biorąc pod uwagę la CK of consensus on indications and procedures for flatfoot surgery, autorzy Ci oferują swoje spostrzeżenia na temat revisional flatfoot surgery. Oprócz omówienia kluczy diagnostycznych i pereł na temat odpowiedniego wyboru procedury, dzielą się oni swoim doświadczeniem klinicznym w rewizji zarówno nadkorektowanych i niedokorektowanych płaskostopia, jak i korygowania nieunionów.,

naukowcy pierwotnie opisali elastyczną płaskostopię lub deformację płaskostopia u dorosłych jako stopę, która jest stabilna strukturalnie i spłaszcza się przy obciążeniu.1 wcześniejsze prace Harrisa i Beatha wykazały, że elastyczna deformacja występuje 64 procent czasu w dorosłej populacji płaskostopia.1 w badaniu equinus / względne skrócenie ścięgna Achillesa miało rolę w powodowaniu bólu i niepełnosprawności u 27 procent badanej populacji.,

zazwyczaj stopa pacjenta funkcjonuje optymalnie w cyklu chodu, gdy stopa utrzymuje odpowiednią równowagę ścięgien mięśniowych w połączeniu ze statyczną strukturą stopy. Na podstawie badań elektromiograficznych Basmajian i Stecko pierwotnie postulowali zmiany optymalnego położenia i funkcji tylnego ścięgna piszczelowego jako głównych czynników deformacji płaskostopia.2

dysfunkcja tylnego ścięgna piszczelowego (PTTD) jest procesem, który zwykle trwa w kontinuum., Zapalenie pochewki ścięgna prowadzi do dalszej degeneracji ścięgna, co prowadzi do zmiany morfologii ścięgna, a następnie prowadzi do dalszej dysfunkcji. Gdy ścięgno staje się zniekształcone, ścięgno staje się słabsze. Stawy śródstopia / tylna stopa zapadają się i ostatecznie przechodzą do bardziej sztywnej, stałej deformacji płaskostopia z koślawością kostki w najbardziej zaawansowanych stadiach. Tylko około 50 procent osób zgłasza historię urazu.3 pacjenci mogą spodziewać się bólu, zmęczenia, zwyrodnienia stawów i związanych z nimi deformacji, takich jak paluch koślawy, młotki i bóle śródstopia z długotrwałą patologią.,4

obecnie nie ma powszechnie akceptowanych klinicznych lub radiograficznych definicji średniej wysokości lub normalnego zakresu wysokości łuku podłużnego. Ostatnie prace starszego autora i współpracowników były w stanie ustalić normalne wartości radiograficzne architektury pedałów, aby pomóc klinicystom w skutecznej korekcji deformacji PES planovalgus.,

cele konserwatywnego zarządzania często pociągają za sobą zmniejszenie objawów klinicznych i zapobieganie postępowi płaskostopia za pomocą niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), ORTEZY STAWU SKOKOWEGO (AFOs), inne urządzenia, takie jak Orteza University of California Berkeley Labs (ucbl) i konwencjonalne ortezy z powiązanymi tylnymi stopami/przodostopiem, jak wskazano. Jeden może leczyć ostre zapalenie pochewki ścięgna z powodzeniem wykorzystując krótki spaceru odlewu lub wyjmowany odlew buta.,5 historycznie kompleksowe ćwiczenia rozciągające gastrocnemius–soleus były pomocne we wczesnym stadium tylnego zapalenia ścięgien piszczelowych i zapobieganiu wytrącaniu się deformacji koślawego palca.6

obecnie nie ma zgody co do wskazań do zabiegu i jakie zabiegi chirurdzy powinni wykonać na podstawie wyników badań klinicznych. Istnieje wiele systemów klasyfikacji, które pomagają prowadzić klinicystę z pewnym obiektywizmem. Według Johnsona i stroma, w etapie 1 Długość ścięgna jest normalna z łagodnym zwyrodnieniem obecnym i klinicznie przyśrodkowym bólem stopy jest obecny.,7 w etapie 2, najczęstszym etapie, ścięgno staje się funkcjonalnie niekompetentne, a test podniesienia pojedynczej pięty jest pozytywny z widocznym „znakiem zbyt wielu palców”. W stadium 3 rozwija się stała deformacja tylnej stopy z możliwym zaczepem bocznego stawu podpajęczynówkowego. W końcu Myerson i Bluman spopularyzowali Etap 4 z koślawym pochyleniem kości talowej obecnym w zagłębieniu kostki.8

