konserwowane mięso i kiełbasy występują w wielu odmianach regionalnych, a czasami towarzyszą im dania ze śmietany i płaski chleb lub pszenno-ziemniaczane okłady. Szczególnie poszukiwane przysmaki obejmują fenalår, wolno utwardzaną jagnięcą nogę i morr, Zwykle wędzoną kiełbasę, choć dokładna definicja może się różnić w poszczególnych regionach.
Jagnięcina i baranina jest bardzo popularna jesienią, często używana w fårikål (gulasz z baraniny z kapustą)., Pinnekjøtt-gotowane na parze i czasami wędzone żeberka z baraniny, tradycyjnie na łożu z patyczków brzozowych, stąd nazwa, oznaczająca ” mięso z patyczków — – jest tradycyjnie podawana jako kolacja wigilijna w zachodniej części Norwegii. Osobliwością jest smalahove, solona lub solona i wędzona Głowa jagnięca.
inne dania mięsne to:
Kjøttkaker: surowe, Duże pasztety — wielkości dziecięcej pięści — z mielonej wołowiny, cebuli, soli i pieprzu—zwykle podawane z sosem espagnol (kjøttkakesaus lub Brunsaus po norwesku). Ziemniaki, duszony groch lub kapusta i marchew podawane na boku., Dżem borówkowy jest częstym przysmakiem.
Kjøttboller – klopsiki: surowa wersja Szwedzkich klopsików. Podawane z puree ziemniaczanym i sosem śmietanowym lub sosem espagnole w zależności od miejscowości.
Svinekoteletter – kotlety schabowe: po prostu duszone i podawane z ziemniakami i smażoną cebulą lub dowolnymi warzywami.
Svinestek – pieczona wieprzowina: typowy niedzielny obiad, podawany z marynowaną kapustą( słodycz Niemieckiej kapusty kiszonej), sosem, warzywami i ziemniakami.
wszystkie dobre kawałki mięsa są pieczone, jak w każdej kuchni., Dodatki różnią się w zależności od pory roku i tego, co idzie z mięsem. Pieczona noga jagnięca to Wielkanocny klasyk, pieczona wołowina nie jest zbyt powszechna, a dziczyzna jest często pieczona na świąteczne okazje.
Lapskaus
Lapskaus – gulasz: przypomina gulasz irlandzki, ale mięso mielone, kiełbaski lub jakiekolwiek mięso z wyjątkiem świeżej wieprzowiny może wejść do potrawy.
fårikål – gulasz z baraniny: narodowe danie Norwegii., Bardzo proste przygotowanie: kapusta i baranina są warstwami w dużym garnku z czarnym pieprzem, solą( i, w niektórych przepisach, mąką pszenną do zagęszczenia sosu), przykryte wodą i gotowane, aż mięso będzie bardzo delikatne. Ziemniaki na boku.
stekte pølser – smażone kiełbaski: świeże kiełbaski są smażone i podawane z warzywami, ziemniakami, groszkiem i być może sosem.
Syltelabb jest zwykle spożywany około i przed Świętami Bożego Narodzenia, robiony z gotowanego, utwardzanego solą kłusa wieprzowego., Są one tradycyjnie spożywane palcami, podawane jako przekąska, a czasami podawane z burakami, musztardą i świeżym chlebem lub z lefse lub flatbread. Historycznie syltelabb serwowane jest z tradycyjnym norweskim juleøl( angielski: Christmas Ale), piwem i alkoholem (jak aquavit). Dzieje się tak dlatego, że Syltelabb jest bardzo słonym pokarmem.,
Pinnekjøtt ze szwedzkim purée i ziemniakami
Pinnekjøtt jest daniem głównym z żeberek jagnięcych lub baraninowych, a to danie jest w dużej mierze związane z obchodami Bożego Narodzenia w zachodniej Norwegii i szybko zyskuje popularność również w innych regionach. 31% Norwegów twierdzi, że je pinnekjøtt na rodzinny obiad świąteczny. Pinnekjøtt jest często podawany z puréed swede (rutabaga) i ziemniakami, piwem i akevittem.,
Smalahove jest tradycyjnym daniem, ale naprawdę bardziej lokalnym dziwactwem, Zwykle jedzonym w okresie Świąt Bożego Narodzenia, robionym z owczej głowy. Skóra i runo głowy są podpalane, mózg usuwany, a głowa jest solona, czasami wędzona i suszona. Głowę gotuje się przez około 3 godziny i podaje z puree szwedzkim (brukwią) i ziemniakami.
