wkrótce po śmierci Meada antropologia kulturowa zaczęła tracić głos w debatach publicznych. King uważa, że powodem tego był wzrost anty relatywizmu. Zwraca uwagę, że relatywizm kulturowy jest głównym celem książki Allana Blooma „the Closing of the American Mind”, która została opublikowana w 1987 roku i pomogła zapoczątkować wojny kulturowe następnej dekady., Bloom atakował zarówno Meada, jak i Benedicta, a przekonanie, że nauczyciele, którzy głoszą relatywizm kulturowy, zamieniają amerykańskich studentów w niepatriotycznych nihilistów, od tego czasu jest powracającym tematem w retoryce politycznej.

To prawda, że Boas i Benedict mówili o „względności”, a na końcu „wzorców Kultury” Benedykt odnosi się do „współistniejących i równie ważnych wzorców życia, które ludzkość stworzyła dla siebie z surowców egzystencji.”Ale wszystko inne w książce Benedykta przeczy twierdzeniu, że wszystkie kultury są” równie ważne.,”Chodzi o to, aby ocenić, które praktyki, inne lub nasze, wydają się Produkować taki rodzaj społeczeństwa, jakiego chcemy. Lustro Antropologiczne ma cel moralny.

za pewne zamieszanie odpowiada termin „kultura”. Uważamy, że nazywanie czegoś częścią kultury grupy jest usprawiedliwieniem z osądu. Mówimy, że to tylko obiektyw, przez który ludzie w tym społeczeństwie postrzegają świat. Nie do nas należy mówienie im, co mają myśleć. Nasze drogi nie są lepsze, tylko inne. To, do czego to wszystko sprowadza się (parafrazując Montaigne ' a) to: nosimy spodnie, one nie. To byłby relatywizm.,

ale powiedzieć, że wiara lub praktyka jest kultura-względne nie jest umieścić go poza osądzaniem. Cała siła antropologii Boazjańskiej jest demonstracją, że uprzedzenia rasowe są kulturowe. Przekonanie, że niektóre rasy są lepsze, a niektóre gorsze, jest wyuczone; nie ma ono podstaw w biologii. Jest zatem przedmiotem krytyki.

Boas całe życie mówił ludziom, że nietolerancja jest zła. King mówi, że antropologia kulturowa popycha nas do poszerzenia naszego pojęcia o człowieku., Może i tak, ale nie ma to nic wspólnego z relatywizmem. Antropolodzy Kinga są krytykami. Nieustannie mówią nam, abyśmy oduczyli się jednego sposobu życia, aby nauczyć się sposobu, który jest lepszy według naszych własnych standardów.

Mead argumentował na przykład, że amerykańskie rodziny są zbyt wyspiarskie i wywierają zbyt dużą presję na dorastające dzieci. Przykład Samoa, gdzie rodziny są rozszerzone, a dzieci mogą poruszać się wśród dorosłych członków, zasugerował, że amerykańscy nastolatkowie mogą być zdrowsi i szczęśliwsi, jeśli rozluźnimy nasze wyobrażenia o tym, jak rodziny powinny funkcjonować., Nie było nic naturalnego i nieuniknionego w amerykańskich strukturach społecznych.

ale zaszły też zmiany w samej dziedzinie antropologii. Wkrótce po śmierci Meada koncepcja Kultury zaczęła być przedmiotem zainteresowania. Strzały leciały z wielu kierunków, a niektóre z krytyki ujawniły napięcia w tradycji Boazjańskiej. Mimo że koncepcja ta miała do wykonania ogromną ilość pracy, znaczenie „kultury” nigdy nie zostało ustalone. W 1952 roku dwóch antropologów, Alfred Kroeber (który był pierwszym Doktorem Boasa., student) i Clyde Kluckhohn, opublikował ” Culture :A Critical Review of Concepts and Definitions.”Wymieniają sto sześćdziesiąt cztery definicje z literatury.

jako instrument analizy termin ten jest niemożliwie szeroki. Jeśli przez „kulturę” rozumiemy coś w rodzaju soczewki, przez którą grupa ludzi nieuchronnie postrzega świat, wówczas „kultura” staje się synonimem „świadomości” i wydaje się absurdalne uogólnianie o „świadomości Navajo” lub „świadomości zachodniej.”Wszystkie różnice są stracone., Z drugiej strony, jeśli odróżniamy kulturę grupy od, powiedzmy, jej struktury społecznej, to osłabiamy moc wyjaśniającą tego terminu. Kultura staje się epifenomenalna, odzwierciedleniem leżących u podstaw stosunków społecznych.

i są kwestie etyczne, o których, jak przyznaje King, Boas i jego uczniowie byli w większości nieświadomi. Mead spędziła dziewięć miesięcy, przerwanych huraganem, NA Samoa; przeprowadziła wywiady z pięćdziesięcioma dziewczynami w trzech małych wioskach na jednej z pięciu zamieszkałych amerykańskich Wysp Samoańskich; nigdy nie wróciła., Jednak pisała takie rzeczy jak ” wysoko na naszej liście wyjaśnień musimy umieścić brak głębokiego uczucia, które Samoańczycy skonwencjonalizowali, dopóki nie będzie to samo ramy wszystkich ich postaw wobec życia.”Uważała, że rozumie nie tylko Samoańskie praktyki, ale także Samoański sposób bycia na świecie. Mówiła w imieniu Samoańczyków.

