Czas zarządzania: kto ma małpę?

Dlaczego menedżerom zazwyczaj kończy się czas, podczas gdy podwładnym zazwyczaj kończy się praca?, Tutaj zbadamy znaczenie czasu zarządzania, ponieważ odnosi się on do interakcji między menedżerami i ich szefami, ich rówieśnikami i podwładnymi.

w szczególności mamy do czynienia z trzema rodzajami czasu zarządzania:

Boss-narzucony czas—używany do wykonywania czynności, których szef wymaga i których menedżer nie może lekceważyć bez bezpośredniej i szybkiej kary.

czas narzucony przez System-używany do przyjmowania próśb od rówieśników o aktywne wsparcie. Zaniedbanie tych wniosków będzie również skutkować karami, choć nie zawsze tak bezpośrednimi lub szybkimi.,

czas narzucony sobie-używany do robienia tych rzeczy, na które kierownik się zgadza lub na które się zgadza. Pewna część tego rodzaju czasu zostanie jednak zajęta przez podwładnych i nazywana jest czasem podporządkowanym. Pozostała część będzie własnością menedżera i nazywa się czasem uznaniowym. Samo narzucony czas nie podlega karze, ponieważ ani szef, ani system nie mogą dyscyplinować menedżera za to, że nie zrobił tego, czego nie wiedział, że zamierzał zrobić w pierwszej kolejności.

aby sprostać tym wymaganiom, menedżerowie muszą kontrolować czas i treść tego, co robią., Ponieważ to, co narzucają im szefowie i system, podlega karze, menedżerowie nie mogą manipulować tymi wymaganiami. Stąd ich narzucony sobie czas staje się ich głównym obszarem zainteresowania.

menedżerowie powinni starać się zwiększyć dyskrecjonalny Składnik własnego narzuconego czasu, minimalizując lub usuwając podległy Składnik. Następnie użyją dodanego przyrostu, aby uzyskać lepszą kontrolę nad działaniami narzuconymi przez szefa i system. Większość menedżerów spędza dużo więcej czasu na rozwiązywaniu problemów podwładnych, niż zdają sobie z tego sprawę., Dlatego użyjemy metafory „małpa na plecach”, aby zbadać, jak powstaje czas podporządkowany i co przełożony może z tym zrobić.

gdzie jest małpa?

wyobraźmy sobie, że menedżer idzie korytarzem i zauważa, że idzie w jego stronę Jeden ze swoich podwładnych, Jones. Kiedy obaj się spotykają, Jones wita menedżera: „Dzień dobry. Przy okazji, mamy problem. Widzisz … „Jak kontynuuje Jones, menedżer rozpoznaje w tym problemie dwie cechy wspólne dla wszystkich problemów, na które jego podwładni bezinteresownie zwracają jego uwagę., Mianowicie, menedżer wie (a) wystarczająco dużo, aby zaangażować się, ale (b) nie na tyle, aby podjąć decyzję na miejscu oczekiwaną od niego. W końcu kierownik mówi: „cieszę się, że o tym wspomniałeś. Spieszę się. W międzyczasie, daj mi to przemyśleć, a dam ci znać.”Potem on i Jones part company.

przeanalizujmy to, co się właśnie stało. Zanim się spotkali, na czyich plecach była „małpa”? Po rozstaniu, na czyich plecach to było? Kierownika., Podwładny – czas narzucony zaczyna się w momencie, gdy małpa pomyślnie przeskoczy z tyłu podwładnego na plecy swojego przełożonego i nie kończy się, dopóki małpa nie zostanie zwrócona właściwemu właścicielowi w celu opieki i karmienia. Przyjmując małpę, kierownik dobrowolnie przyjął stanowisko podporządkowane swojemu podwładnemu. Oznacza to, że pozwolił Jonesowi uczynić go swoim podwładnym, robiąc dwie rzeczy, których podwładny zwykle oczekuje od szefa—menedżer przyjął odpowiedzialność od podwładnego, a menedżer obiecał jej raport z postępów.,

podwładna, aby upewnić się, że menedżer nie przegapi tego punktu, później wsadzi głowę do biura kierownika i radośnie zapyta: „Jak idzie?”(To się nazywa Nadzór.)

lub wyobraźmy sobie, że kończąc konferencję z Johnsonem, innym podwładnym, pożegnalne słowa menedżera brzmią: „dobrze. Wyślij mi notatkę.”

przeanalizujmy to. Małpa jest teraz na plecach podwładnego, ponieważ następny ruch jest jego, ale jest gotowy do skoku. Uważaj na małpę., Johnson posłusznie pisze żądaną notatkę i wrzuca ją do swojego koszyka. Wkrótce potem menedżer wyciąga go ze swojego koszyka i czyta. Czyj teraz ruch? Jeśli nie zrobi tego szybko, dostanie notatkę od podwładnego. (Jest to inna forma nadzoru.) Im dłużej menedżer opóźnia się, tym bardziej sfrustrowany stanie się podwładny (będzie kręcił kołami) i tym bardziej będzie czuł się winny (jego zaległości w narzuconym podwładnym czasie będą narastać).,

lub Załóżmy jeszcze raz, że na spotkaniu z trzecim podwładnym, Smithem, menedżer zgadza się zapewnić wszelkie niezbędne wsparcie dla propozycji public relations, o którą właśnie poprosił Smitha. Pożegnalne słowa kierownika do niej brzmią: „daj mi znać, jak mogę pomóc.”