podstawowe spostrzeżenia na temat obrazowania diagnostycznego

radiogramy. Ważne jest, aby uzyskać odpowiednie zdjęcia radiologiczne i przeprowadzić dokładne badanie kliniczne dla pomyślnej wstępnej i revisional interwencji chirurgicznej., Kluczowe parametry radiograficzne obejmują przednio-tylny (AP) i boczny talar pierwszy kąt śródstopia (Meary ' S), AP Prostopadłościenny kąt uprowadzenia, AP i boczny kąt talocalcaneal, boczna deklinacja śródstopia, AP talonavicular odkrywanie i osiowy widok osiowej tylnej stopy dwustronne kości piszczelowej relacje. Naukowcy wykazali, że widok osiowej osi tylnej stopy (Saltzman) dobrze koreluje z klinicznym spoczynkowym położeniem piętowym (rcsp).,9

oprócz oceny deformacji PES planovalgus, można ocenić zmiany zwyrodnieniowe stawów i koalicje tarsalne, aby pomóc w podejmowaniu decyzji chirurgicznych (tj. przednia resekcja osteofitu dla deformacji kończyn i resekcja koalicyjna w porównaniu z uzyskaniem odpowiednio dalszego Zaawansowanego obrazowania). Na koniec, Zalecamy uzyskanie statycznego widoku AP całej kończyny dolnej, aby ustalić, czy występują jakiekolwiek deformacje proksymalne., Z naszego doświadczenia wynika, że jeśli kompleks stawu skokowego/podpajęczynowego (stopa tylna) jest elastyczny, to deformacja proksymalna wpłynie na architekturę pedałów. Jednak przy długotrwałej deformacji i związanej z tym sztywnej deformacji tylnej stopy, położenie pedału będzie miało wpływ na wyrównanie kolana.

obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI). Conti i współpracownicy opracowali schemat klasyfikacji łez tylnego ścięgna piszczelowego na podstawie MRI.10 klasyfikacja uwzględnia cechy strukturalne i nieprawidłowe sygnały w obrębie substancji ścięgna., W typ 1 łzy, MRI pokazuje jeden lub dwa drobne, podłużne rozszczepy w ścięgnie. Obrazy ważone T1 ujawniają jednorodny czarny sygnał w całym ścięgnie. Łzy typu 2 charakteryzują się szerszymi podłużnymi podziałami ścięgien i zwyrodnieniem śródmiąższowym z widocznymi szarymi obszarami na zdjęciach T1 w obrębie ścięgien i bulwiastych odcinków. Łzy typu 3 wyróżniają się bardziej rozproszonym obrzękiem i jednolitym zwyrodnieniem ścięgna z obecnymi bliznami. Ostatecznie całkowite zerwanie ścięgna byłoby widoczne z tą modalnością.,

ponadto nasza praktyka uznała, że bardzo przydatne jest włączenie tej metody obrazowania w diagnostyce nowo objawowych włóknistych koalicji, z lub bez wytrącania się urazu, a także lokalizowanie obszarów objawowych torbieli geograficznych podchrzęstnych, szczególnie w przypadkach uderzenia podpajęczynówkowego. Można wizualizować dalsze różnicowanie anatomiczne derangement tkanek miękkich, w tym ocenę kompleksu więzadeł sprężystych oraz patologii więzadeł bocznych. Generalnie uzyskamy MRI bez kontrastu w celu oceny nieprawidłowości układu mięśniowo-szkieletowego., Jednak ból łuku przyśrodkowego powinien również skłaniać do dokładnej oceny guzów mięśniowo-szkieletowych lub naczyniowych.