Benedict pracowała w terenie tylko z jedną z trzech grup, o których pisała w „Patterns of Culture” i nigdy nie postawiła stopy w Japonii. Lévi-Strauss po pobycie w Brazylii praktycznie nie pracował w terenie. Swoje fakty czerpał z opublikowanych książek i artykułów., Ten rodzaj etnografii zaczął wyglądać jak kryptokolonializm, Zachodni Naukowiec opowiadający własną historię „tubylców”, czasami nawet bez rozmowy z tubylcami.

pojawiło się również pytanie o to, jak głęboka jest różnica kulturowa, problem emitowany w latach dziewięćdziesiątych w sporze między dwoma antropologami, Marshall Sahlins i Gananath Obeyesekere, o to, jak interpretować śmierć Kapitana Cooka na Hawajach w 1779 roku., Czy wyspiarze, którzy zabili Cooka, byli w swojej własnej percepcyjnej akwarium, działającej z zupełnie innym zrozumieniem, jak działa świat, niż Cook i jego załoga? Czy też, pod wpływem kultury hawajskiej, czy wyspiarze zachowywali się racjonalnie i pragmatycznie, podobnie jak inni ludzie?

i była skarga, skierowana do Meada i Benedicta, ale także do Lévi-Straussa i Geertza, że podejście kulturowe jest ahistoryczne. Antropolog kulturowy zamarza sposób życia, aby przeanalizować go jako sensowny wzorzec., Ale sposoby życia są w ciągłym ruchu.

Boas był głęboko wierzący w to: interesował się czymś, co nazwał „dyfuzją”, rozprzestrzenianiem się form i praktyk w przestrzeni i czasie. Deloria również uważała, że pojęcie odzyskania życia rdzennych Amerykanów przed przybyciem Europejczyków jest urojone. Życie rdzennych Amerykanów żyło teraz, w ewoluującej mieszance prekolumbijskich zwyczajów i XX-wiecznych amerykańskich sposobów życia.

ale Benedict szukał wzorców., W „Chryzantemie i mieczu”, napisała, ” zacząłem od założenia, że najbardziej odizolowane fragmenty zachowania mają pewien systemowy związek ze sobą.”I z tego założenia zobowiązuje się wyjaśnić” co czyni Japonię narodem Japończyków.”Japoński-Ness jest skałą, obmytą falami historii.

a co zyskasz z zamiany „różnicy rasowej” na „różnicę kulturową”? Jak zauważył południowoafrykański antropolog Adam Kuper, różnice kulturowe między czarnymi i białymi zostały wykorzystane do usprawiedliwienia apartheidu., Uczynienie różnic kulturowych pozwala ludziom powiedzieć: „nie jestem rasistą—chcę tylko zachować nasze odpowiednie sposoby życia. Nie chcę być zastępowany.”

ale cała ta krytyka przesłanek boazjańskiej antropologii kulturowej (i były inne) miała mniejszy wpływ niż bezpośredni atak antropologa Dereka Freemana, Nowozelandczyka, na „Coming of Age in Samoa.”Kontrowersyjne odkrycie Meada w tej pracy polegało na tym, że Samoańscy nastolatkowie angażują się w pełne stosunki seksualne przed ślubem, z wieloma partnerami, w dużej mierze bez wstydu, winy, a nawet zazdrości., Podała to jako jeden z powodów, dla których Samoańscy nastolatkowie nie wykazywali gniewu i buntu, jakie robili Amerykańscy nastolatkowie. Chodzi o to, że dojrzewanie jest kulturowo zdeterminowanym etapem życia, a nie biologicznie zdeterminowanym.,po śmierci Mead ' a, „Margaret Mead and Samoa: the Making and Unmaking of an Anthropological Myth” (1983) I „The Fateful Hoaxing of Margaret Mead” (1998), Freeman twierdziła, że Mead została oszukana przez jej rodzimych informatorów i że Samoańczycy nie byli w stanie zrozumieć, że Mead była w stanie życie seksualne było znacznie bardziej napięte niż ona je reprezentowała. Książki Freemana wywołały falę przemyśleń.,

King przekazuje całą kontrowersję na koniec, tak jak później kwestionuje wiarygodność ustaleń Boasa w jego badaniu cielesnych form dzieci imigrantów z 1911 roku. Robi to, ponieważ późniejsze badania sugerują, że oskarżyciele byli w błędzie, a Mead i Boas byli zasadniczo poprawni. Dlatego też nie dostrzega znaczenia tych epizodów. Atakowano bowiem całe kulturowe ujęcie ludzkich zachowań, a spory były swoistym zwrotem w stronę biologii.