teraz przeanalizujmy to. Ponownie małpa jest początkowo na plecach podwładnego. Ale na jak długo? Smith zdaje sobie sprawę, że nie może dać menedżerowi „znać”, dopóki jej propozycja nie uzyska aprobaty menedżera., Z doświadczenia zdaje sobie również sprawę, że jej propozycja prawdopodobnie będzie siedziała w teczce menedżera przez kilka tygodni, zanim w końcu do niej dotrze. Kto naprawdę ma małpę? Kto będzie kogo sprawdzał? Kręcenie kół i wąskie gardło znów są na dobrej drodze.

czwarty podwładny, Reed, został właśnie przeniesiony z innej części firmy, aby mógł uruchomić i ostatecznie zarządzać nowo utworzonym przedsięwzięciem biznesowym., Kierownik powiedział, że powinni się wkrótce spotkać, aby opracować zestaw celów dla nowej pracy, dodając: „przygotuję wstępny projekt do dyskusji z Tobą.”

przeanalizujmy też tę Podwładny ma nową pracę (przez formalne zadanie) i pełną odpowiedzialność( przez formalne delegowanie), ale kierownik ma następny ruch. Dopóki tego nie zrobi, będzie miał małpę, a podwładny zostanie unieruchomiony.

Dlaczego to wszystko się dzieje?, Ponieważ w każdym przypadku kierownik i podwładny zakładają na początku, dowcipnie lub nieświadomie, że rozpatrywana sprawa jest wspólnym problemem. Małpa w każdym przypadku rozpoczyna swoją karierę okrakiem obu plecach. Wszystko, co musi zrobić, to przesunąć złą nogę i … presto!- podwładny zręcznie znika. Zarządca zostaje więc z kolejnym nabytkiem dla swojej menażerii. Oczywiście małpy można trenować, aby nie poruszały niewłaściwą nogą. Ale łatwiej jest im zapobiegać w pierwszej kolejności.

kto Dla kogo pracuje?,

Załóżmy, że ci sami czterej podwładni są tak troskliwi i troskliwi o czas swojego przełożonego, że zadają sobie trud, aby nie więcej niż trzy małpy mogły przeskoczyć z każdego z ich pleców do jego w ciągu jednego dnia. W ciągu 5-dniowego tygodnia kierownik zgarnie 60 krzyczących małp—o wiele za dużo, by zrobić coś z nimi indywidualnie. Spędza więc czas na żonglowaniu swoimi „priorytetami”.,”

późnym piątkowym popołudniem kierownik jest w swoim biurze z zamkniętymi drzwiami dla prywatności, aby mógł kontemplować sytuację, podczas gdy jego podwładni czekają na zewnątrz, aby uzyskać ostatnią szansę przed weekendem, aby przypomnieć mu, że będzie musiał ” łowić lub ciąć przynętę.”Wyobraź sobie, co mówią sobie o menedżerze, gdy czekają:” co za wąskie gardło. Nie może się zdecydować. Jak ktoś się tak wysoko postawił w naszej firmie, nie będąc w stanie podjąć decyzji, której nigdy się nie dowiemy.,”

co najgorsze, powodem, dla którego menedżer nie może wykonać żadnego z tych” kolejnych ruchów ” jest to, że jego czas jest prawie całkowicie pochłonięty przez spełnienie własnych narzuconych przez szefa i narzuconych przez system wymagań. Aby kontrolować te zadania, potrzebuje czasu uznaniowego, który z kolei jest mu odmawiany, gdy jest zajęty tymi wszystkimi małpami. Kierownik wpada w błędne koło. Ale czas to strata czasu(niedopowiedzenie). Kierownik dzwoni do Sekretarki przez interkom i instruuje ją, aby powiedziała podwładnym, że nie będzie mógł ich zobaczyć do poniedziałku rano., O 19: 00 jedzie do domu, z zdecydowaną determinacją wraca jutro do biura, aby nadrobić zaległości w weekend. Następnego dnia wraca jasno i wcześnie, aby zobaczyć, na najbliższym zielonym polu golfowym naprzeciwko okna swojego biura, czworokąt. Zgadnij kto?

To wystarczy. Teraz wie, kto naprawdę dla kogo pracuje. Co więcej, teraz widzi, że jeśli faktycznie osiągnie w ten weekend to, co przyszedł osiągnąć, morale jego podwładnych wzrośnie tak gwałtownie, że każdy z nich podniesie limit liczby małp, które pozwolą skakać z ich pleców do jego., Krótko mówiąc, widzi teraz, z jasnością objawienia na szczycie góry, że im bardziej zostanie złapany, tym bardziej pozostanie w tyle.