tomografia komputerowa (CT). Rola tomografii komputerowej kończyny dolnej w ocenie deformacji koślawego palca jest raczej ograniczona, z wyjątkiem identyfikacji koalicyjnej, szczegółowości korowej powstawania torbieli podchrzęstnej i uzyskania większej szczegółowości sąsiednich zmian zwyrodnieniowych stawów. W odniesieniu do operacji revision, CT był instrumentalny w ocenie awarii sprzętu i nieunion po artrodesis i osteotomii pozastawowych.,

odpowiednie perspektywy wyboru procedury

dostępne są różne procedury korygowania deformacji koślawego palca pes. Opcje obejmują plikację tkanek miękkich przyśrodkowych (w tym tylnego ścięgna piszczelowego, torebki przyśrodkowej i / lub więzadła sprężynowego), transfery ścięgien (przesunięcie tylnego ścięgna piszczelowego, przesunięcie flexor digitorum longus, transpozycja przednia piszczelowa), recesję gastrocnemius, wydłużenie ścięgna Achillesa i wydłużenie peroneus brevis., Można wykonywać te procedury w izolacji, ale są one o wiele bardziej skuteczne i zapewniają większą długowieczność, gdy łączy się je z wspomagających interwencji strukturalnych, takich jak artrodesis lub osteotomii pozastawowych. Naukowcy wykazali, że wycięcie kostne z interposition jest realną opcją, jeśli występuje koalicja kostna/fibrocartilaginous.11,12

, W przypadku łagodnych przypadków klasycznymi zaleceniami są oczyszczenie ścięgna/naprawa ścięgna z postępem na navicular i w zależności od stopnia klinicznego tłumienia, tenodese lub przeniesienie flexor digitorum longus (FDL). Pomimo udokumentowanego przerostu FDL u 27 procent pacjentów i przerostu tylnych ścięgien piszczelowych U 23 procent, często autorzy zalecają osteotomię przemieszczenia przyśrodkowego kości piętowej.,13 badań wspiera ten protokół chirurgicznego leczenia PTTD / płaskostopia nabytego u dorosłych z 97 procentami znaczącej ulgi w bólu i 92 procent całkowicie zadowolonych z procedury u 129 pacjentów przy średniej obserwacji 5,2 roku.13

uważamy, że wiele przypadków tylnego zapalenia ścięgien piszczelowych jest odmiennych i istnieje różny kompromis strukturalny w całej populacji. Dlatego należy podjąć systematyczne podejście z korekcją wpływów strukturalnych, jeśli istnieją przed korekcją/augmentacją tkanek miękkich., Często może występować wybitny os tibiale externum (accessory navicular). Jeśli jest to objawowe, możliwe byłoby usunięcie i przesunięcie tylnego ścięgna piszczelowego. Jednak chirurdzy powinni zachować ostrożność podczas wykonywania tej procedury w izolacji, ponieważ niestabilność biomechaniczna może być obecna na poziomie kompleksu stawu piętowego lub śródstopia.,

Zwykle leczenie zaawansowanej deformacji płaskostopia nabytej u dorosłych jest potrójną artrodezą (pierwotnie opisaną przez Ryersona w 1923 r.w odniesieniu do deformacji nerwowo-mięśniowej) lub podwójną artrodezą (z wyłączeniem stawu piętowo-łokciowego).14 artrodeza stawu szponowego, STJ i / lub stawu piętowo-kostnego często powoduje utratę absorpcji wstrząsów i potencjalną chorobę zwyrodnieniową stawów sąsiednich, takich jak staw skokowy i staw naviculocuneiform.,

Astion i współpracownicy byli w stanie wykazać 91-procentowe ograniczenie ścięgna tylnego I 75-procentowe ograniczenie wycieku/ruchu ścięgna piszczelowego po symulowanej artrodezie stawu szponowo-stawowego w modelu zwłok. W przeciwieństwie do STJ symulowana arthrodesis ograniczyła ruch stawu szponowo-stawowego o 74 procent z utratą 54 procent tylnego ścięgna piszczelowego.15 co ciekawe, autorzy wykazali, że koślawość stawu skokowego jest wytrącana około trzykrotnie z potrójną artrodezą w porównaniu do podwójnej artrodezy.,16

w naszej praktyce nie było rzadkością wykrywanie niestabilności bocznej kostki śródoperacyjnie wtórnej do długotrwałej deformacji koślawej kostki. Ponadto impingement subfibular po potrójnej artrodesis może wymagać osteotomii tylnej zmiany ustawienia kości piętowej. Klasycznie, pacjent przedstawi do biura narzeka na uporczywy ból kostki bocznej, który zakłada się, że procedura indeks już adresowane.,

