pierwszy raport o udanej ablacji częstotliwości radiowej ścieżki akcesorium prawej tylnej przegrody pojawił się w 1986 roku. Od tego czasu technologia zarówno przewodowych cewników ablacyjnych, jak i generatorów częstotliwości radiowych została znacznie ulepszona w początkowej fazie kliniczno-eksperymentalnej. W tym samym czasie elektrofizjolodzy w równym stopniu mogli poszerzyć swoją wiedzę w zakresie charakterystyki sygnałowej substratów arytmogennych., Obejmowały one odkrycie potencjału czynnościowego dróg dodatkowych( zespoły preexcitation), lokalizację szybkiego i powolnego przewodnictwa węzłów AV (AV nodal reentrant tachykardia, AVNRT), znaczenie funkcjonalne przesmyku anatomicznego między os zatoki wieńcowej, zastawki trójdzielnej i żyły głównej dolnej (trzepotanie przedsionków). Techniki mapowania, takie jak przejściowe i ukryte uwięzienie, stały się między innymi znaczącymi narzędziami w znalezieniu najlepszej lokalizacji dla ablacji cewników o częstotliwości radiowej., Tak więc rozwój techniczny i zwiększona wiedza elektrofizjologów klinicznych doprowadziły do zdecydowanego ustanowienia procedury ablacji cewnika jako metody pierwszego wyboru w leczeniu tachykardii nadkomorowej w potencjalnej grupie około 5 na milion normalnej populacji (bez migotania przedsionków). Tachykardia nadkomorowa z mechanizmem reentrycznym w najszerszym tego słowa znaczeniu (> 95% wszystkich pkt., z SVT) i te z ogniskowej automatyczności (< 5%) występują jako migotanie przedsionków lub trzepotanie przedsionków w około 60% wszystkich pts. (4-6 na młyn normalnej populacji). Objawy pozostałych częstoskurczów reentrycznych występują głównie w postaci AVNRT (przewodnictwo wsteczne drogą szybką > 90% w porównaniu do niezbyt częstego typu < 10%). AV reentry przez dodatkowe ścieżki znajduje się w około 15%, z przewodnictwa ortodromicznego przez węzeł AV (> 90%)., Częstoskurcz rdzeniowy przedsionków występuje raczej rzadko (z wyjątkiem migotania/trzepotania przedsionków). Literatura sugeruje, że terapia medyczna jest skuteczna u około 60% tych pacjentów. Pacjenci, u których obecnie proponuje się ablację cewnikiem o częstotliwości radiowej, zazwyczaj nadal są objawowi pomimo leczenia farmakologicznego i/lub mają potencjalne ryzyko nagłej śmierci sercowej z powodu migotania przedsionków w zespole WPW lub zależnego od szybkości zaburzenia hemodynamicznego wtórnego do choroby serca., W latach 1989-1995 nasze laboratorium uzyskało > 93% skuteczność w leczeniu 466 pacjentów z częstoskurczem reentrantowym AV za pomocą dodatkowych dróg AV oraz w leczeniu 398 pacjentów z częstoskurczem reentrantowym AV węzłowy. 40 pacjentów z trzepotaniem przedsionków i 16 pacjentów z różnymi częstoskurczami przedsionkowymi (14 z ogniskowym pochodzeniem, 2 reentries) było wolnych od częstoskurczu w 80% po ablacji. Odpowiada to literaturze publikowanej przez inne ośrodki. Niektóre abstrakty i artykuły sugerują, że ablacja migotania przedsionków może być możliwa., Nadal jednak brakuje podstawowego doświadczenia w zakresie procedur mapowania, a tym samym niewystarczającej wiedzy na temat patofizjologii elektrofizjologicznej w odniesieniu do różnych chorób serca. W konsekwencji zabieg ten, pomimo pierwszego udokumentowania zarówno udanego leczenia, jak i ciężkich powikłań występujących w ablacji cewnikowej migotania przedsionków, w oparciu o doświadczenia z zabiegu MAZE, jest obecnie stosowany u ludzi w Warunkach czysto eksperymentalnych., Jedyny wyjątek dotyczy ablacji węzła AV przy dokładnej diagnozie wszczepienia stymulatora (vvir; Tryb przełączania dddr), który stał się częścią rutynowej terapii, chociaż, oczywiście, samo migotanie przedsionków lub niezbędne przeciwzakrzepowe nie mogą być zniesione. Tak więc, nasze centrum pokazuje wskaźnik sukcesu 98% w leczeniu 117 pacjentów tą metodą. Dostępne są pierwsze obiecujące doniesienia opisujące próbę modyfikacji węzłów AV w tylnej części węzłowej w celu zmniejszenia częstości komór w migotaniu przedsionków.