Etyka niemożliwa: odpowiedź na ofiarę Izaaka

Aaron Hollander ’07

w strachu i strachu drżący Søren Kierkegaard opowiada o swojej życiowej fascynacji opisem Abrahama i Izaaka w Księdze Rodzaju 22:1-19., Historia ta stała się częścią europejskiego (a więc i amerykańskiego) intelektualnego języka i, jak to jest najczęściej powtarzane, stała się nieco prosta i uproszczona w swoim przesłaniu: Bóg testuje wiarę Abrahama, nakazując mu, aby poprowadził swojego pierworodnego syna Izaaka na górę Mt. Morii i ofiarować go; Abraham ma absolutną wiarę w Boga i tak postępuje zgodnie z nakazem, do tego stopnia, że wyciąga swój nóż i kładzie go do gardła Izaaka. W tym momencie Bóg widzi, że wiara i posłuszeństwo Abrahama są kompletne i posyła anioła, aby zatrzymał ofiarę., Abraham i Izaak wracają do domu, a chłopiec ostatecznie staje się patriarchą swojego ludu. Epizod jest najczęściej konceptualizowany jako kwestia wiary w wolę Bożą kontra nieufności w Woli Bożej i jako taki stanowi złoty pokarm dla standardowego kazania w kościele lub lekcji w Szkole Niedzielnej (w kontekście chrześcijańskim Kierkegaarda)., jednak ofiara Izaaka wstrząsnęła i zaniepokoiła Kierkegaarda; zobaczył, że trzewna, brutalna natura gehenny, jakiej doświadczyli zarówno ojciec, jak i syn, została „oczyszczona” przez wspólnotę religijną, która bagatelizowała, przynajmniej publicznie, elementy historii, takie jak trzy bolesne dni, które upłynęły Abrahamowi i Izaakowi.aby dotrzeć do MT. Moriah, jazda w ciszy i nieopisany ból., Kierkegaard uważał, że aby odpowiednio odnieść się do znaczenia tej biblijnej historii, musimy uznać jej horror, niewytłumaczalność bólu, surową przemoc, jaką czyni ona wobec samego człowieka. Musimy, w pewnym sensie, zobaczyć historię poza stroną, tak jakby rozgrywała się przed nami w czasie rzeczywistym z pełnym ciężarem i sensorycznym wpływem każdej chwili gehenny., Nie oznacza to wcale, że musimy czytać Pismo Święte dosłownie i historycznie, aby je docenić; musimy jednak stawić czoło wydarzeniu, jakie miało miejsce między Abrahamem a Izaakiem, niejako „twarzą w twarz”; zubaża to głębokie i przerażające implikacje tego centralnego epizodu biblijnego, aby traktować je jako jałową przypowieść o próbie wiary, która przeszła i opuściła. Kierkegaard prosi nas, abyśmy spojrzeli w oczy Abrahamowi i Izaakowi na górze.Moriah, na co ten dokument jest odpowiedzią., Widoczny podział między odpowiedzialnością etyczną (ojca na syna) a religijnym obowiązkiem (stworzenia na Stwórcę) ma zasadnicze znaczenie dla wiary Abrahamowej. Być może nigdy nie znajdziemy się w sytuacji tak niemożliwego wyboru i być może nigdy nie mamy naśladować Abrahama – ale jak możemy mu odpowiedzieć?

pierwsze pytanie, jakie możemy zadać podczas przesłuchania odcinka brzmi: dlaczego Abraham jest gotów poświęcić Izaaka Panu?, Co to absolutne posłuszeństwo i wiara w plan Boży oferują mu lub jego pozycji jako patriarchy Izraela? Chociaż wielu jego dekonstruktywistycznych kolegów podjęło wezwanie Kierkegaarda do pozbycia się biblijnych centerpieces, takich jak ten, z ich historycznego przywileju, Jacques Derrida w szczególności był zafascynowany pytaniem o Abrahama i niemożliwością konsekwentnej, satysfakcjonującej etyki. Odmawiając przyjęcia tradycji jako prawdy, Kierkegaard i Derrida byli w stanie zadać prowokacyjne pytania, takie jak ” Czym jest dobra wiara?,”- pytania, które, jeśli zdecydujemy się przyjąć historię Abrahama jako historyczną, musimy być pewni, że on sam zadał. Innym sposobem ujęcia tego jest, zamiast kwestionować motywację takiego czynu, zapytanie raczej o jego następstwa. Co udało się związać Izaaka?, Kierkegaard podpowiada, kiedy „pochwala” wiarę Abrahama z niekonwencjonalnej perspektywy: gdyby Abraham choć na chwilę zwątpił w Boga,

