cel: opisanie cech klinicznych dzieci, którym postawiono diagnozę wszechobecnego zaburzenia rozwojowego-nie określono inaczej (PDD-NOS) przez ekspertów klinicystów i porównanie tych cech klinicznych dzieci, którym postawiono diagnozę autyzmu i zespołu Aspergera (AS).,
metoda: porównano dwieście szesnastu dzieci z autyzmem, 33 z AS i 21 z PDD-NOS pod względem poziomu funkcjonowania (komunikacja, codzienne życie i umiejętności społeczne, IQ i wiek przyswajania języka) oraz różnych objawów autyzmu (upośledzona komunikacja i wzajemna interakcja społeczna oraz preferowanie powtarzalnych i stereotypowych czynności).
wyniki: jeśli chodzi o poziom działania, dzieci z PDD-NOS miały wyniki między wynikami dzieci z autyzmem a wynikami dzieci z AS., Natomiast grupa PDD-NOS miała mniej objawów autystycznych, zwłaszcza powtarzających się stereotypowych zachowań, niż zarówno autyzm, jak i grupy AS (chi2 = 11.06, p =.004)., Dzieci z PDD-NOS mogą być umieszczone w jednej z trzech podgrup: grupa o wysokim poziomie funkcjonowania (24%), która przypominała AS, ale miała przemijające opóźnienie językowe lub łagodne zaburzenia poznawcze; podgrupa przypominająca autyzm (24%), ale która miała późny wiek wystąpienia lub zbyt poważne opóźnienia poznawcze lub była zbyt młoda, aby potencjalnie spełnić pełne kryteria diagnostyczne autyzmu; i grupa (52%) nie spełniająca kryteriów autyzmu z powodu mniejszej liczby stereotypowych i powtarzalnych zachowań.,
wnioski: przy pewnej rewizji obecnych kryteriów diagnostycznych można odróżnić bardziej homogeniczną grupę atypową ze znacznymi zaburzeniami w komunikacji społecznej, ale mniej powtarzalnych zachowań od bardziej niespecyficznej grupy PDD-NOS. Różnicowanie to może prowadzić do większej wiarygodności diagnozy i dalszego postępu w badaniach etiologii.