po tej ostatecznej klęsce Imię Ostrogockie całkowicie wymarło. Naród praktycznie wyparował wraz ze śmiercią Teodoryka., Przywództwo Europy Zachodniej przeszło więc domyślnie na Franków. W konsekwencji porażka Ostrogotów i sukces Franków miały kluczowe znaczenie dla rozwoju wczesnośredniowiecznej Europy, gdyż Teodoryk uczynił z niego „swój zamiar przywrócenia wigoru Rzymskiego rządu i rzymskiej kultury”. W ten sposób utracono szansę utworzenia państwa narodowego we Włoszech poprzez zjednoczenie elementów rzymskich i germańskich, takich jak te, które powstały w Galii, Iberii i częściach Włoch pod panowaniem lombardzkim., Niepowodzenia barbarzyńskich królestw w utrzymaniu kontroli nad podbitymi regionami były częściowo wynikiem próżni przywództwa, jak te, które wynikały ze śmierci Teodoryka (również braku męskiej sukcesji) i Totili, ale dodatkowo w wyniku rozdrobnienia politycznego wśród plemion germańskich, gdy ich lojalność wahała się między ich krewnymi a ich dawnymi wrogami., Wejście franków na geopolityczną mapę Europy również ma znaczenie: gdyby Ostrogotowie osiągnęli większy sukces militarny przeciwko Bizantyjczykom na polu bitwy, łącząc siły innych plemion germańskich, mogłoby to zmienić kierunek lojalności Franków. Sukces militarny lub klęska i legitymizacja polityczna były ze sobą powiązane w barbarzyńskim społeczeństwie.
niemniej jednak, według rzymskiego historyka Prokopiusza z Cezarei, ludność Ostrogotów mogła spokojnie żyć w Italii wraz ze swoimi Rugijskimi sojusznikami pod władzą rzymską., Później dołączyli do Lombardczyków podczas ich podboju Italii.