wołałby do Boga: „nie odrzucaj tej ofiary; nie jest to najlepsze, co mam, wiem o tym bardzo dobrze, bo to, co Stary człowiek porównuje do Boga, to nie jest to, co najlepsze.za dziecko obietnicy, ale to najlepsze, co mogę ci dać. Niech Izaak nigdy się o tym nie dowie, aby mógł pocieszyć się w młodości.”Wbiłby nóż we własną pierś., Byłby podziwiany na świecie, a jego imię nigdy nie zostanie zapomniane; ale to jedno być podziwianym, a drugie stać się gwiazdą przewodnią, która ratuje udręczonych.

Tak więc Abraham, poprzez ten niemożliwy akt ufności w niewidzialny plan Boga przeciwko rozumowi i etyce, stał się” gwiazdą przewodnią ” dla tych, którzy podążają za nim. W ciemnych chwilach być może przypomną sobie Abrahama wyciągającego swój nóż z ostatnią siłą własnej woli, zanim całkowicie zrezygnuje z Bożej woli., Dla takich zrozpaczonych jednostek, zgodnie z konwencjonalną interpretacją, przykład Abrahama, który ufał Pańskiej Opatrzności nawet kosztem własnego człowieczeństwa, powinien wzmocnić i ukoić zrozumienie, że nawet najgorsze próby wiary są dane ostatecznie przez Boga. Ludzie mogą znieść nawet najbardziej wstrząsający horror, gdy za przykład bierze się mękę Abrahama.,

Kierkegaard przekonuje jednak, że nie powinniśmy być zadowoleni z takiej interpretacji i zadaje pytanie o piękną dekonstrukcyjną formę: czy chcemy Abrahama jako gwiazdy przewodniej? Kierkegaard podaje hipotetyczną relację o człowieku, który słysząc w kościele chwałę Abrahama, który „dał wszystko, co miał” Panu, mógł wrócić do domu i chcieć zrobić to samo, poświęcając swego syna Bogu., W takich okolicznościach, ten sam kaznodzieja, który wychwalał cnoty Abrahama, byłby zmuszony użyć całej siły swej istoty, aby zapobiec temu człowiekowi, aby zamordował swoje dziecko w szalonym religijnym zapale. Bez względu na motywację, wynik czy wymóg wiary, który pozwala Abrahamowi całkowicie poświęcić się zabiciu Izaaka, jego czyn jest etycznym zerwaniem. Relacja Abrahama do Boga może być nienaruszona, choć zakłócona, podobnie jak relacja Izaaka do Boga – ale relacja między Abrahamem a Izaakiem musi być na zawsze zniszczona. Etyczna współpraca ojca i syna zostaje rozwiązana na Mt.,Moriah; według Derridy jest to prawdziwa natura ofiary Abrahama – ofiary etyki wobec obowiązku.

Jakie jest znaczenie tej ofiary dla nas w odpowiedzi na biblijną historię? Prawdą jest, że Abraham rani samego siebie związaniem Izaaka bardziej niż kiedykolwiek mógł zranić Izaaka, czyniąc w ten sposób ofiarę głównie swoją; ponadto jego zaufanie do Bożej Opatrzności nie było bezpodstawne (bo Izaak jest oszczędzony przez wolę Bożą), tak religijnie może być usprawiedliwiony., Etycznie jednak jest mordercą; Kierkegaard i Derrida zostają rozwiązani, a surowość takiego twierdzenia przyczynia się do dekonstrukcji i reanimacji tej historii. Abraham czyni siebie mordercą dla Boga, ani symbolicznie, ani bez jego zgody: ostrze jest wyciągnięte, zobowiązanie uczynione. Aby nadać tej historii pełną wagę, możemy sobie wyobrazić, że anioł zamienia Izaaka na barana podczas samego wyciągania noża przez gardło., Kierkegaard odpowiada na pytanie o konieczność etyczną i obowiązek religijny, uprzywilejowując etyczne podstawy ludzkiego życia i interakcji, z zaangażowaniem religijnym uwarunkowanym moralnym uzasadnieniem: „jeśli wiara nie może uczynić świętym czynem, aby chcieć zamordować jego syna, niech ten sam sąd zostanie wydany na Abrahama, jak na wszystkich innych.”A jeśli nie chcemy wydać tego wyroku na Abrahama, to zasadnicze pytanie brzmi: co odróżnia go od nas, że jego kodeks etyczny różni się od naszego?, Czy etyka powinna odnosić się do statusu religijnego i hierarchii, czy też do skrajności przywiązania do Boga?