ponadto, ważne jest, aby ocenić środek rotacji kątowania (CORA) deformacji zarówno przedoperacyjnie, jak i śródoperacyjnie w celu określenia dokładnej lokalizacji deformacji, takiej jak w przypadku nadstopia przedniego lub uszkodzenia naviculocuneiform. Można to osiągnąć, oceniając linie odniesienia narysowane zgodnie z wartościami normatywnymi radiogramu i analizując, gdzie się przecinają., Ograniczone przyśrodkowe Fuzje śródstopia przy nieprawidłowym stawie oferują niekompletną korekcję deformacji i większe prawdopodobieństwo nawrotu i wyrównawcze sąsiedniej choroby zwyrodnieniowej stawów.

OSTEOTOMIA KLINOWA Dwyera jest skutecznym zabiegiem. Przy odpowiednim planowaniu przedoperacyjnym można użyć tej procedury, aby skorygować tylną płaszczyznę czołową w pozycji spoczynkowej kości piętowej poprzez pozastawową osteotomię kości piętowej., Ponadto, w celu uzyskania 5 do 10 mm bocznego tłumaczenia bulwy piętowej w stosunku do anatomicznego bisekcji kości piszczelowej, chirurdzy często mogą połączyć tę procedurę z osteotomią przesuwu/przesunięcia tylnej kości piętowej (procedura Koutsogiannisa). W przypadkach rewizji, procedury te były przydatne w rozwiązywaniu nadmiernie SKORYGOWANEJ rekonstrukcji pes planovalgus, a także malaligned triple arthrodesis.,

w odniesieniu do niedoregulowanej płaskostopia, boczne wydłużenie kości piętowej, chociaż strukturalnie koryguje deformację płaszczyzny poprzecznej, może pomóc przywrócić funkcję kompleksu STJ poprzez jego wpływ na sąsiednie struktury tkanek miękkich.18,19 efekty te obejmują wykorzystanie stawu szponowego jako punktu podparcia, zaostrzenie powięzi podeszwowej i skuteczne skrócenie ścięgna peroneus longus.,

klinicznie, naukowcy opisali długotrwały sukces korekcji osteotomią kości piętowej Evansa i uznali ją za jedną z najbardziej „potężnych” procedur w objawowych płaskich stopach.18,19 zł 18,19 zł20,21 jednak te zmiany nie zostały jeszcze zaobserwowane klinicznie lub radiologicznie., Autorzy zgłaszali znaczną poprawę parametrów radiograficznych, w tym poprawę kąta śródstopia talo-pierwszego od 21°±9,6° do 6,3°±7,4°, kąta kości piętowej od 28,3°±9,0° do 12,3°±6,1°, kąta nachylenia kości piętowej od 13,8°±5,7° do 21,3°±7,7° i kąta piszczelowo-piętowego od 15,3°±8,2° do 2,2°±3,6°.Średni rozmiar przeszczepu wynosił 12,2±1,3 mm i pozwalał na medializację bulwy piętowej o grubości 0,8 mm.,

ponadto dyskutowano nad zastosowaniem przeszczepu autologicznego w porównaniu z przeszczepem allogenicznym, ponieważ pobranie przeszczepu autologicznego wiązało się ze znaczną zachorowalnością pooperacyjną.W wieloośrodkowym badaniu obejmującym 300 zabiegów na stopę i kostkę z 126 przeszczepami allogenicznymi, Mahan i Hillstrom nie wykazali istotnych różnic w porównaniu z przeszczepem autologicznym dla operacji stopy i kostki.24 W badaniu obserwacyjnym z udziałem 49 pacjentów (51 stóp) Grier i współpracownicy wykazali udane wskaźniki unijne wynoszące 70 procent w grupie przeszczepu autologicznego w porównaniu z 94 procentami stóp w grupie przeszczepu allogenicznego.,Należy zauważyć, że Grier i współpracownicy stosowali wspomagające wstrzyknięcie osocza bogatopłytkowego (PRP) do procedur przeszczepu allogenicznego, ponieważ mogło to wpłynąć na ich wyniki.