Sodd to tradycyjny Norweski posiłek przypominający zupę z baraniną i klopsikami. Zazwyczaj zawierają również warzywa, takie jak ziemniaki lub marchew.
Gryterett (Alias gryte, lit., danie w sosie) to gulasze z mielonym mięsem z krowy lub jagnięciny, ryżem (czasem zastępowanym makaronem), pomidorem, łagodnymi przyprawami i niewielkimi ilościami innych warzyw, takich jak papryka, cebula, fasola czy pieczarka. Posiłek został spopularyzowany w latach 70. XX wieku przez Toro powderbag potrawy z często niedokładnymi nazwami geograficznymi (np. Meksykańskimi, amerykańskimi), ale obecnie występuje także w odmianach domowych.,
GameEdit
wysoka kuchnia jest bardzo uzależniona od gry, takiej jak łoś, renifer (ściśle mówiąc nie gra, ponieważ prawie wszystkie norweskie renifery są pół-udomowione), zając górski, kaczka, skała ptarmigan i ptactwo. Wędliny te są często polowane i sprzedawane lub przekazywane jako prezenty, ale są również dostępne w sklepach w całym kraju i zwykle są podawane podczas okazji towarzyskich., Ponieważ mięsa te mają wyraźny, mocny smak, często podawane są z bogatymi sosami doprawionymi zmiażdżonymi jagodami jałowca i kwaśno-słodkim dżemem z borówek.
OffalEdit
podroby są spożywane intensywnie, leverpostei (pasztet z wątroby) jest jednym z najczęstszych nadzień do kanapek, obok sylte (brawn) i tunge (język wołowy).
SeafoodEdit
jedynym tradycyjnym daniem nordyckim o międzynarodowej popularności jest wędzony łosoś., Obecnie jest to duży eksport i może być uważany za najważniejszy skandynawski wkład w nowoczesną kuchnię międzynarodową. Łosoś wędzony występuje tradycyjnie w wielu odmianach i jest często podawany z jajecznicą, koperkiem, kanapkami i sosem musztardowym. Innym tradycyjnym produktem z łososia jest gravlaks (dosłownie „pogrzebany łosoś”). Tradycyjnie, gravlaks był utwardzany przez 24 godziny w mieszance cukru i soli i ziół (koperek). Łosoś może być następnie zamrożony lub trzymany w chłodnym miejscu., Ponieważ grav oznacza „zakopany”, jest powszechnym nieporozumieniem, że łosoś jest zakopany w ziemi (podobnie jak rakfisk jest nadal przygotowywany). Tak było w średniowieczu, ponieważ proces fermentacji był ważny, jednak dziś tak nie jest. Gravlaks jest często sprzedawany pod bardziej przyjaznymi dla sprzedaży nazwami na całym świecie. Bardziej osobliwym norweskim daniem rybnym jest Rakfisk, który składa się ze sfermentowanego pstrąga, podobnego do szwedzkiego surströmming.
do XX wieku skorupiaki nie były w żadnym stopniu spożywane., Było to częściowo spowodowane obfitością ryb i czasem połowu skorupiaków w porównaniu z ich wartością odżywczą, a także faktem, że takie jedzenie psuje się dość szybko, nawet w północnym klimacie. Jednak krewetki, kraby i małże stały się dość popularne, zwłaszcza latem. Homar jest oczywiście popularny, ale ograniczenia dotyczące połowu (wielkości i pory roku) ograniczają spożycie. Homar stał się raczej rzadki i drogi.,
ludzie zbierają się na krabbefest, co tłumaczy się jako „Crab party” uczty, jedząc łatwo gotowane kraby z handlarza ryb lub gotując żywe kraby na dużej patelni. Zazwyczaj odbywa się to na zewnątrz, styl jest raczej rustykalny z tylko chlebem, majonezem i klinami cytryny, aby przejść z krabem. Kraby są poławiane w doniczkach zarówno przez profesjonalistów, jak i amatorów, krewetki są poławiane przez małe trawlery i sprzedawane gotowe gotowane na nabrzeżach. Popularne jest kupowanie pół kilograma krewetek i spożywanie ich na nabrzeżu, karmiąc odpady mewami. Piwo lub białe wino jest normalnym akompaniamentem.,
największy Norweski eksport żywności (w rzeczywistości główny Norweski eksport jakiegokolwiek rodzaju przez większość historii kraju) w przeszłości był stockfish (tørrfisk po norwesku). Gatunek dorsza atlantyckiego znany jako skrei ze względu na jego migracyjne zwyczaje, był źródłem bogactwa od tysiącleci, poławiany corocznie w tak zwanym Lofotfiske nazwanym od łańcucha wysp Lofotów. Stockfish jest podstawowym pokarmem na arenie międzynarodowej od wieków, zwłaszcza na Półwyspie Iberyjskim i wybrzeżu Afryki., Zarówno w epoce żagli, jak i w epoce przemysłowej, stockfish odegrał rolę w historii świata jako pożywienie dla handlu transatlantyckiego i trójkąta handlu niewolnikami.