według Derridy, Wiązanie Izaaka wskazuje na „absolutną dysymetrię” w etycznym związku Abrahama i Boga. Ma to sugerować, że Abraham, człowiek, jest pociągnięty do odpowiedzialności wobec niepoznawalnej, ale właściwej z definicji woli Boga; odpowiedzialne postępowanie wobec Boga wymaga w tym przypadku zdrady etyki horyzontalnej, która rządzi jego relacjami z innymi., Tymczasem Bóg nie jest zobowiązany wobec Abrahama-prawdopodobnie nie jest to opcja dla Abrahama, aby „wymagać” od Boga uznania zaangażowania Abrahama wobec swojej rodziny i odrzucenia ofiary (lub nawet zastąpienia siebie). Ta asymetryczna odpowiedzialność Abrahama i Boga względem siebie opiera się na asymetrii „spojrzenia” między nimi; plan Boży jest, jak wspomniano powyżej (i ćwiczony ad infinitum w Ustawieniach kościelnych), nieprzenikniony przez ludzki umysł., Abraham nie może zrozumieć, dlaczego Bóg wymaga od niego tej ofiary, a więc nie jest w stanie przeciwstawić się temu przez jego ograniczony, samowystarczalny instynkt etyczny. Z drugiej strony Bóg wpatruje się w duszę Abrahama, gdzie nawet ten ostatni nie może zobaczyć samego siebie: Derrida pisze, że jest to spojrzenie ” które widzi mnie bez mojego patrzenia na mnie. Zna mój sekret, nawet jeśli ja go nie widzę.,”W związku z tym, wymagania Boga biorą pod uwagę i rzekomo (w założeniu Boga, który jest „dobry”) są w ostatecznej służbie całej istoty Abrahama; w tym przypadku, wymóg jest poświęcenie nie tylko Jego Umiłowanego, pierworodnego syna, nie tylko strukturalnej integralności jego Kodeksu Etycznego, ale sama legitymacja jego relacji z jego domu i jego rodziny, jak również. A my wciąż nie odpowiedzieliśmy na pytanie, które leży w sercu eseju Kierkegaarda i mojego: dlaczego?,

aby podjąć nowe podejście do kwestii anty-etycznego obowiązku Abrahama, który wydaje się jednak uzasadniać jego patriarchat wszystkich narodów semickich, porównajmy go z postacią o takim samym znaczeniu jak jego tradycja: Vessantara, Ostatnie wcielenie Buddy przed życiem, w którym osiąga oświecenie., Ogromne ofiary vessantary-najpierw jego słoń, potem reszta jego majątku, potem jego dom i pokrewieństwo, potem jego koń i rydwan, potem jego dzieci i wreszcie jego żona-są czynami nie przywiązania, które umożliwiają jego narodziny jako Zbawiciela ludzkości. Mówi o swoich czynach: „nie zastanawiałem się dwa razy nad porzuceniem Jali, mojej córki Kanhajiny i mojej oddanej żony Maddi; wszystko to było robione dla oświecenia.”Vessantara raduje się z jego ofiar, czyniąc je w oczekiwaniu na zasługi, umożliwiając mu wyprowadzenie ludzkości z niewoli samsary., Chociaż ofiara Abrahama jest diametralnym przeciwieństwem radości, czy może być tak, że pogwałcenie życia jego i jego rodziny jest konieczne, w wielkim schemacie, ze względu na rolę, jaką mają odegrać w historii Izraela? Kiedy cel uświęca środki takie jak ten – kiedy Ucieczka z samsary dla ludzkości jest nagrodą? Czy Abraham musi posmakować tej głębokiej pokory i kwaskowatości życia, aby w jakiś sposób wypełnić patriarchat swego ludu? Kierkegaard pyta nas, nie znając odpowiedzi bardziej niż Abraham: „Co to znaczy być wybranym przez Boga?,”

inną możliwością, która wydaje mi się być w jakiś sposób bardziej prawdopodobna, mniej wstrząsająca intelektualnie niż koncepcja Boga sprowadzająca tę mękę, aby wzmocnić Abrahama, jest możliwość, że absolutna wiara potrzebna dla przyszłości Izraela, która jest testowana w tym epizodzie, nie należy do Abrahama, ale do Izaaka., Kierkegaard powtarza tę historię kilka razy, każdy subtelnie różni się strukturą, szczegółami i implikacją; w pierwszym opowiadaniu widzimy głębsze znaczenie tej próby:

Abraham odwrócił się na chwilę, ale kiedy Izaak zobaczył twarz Abrahama, zmieniło się to: jego spojrzenie było dzikie, jego wzrok był pusty.cała istota była czystym przerażeniem. Chwycił Izaaka za klatkę piersiową, rzucił go na ziemię i powiedział: „głupi chłopcze, myślisz, że jestem twoim ojcem? Jestem bałwochwalcą. Myślisz, że to rozkaz Boga? Nie, to jest moje pragnienie.,”Wtedy Izaak drżał i wołał w swoim cierpieniu:” Boże nieba, zmiłuj się nade mną, Boże Abrahama, zmiłuj się nade mną; jeśli nie mam ojca na ziemi, to Ty będziesz moim ojcem!”Ale Abraham powiedział cicho do siebie:” Panie Boże w niebie, dziękuję ci; lepiej jest, że wierzy mi Potwór niż, że powinien stracić wiarę w ciebie.,

oto najgłębsza, najbardziej poruszająca ofiara Abrahama, która dostarcza interpretacji epizodu, który może zbliżyć się do usprawiedliwienia; chociaż konkretne słowa nie znajdują się w opisie z Księgi Rodzaju, nadal możemy zaproponować, że wyciągając ostrze w tym kluczowym momencie Abraham składa w ofierze swoje własne ojcostwo Izaaka, a w tej odprawie Izaak zwraca się do Boga ze swoim ojcem.całe ja, jego wiara nienaruszona., I taka wiara nie jest nieuzasadniona: Bóg rzeczywiście oszczędza Izaaka i chociaż Abraham jest skazany-zarówno etycznie, jak i względnie-Izaak będzie miał wiarę, której potrzebuje, aby poprowadzić Izrael do przodu. Izaak jest duchowym bohaterem za wiarę w najciemniejszym momencie, A Abraham może być duchowym bohaterem za wyjście poza wezwanie Bożego zobowiązania i porzucenie ostatniego, Błogosławionego połączenia, jakie ma ze swoim synem, poświęcając rzeczywiście „swoje najlepsze” woli Bożej i przyszłości swego ludu.

, Podobnie jak Vessantara, Abraham składa (lub angażuje się w składanie aż do ostatniej chwili) ofiarę z ciała, które nie należy do niego; żaden patriarcha nie ma etycznego obowiązku wobec swoich dóbr, jak wskazuje Kierkegaard, ale każdy z nich czyni ze swoimi dziećmi – „najwyższe i Najświętsze” z obowiązków etycznych. Bez względu na wynik, jakkolwiek usprawiedliwiamy lub wyjaśniamy zerwanie etyki „wspanialszym schematem”, zarówno Vessantara, jak i Abraham zdradzają poszczególnych innych., Nigdy też nie można całkowicie pozbyć się przemocy, jaką czyni on przeciwko Najświętszemu Związkowi etycznemu w swoim życiu, a fakt ten wystarczy, aby domagać się, abyśmy my, podążający za duchową tradycją, do której przyczynia się Abraham, nie trzymali się tych samych standardów wiary i obowiązku. Jego nie są dla nas śladami. A niepokojący przykład współczesnego człowieka Kierkegaarda, który chce powtórzyć ofiarę Abrahama, musi dać nam poważną przerwę., Jeśli naszą pierwszą odpowiedzią na takiego człowieka byłoby albo przekonanie, że jest szaleńcem lub przestępcą, albo, co bardziej prawdopodobne, że został tragicznie oszukany w fałszywej wyobraźni Bożego powołania, co powstrzymuje nas od pytania tego samego o Abrahama? Co by było, gdyby Abraham źle zrozumiał wolę Bożą-co mogłoby zostać utracone w tłumaczeniu między boską mową a ludzkim zrozumieniem? Co wtedy o nim pomyślimy?

Caputo, John D. modlitwy i łzy Jacques Derrida., IndianaUniversity Press, 1997.

Derrida, Jacques. Dar śmierci, trans. D. Wills. ChicagoUniversity Press, 1995.

Strach i drżenie, trans. H. V. Hong i E. H. Hong. PrincetonUniversity Press, 1983.