stosowanie fiksacji z tego typu osteotomią pozostaje pod dyskusją, a częstym następstwem tej procedury jest przesunięcie grzbietowe procesu przedniego. Dunn i współpracownicy przeanalizowali 50 procedur ze średnim przesunięciem grzbietowym wynoszącym 1,21 mm podczas sześciotygodniowej obserwacji, jednak zmniejszyło się to do średnio 0,57 mm przy średniej 30-tygodniowej obserwacji.,Ponadto, poprawa radiologiczna pozostała w odniesieniu do zmniejszonej deklinacji talaru i zwiększonej inklinacji kości piętowej. Żaden pacjent nie wymagał powrotu na salę operacyjną ani nie doświadczył powikłań pooperacyjnych.

duże rozmiary przeszczepów teoretycznie zwiększają czas inkorporacji, a tym samym zwiększają szanse na zjednoczenie lub częściowe zjednoczenie. Będziemy używać większych rozmiarów przeszczepów od 10 do 15 mm, aby całkowicie skorygować deformację kostną płaskostopia., Celem jest pionowa pięta mierzona za pomocą osiowego radiogramu piętowego, który obejmuje piszczel (widok wyrównania tylnej stopy). Rewizja nonunion przeszczepu kości piętowej jest rzadka, ale wymaga agresywnego leczenia po wykryciu nonunionu przy użyciu tomografii komputerowej. Leczenie nonunions calcaneal obejmuje łyżeczkowanie / wiercenie, powiększenie aspiracji szpiku kostnego, szczepienie kości, usunięcie i zastąpienie przeszczepu, wykorzystanie przeszczepu autologicznego i zastosowanie stabilnej wewnętrznej lub zewnętrznej fiksacji.,

godne uwagi perły z tej procedury obejmują ocenę osiowego ustawienia tylnych stóp przed wykonaniem tej interwencji i ustalenie roli pronacji śródstopia w celu zapobiegania nadmiernej korekcji., Inne perły obejmują unikanie powierzchownego nerwu strzałkowego i nerwu suralowego komunikujących gałęzie; tworzenie osteotomii w niewielkiej przedniej orientacji, aby uniknąć środkowego aspektu kości talowej; zapewnienie kompetencji powięzi podeszwowej; tworzenie trapezoidalnego przeszczepu strukturalnego z umieszczeniem na sztywnym podłożu korowym, aby zapobiec osiadaniu( grzbietowa boczna kość piętowa); wykonywanie stopniowej kontroli stopy we wszystkich płaszczyznach pod kierunkiem fluoroskopowym; i wykonywanie procedur wspomagających, gdy jest to konieczne., Ważne jest, aby sprawdzić koślawość kończyn tylnych, wargę przednią/supinację oraz obecność deformacji kończyn.

autorzy zaproponowali również procedurę kombinowaną w postaci podwójnej osteotomii kości piętowej (OSTEOTOMIA przemieszczenia tylnej kości piętowej w połączeniu z bocznym wydłużeniem kolumny) jako sposób korygowania koślawości kończyn tylnych i bocznego tłumaczenia bulwy piętowej z przywróceniem wyrównania kości piszczelowej.27,28 w ostatnim badaniu przeprowadzonym przez Basioni i współpracowników oceniono 14 pacjentów (17 stóp) z poprawą średniego wyniku AOFAS od 48,4±15,1 do 78,6±6.,7 po jednokrotnym nacięciu bocznym osteotomii podwójnej kości piętowej i przedłużeniu ścięgna Achillesa (Tal) w 6-miesięcznej obserwacji.29

w przypadku dużych deformacji płaskostopia uważamy, że konieczna może być Podwójna OSTEOTOMIA kości piętowej w celu skorygowania koślawości kończyn tylnych. Chirurdzy powinni zarezerwować to dla przypadków, w których zarówno zabieg Evansa, jak i zabieg sklejania tkanek miękkich przyśrodkowych nie mogą w pełni skorygować płaskostopia.,