dziś popularne są potrawy rybne, oparte na takich gatunkach jak łosoś, dorsz, śledź, sardynka i makrela. Owoce morza są używane świeże, wędzone, solone lub marynowane. Odmiany śmietankowych zup z owoców morza są powszechne wzdłuż wybrzeża.
ze względu na dostępność owoców morza, dania z owoców morza wzdłuż wybrzeża są zwykle oparte na świeżych produktach, zazwyczaj gotowane (ryby) i bardzo lekko przyprawione ziołami, pieprzem i solą., Podczas gdy Norwegowie przybrzeżni mogą uważać głowę, ikrę i wątrobę za nieodłączną część posiłku z owoców morza, większość restauracji śródlądowych nie włącza ich do posiłku. W północnej Norwegii danie zwane mølje, składające się z gotowanej ryby, ikry i wątroby, jest często uważane za „narodowe danie” regionu, a przyjaciele i rodzina spotykają się przynajmniej raz w zimie na møljekalas (luźno tłumaczone, „święto mølje”)., Tradycyjnie unika się wielu dostępnych gatunków ryb (zwłaszcza tych postrzeganych jako padlinożercy, ze względu na strach przed pośrednim zjadaniem przyjaciół lub członków rodziny, którzy zginęli na morzu) lub zarezerwowanych dla przynęt, ale najczęściej owoce morza są częścią współczesnego menu.
ze względu na przemysłową hodowlę wielorybów mięso wielorybów było powszechnie używane jako Tani substytut wołowiny na początku XX wieku. Spożycie z czasem maleje, ale nadal jest powszechnie dostępne we wszystkich częściach kraju i większość Norwegów je sporadycznie. W Norwegii nie jest uważany za kontrowersyjny.,
inne potrawy rybne to:
Rakfisk – norweskie danie rybne przyrządzane z pstrąga lub czasami Charu, solone i fermentowane przez dwa do trzech miesięcy, a nawet do roku, następnie spożywane bez dalszego gotowania. Rakfisk musi być przygotowany i przechowywany bardzo higienicznie, ze względu na ryzyko rozwoju Clostridium botulinum (które powoduje kiełbaskę), jeśli ryby zawierają pewne bakterie podczas procesu fermentacji.
dorsz Torsk: gotowany, podawany z gotowanymi ziemniakami i roztopionym masłem. Ryby mogą również towarzyszyć marchew, smażona ikra, ikra i wątroba dorsza., Przysmak, który jest dość popularny w Norwegii jest torsketunger, język dorsza.
Targ Rybny w Oslo. Ryby są ważną częścią kuchni norweskiej
Lutefisk – ryba poławiana w wodzie: nowoczesny preparat wykonany z dorsza (suszonego dorsza lub molwy) lub klippfisk (suszonego i solonego dorsza), który został przesiąknięty ługiem. Został przygotowany w ten sposób, aby zachować rybę przez dłuższy czas przed chłodzeniem. Jest dość popularny w Stanach Zjednoczonych jako dziedzictwo żywnościowe., Utrzymuje miejsce w kuchni norweskiej (zwłaszcza na wybrzeżu) jako tradycyjne jedzenie w okresie Świąt Bożego Narodzenia.
przygotowanie i akompaniament jest dla świeżego dorsza, chociaż piwo i aquavit podaje się na boku.