po korekcji tylnej części stopy, gdy występuje resztkowa supinacja przodostopia lub varus (w przypadku operacji rewizyjnej lub wspomagającej), może być konieczne wykonanie procedury stabilizacji kolumny przyśrodkowej.30,31 stosujemy dwie różne korekty oparte na etiologii kostnej lub tkanek miękkich deformacji przodostopia. Gdy występuje deformacja kostna, można ją skorygować za pomocą zamykającej klinowej osteotomii grzbietowej lub otwierającej klinowej osteotomii grzbietowej w wierzchołku/centrum obrotu kątowania, co zazwyczaj odpowiada przyśrodkowej formie klinowej., Gdy występuje nierównowaga tkanek miękkich, można wykonać wydłużenie ścięgna peroneus brevis lub skrócenie ścięgna peroneus longus.

Podsumowując

chirurgiczna rekonstrukcja płaskostopia wymaga starannego systematycznego podejścia, w tym odpowiedniego wykorzystania zdjęć radiologicznych i korelacji z badaniem klinicznym. Chirurgia Rewizyjna powinna koncentrować się na odbudowie anatomicznej i funkcjonalnej. Nie przedstawiamy algorytmów, ale zasady, które dostarczają ostrych punktów odniesienia, aby chirurdzy mogli opracować rozsądny plan., Konieczne jest, aby rozwijać dogłębne zrozumienie każdego indywidualnego problemu pacjenta w celu dokładnego zdiagnozowania problemu. Operacja rewizji może wymagać cofnięcia tego, co już się stało, a następnie przeprowadzenia procedury korygującej (s).

Dr Wynes jest chirurgiem stopy i kostki w oddziale Ortopedii na University of Maryland Medical Center. Jest członkiem American College of Foot and Ankle Surgeons.

Dr., Lamm jest szefem chirurgii stopy i kostki w International Center for Limb length length Extension oraz dyrektorem Fellowship the Foot and Ankle Deformity Correction w Rubin Institute for Advanced Orthopedics w Sinai Hospital w Baltimore. Jest dyrektorem rotacji na Podiatry rezydentury w Harvard Medical School. Dr Lamm jest członkiem American College of Foot and Ankle Surgeons. Jest również redaktorem sekcji w Journal of foot and Ankle Surgery i zasiada w obecnej radzie doradczej Podiatrii.

1. Harris RI, Beath T. Hypermobile flat-foot with short tendo Achilles., J Bone Joint Surg. 1948; 30A:116-138.

4. Mahan KT, Flanigan KP. Patologiczne zaburzenia koślawości. McGlamry ' s Comprehensive Textbook of Foot and Ankle Surgery, 3rd edition, Lippincott, Williams and Wilkins, Philadelphia, 2001, s. 799-899.

5. Mann RA. Nabyte płaskostopie u dorosłych. Clin Orthop Relat Res. 1983; 181:46-51.

6. DiGiovanni CW, Langer P. rola izolowanego gastrocnemiusa i połączonych przykurczów Achillesa w płaskiej stopie. Klin Do Kostki Stóp. 2007;12(2):363-79.

7. Johnson KA, Strom DE. Dysfunkcja tylnego ścięgna piszczelowego. Clin Orthop Relat Res., 1989;239:196-206.

8. Bluman EM, Myerson MS. stadium IV pęknięcie tylnego ścięgna piszczelowego. Klin Do Kostki Stóp. 2007;12(2):341-62.

10. Conti s, Michelson J, Jahss M. Clinical significance of magnetic resonance imaging in preoperative planning for reconstruction of posterior tibial tendon ruptures. Kostka Stopy. 1992;13(4):208-14.

11. Danielsson LG. Koalicja Talo-calcaneal leczona resekcją. J Pediatr Ortop. 1987;7(5):513-7.

12. Gonzalez P, Kumar SJ. Koalicja kości piętowej leczona przez resekcję i wstawienie mięśnia prostownika cyfrowego brevis., J Bone Joint Surg Am. 1990;72(1):71-7.

13. Guyton GP, Jeng C, Krieger LE, Mann RA. Flexor digitorum longus transfer i przemieszczenie przyśrodkowe OSTEOTOMIA kości piętowej dla dysfunkcji tylnego ścięgna piszczelowego: średnioterminowa obserwacja kliniczna. Stopa Kostka Int. 2001;22(8):627-32.