Stekt fisk – duszone ryby: prawie wszystkie ryby są duszone, ale z reguły większe okazy są zwykle duszone, a mniejsze duszone. Ryba filetowana, posypana mąką, solą i pieprzem i duszona na maśle. Ziemniaki podaje się na boku, a masło z patelni używane jako sos lub krem spożywczy dodaje się do masła, aby uzyskać kremowy sos.,
tłuste ryby, takie jak śledź i brisling, są traktowane tak samo. Popularne akompaniamenty to pokrojone i świeże ogórki kiszone i kwaśna śmietana.
Fiskesuppe – zupa rybna: Biała, mleczna zupa z warzywami, zazwyczaj marchewką, cebulą, ziemniakami i różnymi rodzajami ryb.
Spektesild – śledź peklowany solą, który od wieków był używany do walki z głodem, wraz z gotowanymi ziemniakami, burakami, surową cebulą, koperkiem, masłem i flatbrød.,
sursild – marynowany śledź: stosuje się różne sosy marynowane, począwszy od prostych sosów na bazie octu i cukru z pomidorami, musztardą i sosami na bazie sherry. Śledzie marynowane podawane są jako przystawka lub na chleb żytni jako bufet obiadowy. Danie to jest popularnym obiadem świąteczno-świątecznym w Norwegii.
CuringEdit
stosuje się podstawowe metody utwardzania: suszenie, solenie, wędzenie i fermentowanie. Stockfish to ryby (głównie dorsz) suszone na stojakach, mięso jest suszone, peklowanie solą jest powszechne zarówno dla mięs, jak i ryb. Fermentacja (podobnie jak sauer-kraut) jest stosowana do pstrągów., Wędzenie jest stosowane głównie na zachodnim wybrzeżu jako dodatek do suszenia i solenia, być może ze względu na wilgotny klimat.
- Spektemat (lit. cured food) to Norweski chleb płaski z jajecznicą, szynką, margaryną i sourcream; zwykle podawany wraz z rømmegrøt (Sourcream owsianka) na kolację.
sosy i marynatyedytuj
wraz z resztą Skandynawii Norwegia jest jednym z niewielu miejsc poza Azją, gdzie szeroko stosuje się słodko-kwaśne aromaty. Słodko-kwaśny smak najlepiej smakuje z rybą., Istnieje również zabieg zwany „graving”, dosłownie zakopywanie, metoda utwardzania, w której sól i cukier są używane jako środki utwardzające. Chociaż łosoś lub pstrąg są najbardziej powszechne, inne ryby i mięso również uzyskać leczenie podobne do gravlaks.
Sandefjordsmør – tradycyjny sos maślano-śmietanowy, zazwyczaj podawany z daniami rybnymi, takimi jak łosoś, przyozdobiony świeżym koperkiem i pieprzem. Sos ten został podobno po raz pierwszy wymyślony w Sandefjord, nadmorskim mieście niedaleko Oslo, w 1959 roku.,
Gravlaks – słodki i słony łosoś peklowany: filetowana strona łososia lub pstrąga, która została zamrożona przez co najmniej 24 godziny w celu zabicia pasożytów, jest utwardzana filetem i pokryta mieszanką półsoloną, półsłodką, przyprawiona czarnym pieprzem, koperkiem i akevittem, pokryta cling-wrap i utwardzana w lodówce przez trzy dni, obracana raz dziennie.
Gravet elg – Łoś słodko-słony: zabieg ten może być stosowany do wszystkich czerwonych mięs, ale najlepiej sprawdza się z dziczyzną i wołowiną., Jest to taka sama procedura jak w przypadku gravlaków, ale aquavit często zastępuje brandy, a jagody jałowca Koper.
marynowany śledź: ogórek robi się z octu, cukru, ziół i przypraw, takich jak koperek, nasiona gorczycy, czarny pieprz, cebula i tak dalej. Ogórek musi być wystarczająco kwaśny, aby zapobiec rozwojowi bakterii. Spłukany, utwardzony solą śledź dodaje się i pozostawia na co najmniej 24 godziny.,
pomidorowy marynowany śledź: ten ogórek w gęstym sosie: 4 łyżki pasty pomidorowej, 3 łyżki cukru i 3 łyżki octu miesza się i rozrzedza z około 4 łyżkami wody, aromatyzowany czarnym pieprzem i liściem laurowym. Śledź peklowany solą opłukuje się, krojąc w plastry o grubości 1 cm i dodaje surową, pokrojoną w plastry cebulę. Odstawić na co najmniej 24 godziny.