14. Ryerson EW. Operacje arthrodesingu na stopach. J Bone Joint Surg Am. 1923;5:453–471.

16. Hyer CF, Galli MM, Scott RT, Bussewitz B, Berlet GC. Koślawość stawu skokowego po artrodezie tylnej stopy: radiograficzne i wykres porównanie przyśrodkowych podwójnych i potrójnych artrodez. J Foot Ankle Surg. 2014; 53 (1): 55-8.,

17. Lamm BM, Gesheff MG, Salton HL, Dupuis TW, Zeni F. planowanie przedoperacyjne i technika śródoperacyjna do dokładnego wyrównania osteotomii kości piętowej Dwyera. J Foot Ankle Surg. 2012; 51 (6): 743-8.

18. Phillips GE. Przegląd wydłużenia os calcis dla płaskich stóp. J Bone Joint Surg. 1983; 65B:15-18.

19. Bolt PM, Coy S, Toolan BC. Porównanie bocznego wydłużenia kolumny i przyśrodkowej translacyjnej osteotomii kości piętowej do rekonstrukcji dorosłego nabytego płaskostopia. Stopa Kostka Int. 2007;28(11):1115-23.

20., Ellis SJ, Williams BR, Garg R, Campbell G, Pavlov H, Deland JT. Częstość występowania podeszwowego bólu bocznego stopy przed i po zastosowaniu próbnych klinów metalowych w bocznym przedłużaniu kolumny. Stopa Kostka Int. 2011;32(7):665-73.

21. Oh I, Imhauser C, Choi D, Williams B, Ellis S, Deland J. wrażliwość nacisku podeszwowego i wyrównania Szponu do bocznego wydłużenia kolumny w rekonstrukcji płaskostopia. J Bone Joint Surg Am. 2013;95(12):1094-100.

22. Siddiqui na, Lamm BM. Cyfrowe planowanie korekcji deformacji stóp i kostek: OSTEOTOMIA Evansa. J Foot Kostka Surg. 2014, Epub przed wydrukiem.,

23. Pirris SM, Nottmeier EW, Kimes S, et al. Retrospektywne badanie technik przeszczepu kości grzebienia biodrowego z rekonstrukcją allogeniczną: czy pacjenci w ogóle wiedzą, który grzebień biodrowy został pobrany? J Neurochirurg Kręgosłupa. 2014; 11:1-6.

24. Mahan KT, Hillstrom HJ. Przeszczep kości w chirurgii stopy i kostki. Przegląd 300 spraw. J Am Podiatr Med Assoc. 1998;88(3):109-18.

25. Grier KM, Walling AK. Zastosowanie autoprzeszczepu trójkorowego w porównaniu do przeszczepu allogenicznego w wydłużaniu kolumny bocznej dla dorosłych nabytych deformacji płaskostopia: analiza wskaźników i powikłań w Unii. Stopa Kostka Int., 2010;31(9):760-9.

26. Dunn SP, Meyer J. Displement of the anterior process of the calcaneus after Evans calcaneal osteotomy. J Foot Ankle Surg. 2011; 50 (4): 402-6.

27. Frankel JP, Turf RM, Kuzmicki LM. Podwójna OSTEOTOMIA kości piętowej w leczeniu dysfunkcji tylnego ścięgna piszczelowego. J Foot Ankle Surg. 1995; 34 (3): 254-61.

29. Basioni Y, El-Ganainy AR, El-Hawary A. Podwójna OSTEOTOMIA kości piętowej i przezskórna tenoplastyka w celu odpowiedniego przywrócenia łuku u dorosłej elastycznej płaskiej stopy. Int Orthop. 2011;35(1):47-51.

30., Ling JS, Ross KA, Hannon CP, Egan C, Smyth NA, Hogan MV, Kennedy JG. OSTEOTOMIA KLINOWA podeszwowa przyśrodkowego kształtu klinowego w celu uzupełnienia resztkowej części przodostopia w rekonstrukcji płaskostopia. Stopa Kostka Int. 2013;34(9):1221-6.

aby uzyskać więcej informacji, patrz „aktualne koncepcje w chirurgii dla dorosłych nabyte płaskostopia” w październiku 2012 numer Podiatrii dzisiaj.